Tessa
Ik heb mijn tweeling geen borstvoeding gegeven. Ik heb het niet eens geprobeerd. En dat is mijn zaak, toch? Niet die van een ander?
Toch zijn mensen nieuwsgierig als het gaat om dit soort moederdingen. We willen alles weten van een ander en erger nog: we voelen geen enkele gêne om dit ook te vragen. “Heb jij je tweeling borstvoeding gegeven?”, wordt mij vaak gevraagd. En ook: “Was het gepland?”. “Zijn ze via ivf geboren of ‘normaal’?” “Wilde je wel een keizersnede?”. “Zou je nog een keizersnede willen bij je derde kind?”. “Ben je niet bang dat je dan wéér een tweeling krijgt?”. Eigenlijk vind ik dit best brutaal. Als ik zeg dat ik géén borstvoeding heb gegeven, krijg ik vaak een “oh” of een “ah, oké” te horen. Of het is stil. Er wordt verder niet gevraagd naar hoe wij de flesvoeding hebben ervaren, hoe mooi of intiem we dat vonden. Dat verbaast me. Ik verontschuldig me meestal ook gelijk: ‘Ja, ik lag nog weken in het ziekenhuis na mijn bevalling met nabloedingen dus ik was fysiek niet in staat om…’ Alsof ik me moet verantwoorden voor het feit dat ik mijn baby’s geen tiet heb gegeven? Alsof ik zit te wachten op al die meningen van mensen die ik amper ken? In het moederschap heeft iedereen een mening. Als psycholoog kan ik goed verklaren waarom mensen zoveel vinden. We willen onszelf beter voelen, onze eigenwaarde vergroten. Dat doen we door ons leven naast dat van een ander te bekijken, door te vergelijken. In het moederschap gebeurt dit opvallend vaak, juist omdat we hier geen handleiding voor hebben. Er is geen ‘beste’ moeder, er is niemand die alles zeker weet. Iedereen doet in zekere zin maar wat. En juist omdat we allemaal maar wat aanklooien, voelen we ons allemaal onzeker over het moederschap. En wie onzeker is, gaat bij anderen kijken of zij het misschien niet nóg slechter doen. Want als die ander het slechter doet, voelen wij ons beter over ons eigen leven. We kunnen betere moeders worden door van elkaar te leren, in plaats van elkaar te bekritiseren. Of het nu gaat om borst- of flesvoeding, om fulltime of parttime werken of om wat je je kind te eten geeft, waar je ze in aankleedt en überhaupt wat je zelf beslist als moeder. We doen het allemaal op onze eigen manier. Gelukkig maar. Ik zal mijn jongens eens vragen of ze die moedermelk vreselijk hebben gemist. Tessa Heinhuis (32) is hoofdredacteur van Mama Magazine. Ze woont in Bussum met haar man Billy en hun zoons Bodi en Daaf (3).
View this post on Instagram
Van de sinds zaterdag vermiste kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) ontbreekt nog altijd elk spoor. De politie zet het onderzoek voort en benadrukt dat de zaak topprioriteit heeft. Ook meldt de woordvoerder dat er intensief contact is met de Duitse autoriteiten.
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Stel je voor: een anticonceptiepil die wél z’n werk doet, maar zónder al die vervelende bijwerkingen waar veel vrouwen normaal gesproken een hele dag chagrijnig van worden. Geen moodswings, geen opgeblazen buik, geen hoofdpijn.
Tanja Jess stond deze week stil bij een bijzonder moment: haar dochter Alice is 22 jaar geworden. Op Instagram deelde de actrice een emotionele post over haar oudste kind, die transgender is.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.