Eigen beeld
Vrienden Dick (36) en Rob (36) werden vrijwel tegelijkertijd vader van een tweeling. Dick is vader van twee jongens (6 en 4) en een jongen-meisje tweeling (2). Rob is vader van Jonas (3) en tweeling Mila en Noud (2). Samen schrijven ze een boek over hoe het is om vader te worden van een tweeling. Want tweelingvaders zijn hoe dan ook superpapa’s, maar van tevoren weten waar je aan toe bent, is wél zo prettig. In hun column delen ze hoe het dagelijks leven met een tweeling eruit ziet.
Het allermoeilijkste van het eerste jaar: ziekte. Zieke baby’s zijn verschrikkelijk. Zielig, veeleisend, onvoorspelbaar, onrustig, gekmakend, slapen niet of heel slecht in, worden vaak wakker, zijn ineens heel gevoelig voor geluid of licht… of de ziekte nu koorts, griep, zware verkoudheid, oorontsteking, maag- of darmklachten is, of doorkomende tandjes, dat geeft hetzelfde effect: het is horror.
En vaak zijn ze tegelijk ziek, want ze delen alle contacten met anderen en zijn altijd samen. Twee zieke baby’s maken een ouder enorm onzeker. Je weet niet wat je moet doen, je komt handen tekort want rondlopen met twee huilende baby’s is op een bepaald moment echt te zwaar. Bovendien wordt je incasseringsvermogen zwaar op de proef gesteld. De momenten dat ik de wanhoop nabij was, hingen vaak samen met ziekte van de tweeling. Een beetje zoals de zware avonden in de eerste maanden, maar dan erger omdat het veel onvoorspelbaarder is en gepaard gaat met oprechte zorg over de gezondheid van de baby’s.
Tips voor die momenten zijn dan ook niet echt te geven, want elke baby reageert anders. Bij ons werden baby’s vaak rustig van even een minuutje naar buiten lopen. Zomaar, zonder jas, op het balkon. Misschien werden ze rustig van de lagere temperatuur of de frisse lucht, ik weet het niet. Soms werkte het om met engelengeduld met een baby liggend in de armen rondjes te lopen, net zolang tot het huilen ophield en de oogleden langzaam dichtzakten, om ze dan heel langzaam in het bedje te laten zakken. Maar zodra dan een baby het laken aanraakt was-ie dan vaak weer klaarwakker, soms gepaard gaand met een huilbui, waarop ook zus- of broerlief – net met evenveel geduld in slaap gekregen – wakker werd en het probleem zich had verdubbeld. Terug bij af dus… In deze periode hebben we ook veel profijt gehad van het campingbedje op de logeerkamer waar de minst goede slaper van onze tweeling bivakkeerde – soms met een van ons op het logeerbed erbij.
’s Nachts gebruikten we zetpillen met paracetamol voor koortsige baby’s maar die werkten natuurlijk altijd maar tijdelijk. Een paar uur rustig slapen is echter essentieel dus met de tijdelijke verlichting waren we allang blij.
En dan ’s ochtends, als ze weer enigszins gezond oogden, brachten we de baby’s weer met een stalen gezicht naar de kinderopvang. ‘Hoe het met ze gaat? Och, gisteren waren ze niet zo lekker maar ze hebben redelijk goed geslapen en vanochtend ging het alweer véél beter dus het komt vast goed…’ Met dat soort bezweringen lieten we ze hoopvol achter bij de kinderopvang, waarop we ons naar het werk haastten. Uiteraard in de wetenschap dat er ieder moment een telefoontje kon volgen met de mededeling dat de koortsthermometer 38,1 graden aangeeft en of we dus – conform protocol – onze spruit(en) wilden komen ophalen…
Hoe gekmakend het ook was, ook die dagen gaan weer voorbij. Baby’s worden beter, huilen wordt lachen, en slaaptekort kan weer langzaamaan worden ingehaald.
Meer lezen over de avonturen van de tweelingpapa’s? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Mieke van Dam (31) zit bepaald niet stil. Tussen de luiers, speeltuinbezoekjes en nachtelijke knuffels door creëerde ze Eau de Mique: een wasparfummerk dat draait om herinneringen, rust en een vleugje luxe in de chaos van het moederschap. Wij spraken Mieke erover.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.
Ze mag dan al jaren onder de Californische zon wonen, maar Yolanthe Cabau (40) blijft in hart en ziel dat meisje van vroeger van het warme, drukke gezin in Nederland. Familie is alles voor haar, en dat mist ze soms nu ze alleen met haar zoontje Xess Xava (10) woont.