Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Kinderen zijn bijzonder veerkrachtige wezens. Ze vergeten binnen tien seconden dat ze ruzie hadden
met hun beste vriend, ze gaan na een hevige huilbui zo weer over op de orde van de dag en
schakelen moeiteloos over van speelgoed naar huiswerk alsof het niks is. Je moet ook wel, hoe leer je
anders ooit lopen als je niet direct weer opstaat nadat je gevallen bent?
Ik zie bij mijn eigen kinderen hoe schijnbaar moeiteloos ze zich voegen in een nieuwe levensstijl in
een vreemd land en een nieuwe cultuur. Waar wij volwassenen nog bezig zijn met vergelijken en
relativeren, gaan zij gewoon mee in de flow en zijn ze zonder blikken of blozen Nederlanders met een
Zuid-Afrikaans sausje geworden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Neem rugby: de volkssport van Zuid-Afrika en tevens een sport waar mijn oudste zoon voor onze
verhuizing nog nooit van gehoord had. Voor mij beperkt het spelbegrip van deze sport zich nog
steeds louter tot een kluwe potige mannen boven op elkaar die een bal (die de helft van de tijd niet
zichtbaar is) over een lijn proberen te drukken. Mijn zoon weet echter inmiddels alles van deze sport.
Hij komt regelmatig met groen-bruine knieën, dijen (en soms voorhoofd) uit school en deelt dan zijn
nieuwste tackletechnieken of laat trots een zijwaartse worp zien.
Onze jongste mixt ondertussen Nederlands en Engels alsof het één taal is: “Mag ik dat also?” of “die
tekening is van mine.” Soms gooit hij er ook nog een Zuid-Afrikaanse uitdrukking of Xhosa-woord
tussendoor. En in het weekend vraagt hij doodleuk wanneer we weer gaan braaien. Het woord
barbecue bestaat niet eens in zijn vocabulaire.
En toch: het Nederlandse kind in hen is niet verdwenen. Hagelslag en pepernoten worden gemist, en
als er op school niet naar buiten gegaan wordt omdat het regent, klinkt er verontwaardiging: “Dit zijn
duidelijk geen Nederlanders, mam.” Regenlaarzen zijn bovendien verboden op school, dus dan maar
met nette schoenen in de plassen stampen.
Wat ik misschien nog wel het mooiste vind: ze groeien op tussen kinderen van allerlei kleuren en
achtergronden, zonder dat dat ook maar íets bijzonders voor ze is. Dat is de normaalste zaak van de
wereld, en precies zo hoort het ook. Wat ze hier leren, gaat nooit meer uit hun systeem. Dat is geen
souvenir dat je in je koffer stopt, dat is een levenshouding. En als we weer teruggaan naar Nederland,
dan neem ik niet alleen twee kinderen mee, maar ook een rugbybal, een braairooster en een flinke
portie Zuid-Afrikaanse flair.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.
