‘Ik schreeuwde zijn naam, maar dat mocht niet van de security want het schrok de gasten af’

Het is inmiddels alweer acht jaar geleden, maar als ik eraan denk gaan m’n nekharen nog overeind staan. Lewis was kwijt, op het strand op Curaçao. Hij was drie jaar en het duurde zo ongeveer veertig minuten voordat hij weer gevonden was. 

Je kind is je meest waardevolle bezit, in hoeverre je over bezit kunt spreken, maar je weet wat ik bedoel. Je kind is je kwetsbaarste, zwakste, meest gevoelige plek. Vanaf het moment dat je zo’n ukje in je armen hebt, voel je aan alles dat je hem of haar met je leven zult beschermen. Ik zal niet snel voor eigen rechter spelen, maar wie met z’n takken aan mijn kinderen zit heeft een probleem. Ik denk dat veel ouders dat gevoel herkennen, je moet er gewoon níet aan denken dat er iets met ze gebeurt. 

Vol afschuw volgde ik dan ook het nieuws over Gino, het jongetje dat ging voetballen en nooit meer terugkwam. Het brak mijn moederhart. Net zoals kinderen die met ex-partners meegingen en voor altijd wegbleven, of ze nou ontvoerd werden naar het buitenland of omgebracht werden. Een kind moet gewoon kunnen buitenspelen en in feite zou een kind altijd veilig moeten zijn bij vader of moeder. Dat dat niet zo is maakt me verdrietig. Wáárom zijn er mensen die een onschuldig kind kwaad willen doen? 

Mijn paniek duurde destijds veertig minuten en ik kan het gevoel nog zo terughalen. De onmacht en de angst, het harde bonken van mijn hart. Ik wil oprecht niet weten wat ouders doormaken van kinderen die nooit meer terugkomen. 

We waren op Lions Dive op Curaçao. Een bekende plek voor ons, we kwamen er regelmatig. Het was mijn verjaardag en we vierden het met ons gezin op het strand die middag. Ik weet nog precies hoe het ging. Ik gaf Miles borstvoeding en Lewis zat achter mij in het zand te spelen, mijn ex haalde drinken of iets dergelijks. Lewis liep hem achterna, maar liep aan de andere kant om het barretje heen. Toen mijn ex terugkwam en Lewis niet bij zich had, was ik niet direct in alle staten. Ik denk dan ook dat de paniek wat betreft zo’n verdwijn-proces van een kind verloopt in fases. In eerste instantie dacht ik dat Lewis wel weer zou opduiken, dat was de eerste minuut. Daarna ben ik – met Miles op de arm – toch maar om dat barretje heengelopen. Ex liep de andere kant op, maar Lewis was al verdwenen.

Wie Lions Dive kent, weet dat er een gedeelte van het strand is waar je lekker kunt zwemmen, maar aan de linkerkant is een haventje met boten, daar is het direct diep.

Wat heeft hij aan?

Mijn ex zat bij de vrijwillige reddingsbrigade op zee, en toen wij Lewis niet meer konden vinden is hij direct richting dat haventje gegaan om te checken of Lewis niet tussen de boten was beland. Zelfs toen maakte ik me nog geen zorgen, ik verwachtte zijn koppie gewoon ieder moment tussen de strandgangers te zien en zo druk was het niet. Toen ik hem niet vond op het strand, had ik zo’n vermoeden dat mijn ex hem wel aan de andere kant gevonden zou hebben. Het kind moest toch ergens zijn. Maar iedere keer kwamen we elkaar weer in het midden tegen zonder Lewis. Er waren toen ongeveer tien minuten voorbij. 

De paniek begon te komen toen andere mensen ons gingen helpen. Andere strandgangers, de mensen van het barretje en zelfs de security werd opgeroepen. 

‘Wat heeft hij aan?’ vroegen ze me allemaal. Een geel shirt met een pizza erop. Viel veel van te zeggen, maar hij was vast de enige met zo’n shirt. Dat was een voordeel.

Het voelde heel onwerkelijk om iedereen te zien en horen zoeken naar míjn kind. Het was net een slechte film en het drong niet echt tot me door. Het feit dat mijn ex bij die haven in de buurt bleef – met zijn kennis van de overlevingskansen bij verdrinking – maakte me onrustig. Het zou toch niet … Ik bleef ondertussen rondlopen met Miles op mijn arm, zocht alles af. De zwembaden, de lobby van het hotel, het strand, langs de branding, mensen zochten in het water met snorkels, we zochten overal. Toen waren we ongeveer vijfentwintig minuten verder. Het zijn maar vijfentwintig minuten, maar in zo’n situatie voelt iedere minuut als een uur.

Na een half uur merkte ik dat ik mezelf niet echt meer onder controle had. Ik schreeuwde zijn naam, maar dat mocht niet van de security want het schrok de gasten af. Op dat moment kon ik hem wel in zijn gezicht slaan, wat boeide mij die gasten nou? Ik wilde mijn kind terug, levend en wel. De scenario’s die door je hoofd gaan op zo’n moment zijn namelijk allemaal erg luguber van aard, kan ik je vertellen. Een kind van drie, al een half uur kwijt aan het strand … Het angstzweet stond op m’n rug. 

Veertig minuten duurde het, maar het leken járen, voordat ik naast een man van de security liep die een melding doorkreeg op zijn portofoon. Er zat een knulletje naar de bussen te kijken, voor het hotel. Een geel shirt met een pizza erop. Holy fuck, Lewis met zijn bloedirritante bussen-fase … Dat had ik zelf ook wel kunnen verzinnen. 

Anyway, daar kwam-ie aan, met de man van de security die hem had gevonden. Tientallen mensen haalden opgelucht adem (een aantal van hen applaudisseerden zelfs) toen we werden herenigd. Er was niks met hem aan de hand. Hij had met de bus meegewild, vertelde hij me. Ik zag het al helemaal voor me, hoe hij met de toeristen in de bus was gestapt en op Hato Airport terecht was gekomen in z’n uppie. Ik kreeg nog net geen aanval van krankzinnigheid.  

Eind goed al goed. Lewis ging aan een ander tafeltje zitten want hij was boos omdat hij niet met de bus mocht en ik was op mijn verjaardag tien jaar ouder geworden. 

Het waren veertig angstige minuten, maar ik kreeg mijn kind ongedeerd en wel weer terug. Ik moet er niet aan denken dat het anders was afgelopen en ik ben ervan overtuigd dat ik scherper ben geworden. Nog steeds vind ik het – ook al zijn ze nu acht en bijna elf – soms een ieniemienie beetje spannend om ze naar buiten te laten gaan, terwijl dat in principe nergens op slaat en je moet je kinderen nou eenmaal durven loslaten. Als ze naar mijn ouders of zussen fietsen app ik altijd even of ze zijn aangekomen en we maken duidelijke afspraken over wáár ze gaan spelen. Ik gun mijn kinderen de vrijheid van het buitenspelen en vind dat belangrijk. Des te groter is mijn medeleven met de ouders die hun kind ook met alle goede bedoelingen lieten gaan…

Ze is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Niks saais aan dus. Daarom willen we je graag voorstellen aan onze nieuwe columnist: Ellen Rink.