‘Op latere leeftijd nog een kind krijgen: bij de eerste was ik 28 jaar, nu ben ik 39’

Ik raakte zwanger van Lewis toen ik zevenentwintig was en hij werd geboren toen ik achtentwintig was. We woonden in een klein, maar leuk appartementje in de Arnhemse binnenstad en ik had al jaren een fulltime baan op het MBO. Mijn ex studeerde nog voor piloot en had zijn examens precies rondom de geboorte van Lewis. Niet ideaal, maar zo is er altijd wel wat. Ik was allang blij dat het allemaal lukte en goed ging, aangezien er in onze omgeving ook genoeg stellen waren bij wie dat niet vanzelfsprekend was. Ik vond achtentwintig ook een prima leeftijd om een kind te krijgen. Ik had al veel gereisd, had de prachtigste plekken bezocht, lekker geleefd en gestudeerd. Vriendinnen en collega’s om me heen kregen ook kinderen. Dat was leuk en fijn, want zo kon ik het nieuwe moederschap met hen bespreken. Een zwangerschap valt niet te plannen, maar ik vond dit precies goed. 

Miles werd geboren toen ik eenendertig was. Misschien lag het niet aan de leeftijd, maar ik voelde me beduidend minder fit dan na de geboorte van Lewis. Nu was Miles in een redelijk vlot tempo geboren en had ik geen kraamhulp, dus ik deed alles vanaf zijn geboorte zelf. Het zal een samenloop van omstandigheden zijn geweest, maar ik weet in ieder geval nog dat ik dacht: ik kan merken dat ik ietsje ouder ben. Ik voelde mijn lijf behoorlijk. 

Met dat gevoel nog in mijn achterhoofd nam ik aan dat ik na de geboorte van Sophia wel helemaal in puin zou liggen, maar niets was minder waar. Ik denk zelfs dat ik deze keer – op negenendertigjarige leeftijd – fitter uit de strijd ben gekomen dan bij Lewis en Miles. Voordeel was natuurlijk dat de bevalling overdag plaatsvond (dus gewoon een nacht geslapen van tevoren) en dat het geen eindeloze marathon was. Kort maar krachtig. Lichamelijk gezien voelde ik me dus prima en wat dat betreft had ik me zorgen gemaakt om niks. Ik mag dan medisch gezien een ‘oude’ moeder zijn, mijn lijf dacht daar anders over.

Sowieso, het is best confronterend om een ‘oude’ moeder te zijn. Want wanneer ben je oud? Ja, ik begrijp heus wel dat je minder vruchtbaar zou kunnen zijn na een bepaalde leeftijd en dat er meer risico’s kunnen kleven aan een zwangerschap wanneer je ouder bent, maar wat als dit nou niet het geval is en alles goed gaat? Val je dan nog steeds onder die categorie? Mijn verloskundigen hebben mij – godzijdank – nooit als ‘oud’ weggezet. Ze hebben me geen extra onderzoeken aangeboden vanwege mijn leeftijd, nooit extra voorzichtig gedaan, ze maakten er geen opmerkingen over, helemaal niks. Zo fijn.

Een zwangerschap is ook een natuurlijk iets, en als je je goed voelt en met de baby alles in orde is … dan is er niets aan de hand, toch? Ik vroeg me af of er tegenwoordig niet veel meer vrouwen van eind dertig nog bij de verloskundige zitten. Je leest en hoort steeds vaker dat de leeftijdsgrens om kinderen te krijgen verschuift, vrouwen worden ouder moeder. Toch ken ik ook veel jonge moeders. Tijdens een feestje, een aantal maanden geleden, zat ik naast een achttienjarige vrouw. We waren allebei zwanger van een meisje, zij liep een paar weken voor. Ik was eenentwintig jaar ouder. Eén-én-twíntig jaar … Dat besef sloeg wel even in als een bom. Dubbel zo oud plus een beetje. Leerlingen van mij, ook achttien jaar, krijgen ook kinderen. Ik was daar echt nog niet aan toe, toen ik achttien was.

Of je nou oud of jong moeder wordt, het heeft allebei z’n voor- en nadelen. Vind ik het straks leuk om vijftig te zijn als Sophia naar groep acht gaat? Natuurlijk niet. Vindt zij het leuk? Waarschijnlijk ook niet. Maar het is nou eenmaal zo en je hoeft er niet direct uit te zien als een ouwe tut. Dat heb je zelf in de hand en als je jong van geest bent, zal het kind er hopelijk weinig last van hebben. 

Nu ik voor de derde keer moeder ben geworden, merk ik wel verschil met de eerste keer. Dat heeft er waarschijnlijk alles mee te maken dat Sophia het derde kind is en minder met mijn leeftijd, maar toch. Ik ben minder gestrest, vertrouw meer op mijn intuïtie en luister minder naar regeltjes en vastgeroeste adviezen. Ik volg mijn gevoel en kijk naar wat Sophia nodig heeft, in plaats van dat ik me suf zit te googelen naar slaaproutines en regeldagen. Het hebben van een bepaald vertrouwen in waar je mee bezig bent en het kunnen trekken van je eigen plan is niet leeftijdsgebonden, lijkt me zo. Aanvoelen wat je baby nodig heeft kan te maken hebben met ervaring, maar ook met een aangeboren moederinstinct. Dat kun je hebben op je achttiende of je veertigste, volgens mij maakt leeftijd daarin weinig uit. 

Wat de ideale leeftijd is om een kind te krijgen zal dus per persoon verschillend zijn. De een wordt nou eenmaal graag jong moeder en de ander wil wellicht eerst zelf geleefd hebben. Voor allebei valt wat te zeggen. Ik vind het in ieder geval heerlijk om op mijn negenendertigste nog een keer – met alle ervaring die ik inmiddels bij de jongens heb opgedaan – in alle rust te genieten van Sophia. Zij is echt het kersje op de taart. En voel ik me oud? Hell no.

Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.