Eigen beeld
Vrienden Dick (36) en Rob (36) werden vrijwel tegelijkertijd vader van een tweeling. Dick is vader van twee jongens (6 en 4) en een jongen-meisje tweeling (2). Rob is vader van Jonas (3) en tweeling Mila en Noud (2). Samen schrijven ze een boek over hoe het is om vader te worden van een tweeling. Want tweelingvaders zijn hoe dan ook superpapa’s, maar van tevoren weten waar je aan toe bent, is wél zo prettig. In hun column delen ze hoe het dagelijks leven met een tweeling eruit ziet.
Mila en Noud zijn eind november geboren, dus de eerste weken waren naast babybubbel ook de decembermaand, met sinterklaas (die sloegen we over), kerst (inclusief familiebezoek) en oud & nieuw (de kinderen sliepen door al het vuurwerk heen, en wij haalden onverwacht middernacht).
Vanwege de winterkou moesten we direct aan de slag met dekens, kruiken en elektrische kacheltjes. De eerste nacht thuis bleef de temperatuur van de baby’s, die je bij iedere verschoning controleert en in de app van de kraamverzorging registreert, ondanks onze maatregelen, te laag. Google gaf geen eenduidig advies, en we waren het zelf ook niet eens over wat het slimst was om te doen – ’s nachts helder nadenken was lastiger dan gedacht. De beste oplossing bleek, hoorden we de volgende dag van de kraamverzorgster, huid-op-huidcontact, in bed. Nadeel daarvan is natuurlijk dat je allebei niet echt slaapt, omdat je niet wil dat de baby’s van je af vallen. Maar ach, dat kon er ook nog wel bij.
Toen ze beter in staat waren zichzelf warm te houden, werden de dagen en nachten relaxter. Natuurlijk sliepen we weinig en onregelmatig, omdat baby’s zich niet aan de klok houden, maar aan hun eigen ritme, maar omdat we allebei verder niks te doen hadden, en onze oudste overdag naar de opvang of naar opa en oma ging, was er wel genoeg tijd om te rusten. Allebei liggend op de bank met een kind op je en een deken over je heen Netflixen, is helemaal niet vervelend.
Waar onze kraamzorg ons (ook mij, nogmaals dank!) in de eerste dagen ‘s middags naar bed stuurde, nam mijn behoefte om overdag te slapen na de eerste week snel af. Daarmee kwam er een mooi moment vrij om even op te ruimen, te sporten, te koken of met (een van) de kinderen te knuffelen, zodat Maaike wel echt haar rust kon pakken.
In de eerste weken is het dus fantastisch (nee, noodzakelijk) dat je met z’n tweeën bent. Zo kun je elkaar helpen, ga je door dezelfde ervaringen, maar geniet je er vooral ook samen van. Na een week of 3 stond er een dag met mijn nieuwe team op mijn werk gepland. Ik had van tevoren mijn aanwezigheid niet toegezegd, maar we vonden beiden dat ik er naar toe gaan wel kon, en ik had er ook wel zin in: even uit de bubbel en het over iets anders dan baby’s en luiers hebben. Toch voelde het ook nog wel spannend om Maaike en de kinderen een hele dag alleen te laten. Hoe mannen (en dus ook vrouwen) dit tot voor kort na twee dagen alweer deden, is mij echt een raadsel.
We hadden tegen onze familie gezegd dat we qua familiebezoek tijdens de kerstdagen niks toe konden zeggen, en dat we op het laatste moment ons plan zouden bepalen. Of we behoefte aan kerstdiners zouden hebben, en of een autorit naar familie (anderhalf uur enkele reis) met drie kinderen, waarvan twee van slechts één maand oud, te doen zou zijn, konden we namelijk niet inschatten. Maar aangezien de eerste weken nou ook weer geen totale chaos waren geweest, durfden we de gok aan om de kinderen na een maand op hun eerste roadtrip mee te nemen.
Dit bleek een goede keus, want niet alleen gaf het ons een enorm goed gevoel dat we dit avontuur aan durfden, maar Mila en Noud sliepen tijdens de autorit heerlijk in hun Maxi-Cosi’s. Eenmaal op locatie konden we de zorg steeds even uitbesteden aan opa en oma, en verder konden we aanschuiven. Samengevat: laat je niet bang maken door wat je hoort of leest, en kijk vooral naar jezelf en je eigen kinderen. De babybubbel thuis is heerlijk, en ervaar die ook vooral, maar je kan meer dan je van tevoren denkt, dus een gokje wagen kan prima!
Wat me verder is bijgebleven van die eerste weken en maanden? Het is een cliché, maar niet minder waar: alles is een fase. Gedrag van baby’s kan echt snel veranderen. Na een maand slapen/drinken/lachen je baby’s veel meer en beter, en huilen ze veel minder (of op een ander moment…). Tijd lost veel problemen op. Hou vol, bijt op je tanden, het wordt beter! En bespreek het ook met je partner. Misschien zit zij er even doorheen, misschien jij: steun elkaar en houd de moed erin. Baby’s worden vanzelf groter.
Het omgekeerde is overigens ook waar: iets wat nu goed gaat, gaat over een paar weken misschien weer minder. Niet om je bang te maken, maar het is gewoon zo. Dus gaat het goed: sta er eens bij stil, geef je partner een compliment en geniet. We zijn bevoorrechte vaders!
Meer lezen over de avonturen van de tweelingpapa’s? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).