Tessa
Ik heb mijn tweeling geen borstvoeding gegeven. Ik heb het niet eens geprobeerd. En dat is mijn zaak, toch? Niet die van een ander?
Toch zijn mensen nieuwsgierig als het gaat om dit soort moederdingen. We willen alles weten van een ander en erger nog: we voelen geen enkele gêne om dit ook te vragen. “Heb jij je tweeling borstvoeding gegeven?”, wordt mij vaak gevraagd. En ook: “Was het gepland?”. “Zijn ze via ivf geboren of ‘normaal’?” “Wilde je wel een keizersnede?”. “Zou je nog een keizersnede willen bij je derde kind?”. “Ben je niet bang dat je dan wéér een tweeling krijgt?”. Eigenlijk vind ik dit best brutaal. Als ik zeg dat ik géén borstvoeding heb gegeven, krijg ik vaak een “oh” of een “ah, oké” te horen. Of het is stil. Er wordt verder niet gevraagd naar hoe wij de flesvoeding hebben ervaren, hoe mooi of intiem we dat vonden. Dat verbaast me. Ik verontschuldig me meestal ook gelijk: ‘Ja, ik lag nog weken in het ziekenhuis na mijn bevalling met nabloedingen dus ik was fysiek niet in staat om…’ Alsof ik me moet verantwoorden voor het feit dat ik mijn baby’s geen tiet heb gegeven? Alsof ik zit te wachten op al die meningen van mensen die ik amper ken? In het moederschap heeft iedereen een mening. Als psycholoog kan ik goed verklaren waarom mensen zoveel vinden. We willen onszelf beter voelen, onze eigenwaarde vergroten. Dat doen we door ons leven naast dat van een ander te bekijken, door te vergelijken. In het moederschap gebeurt dit opvallend vaak, juist omdat we hier geen handleiding voor hebben. Er is geen ‘beste’ moeder, er is niemand die alles zeker weet. Iedereen doet in zekere zin maar wat. En juist omdat we allemaal maar wat aanklooien, voelen we ons allemaal onzeker over het moederschap. En wie onzeker is, gaat bij anderen kijken of zij het misschien niet nóg slechter doen. Want als die ander het slechter doet, voelen wij ons beter over ons eigen leven. We kunnen betere moeders worden door van elkaar te leren, in plaats van elkaar te bekritiseren. Of het nu gaat om borst- of flesvoeding, om fulltime of parttime werken of om wat je je kind te eten geeft, waar je ze in aankleedt en überhaupt wat je zelf beslist als moeder. We doen het allemaal op onze eigen manier. Gelukkig maar. Ik zal mijn jongens eens vragen of ze die moedermelk vreselijk hebben gemist. Tessa Heinhuis (32) is hoofdredacteur van Mama Magazine. Ze woont in Bussum met haar man Billy en hun zoons Bodi en Daaf (3).
View this post on Instagram
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.