Eigen beeld
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3), Elodie (2) en David (0), en Susan is moeder van Noortje (1). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Lis,
Ik heb een plan. Een geniaal plan, als je het mij vraagt. Ik ga voortaan altijd met een boombox over straat, met daarop de muziek van Rocky. Zodra iemand een zwangerschapsaankondiging doet – BAM – zet ik het ding aan, klim op de dichtstbijzijnde bank of tafel, en begin aan mijn preek over Hoe Je Je Écht Voorbereidt Op Het Ouderschap.
De adviezen zoals ‘Ga nog even lekker op vakantie!’, ‘Slaap nog maar lekker uit, straks kan het niet meer!’ en ‘Geniet nog van je rust!’ gaan per direct het raam uit. Alsof je rust kunt opslaan in een potje voor later gebruik. Alsof je straks denkt: ‘Gelukkig heb ik vorig jaar mei drie uur langer geslapen, daar kan ik nu op teren.’
Nee, ik ga aanstaande ouders de waarheid vertellen. De dingen die écht helpen. Op de achtergrond klinkt tu du duuuu, tu du duuu terwijl ik zeg: ‘Leer nu al te eten met één hand terwijl je met de andere een klein mensje vasthoudt dat precies op het moment dat jij honger hebt, besluit dat de wereld vergaat!’ ‘Oefen met puur op adrenaline functioneren!’ ‘Train je blaas om het zes uur vol te houden, want NIEMAND maakt een op zijn borst slapende baby wakker!’ Dát zijn de dingen waar je écht wat aan hebt als nieuwbakken ouder.
Mijn Rocky-preek wordt De Ultieme Voorbereiding Op Het Ouderschap, maar hij is nog niet compleet. Dus: heb jij nog aanvullingen hierop? Met de kennis van nu, wat zijn jouw allerbeste voorbereidingstips?
Liefs,
Suus
Lieve Suus,
Ik denk dat de ultieme voorbereiding op het ouderschap bestaat… in theorie, dan. Spoiler: het is niet je wekker elke dag om 6 uur zetten (of in de nacht elke twee uur), want dat is veel te gestructureerd. Nee, je hebt een onvoorspelbaarheidsfactor nodig. Daarom trek ik het graag even door in het absurde.
Gedachtenexperiment: geef je telefoonnummer aan een junk. Zeg erbij dat-ie je altijd mag bellen, ongeacht het tijdstip, en dat jij hem dan komt voorzien in wat voor behoeftes hij op dat moment ook heeft.
Natuurlijk zal jouw junk je vervolgens meerdere keren per nacht uit bed trommelen, compleet spacend en onbegrijpelijke taal uitslaand. Meestal een keer of twee à drie in de kleine uurtjes, soms wel zes keer. Of vaker. En soms, heel soms, belt hij een keer een hele nacht niet. Uiteraard is je eerste gedachte bij het ontwaken dan ook: ‘O GOD, LEEFT-IE NOG WEL?!’
Hij wil dingen die niet goed voor hem zijn (zelfs potentieel levensgevaarlijk), en als jij zegt dat je dat geen goed idee vindt, wordt hij woest… op jou. De hele dag door doet hij impulsieve shit, zonder rekening te houden met futiliteiten als consequenties of langetermijneffecten. Laat staan dat hij nadenkt over wat het met de mensen in zijn omgeving doet. Logisch: verslaving is een ziekte, geen keuze. En in dezelfde vibe: kinderen kiezen er niet voor om geboren te worden, wij slepen ze de wereld in.
En wanneer je junk eindelijk clean en afgekickt door het leven gaat, gelukkig dat jij hem geholpen hebt z’n leven op de rit te krijgen, denk je: goh, nu ik erop terugkijk, was dit echt een magische tijd. Dat hebben we toch maar mooi geflikt! Zullen we het nog een keer doen?
En dan geef je je nummer aan een nieuwe junk. Bij voorkeur eentje met een andere verslaving, zodat wat werkte bij je eerste junk, niet per se toepasbaar is op je tweede (of, god verhoede: je derde). Dat is pas hardcore voorbereiding op de tropenjaren. En lichtelijk onverstandig, dat ook.
Weet je, bij nader inzien denk ik dat we mensen toch beter jouw Rocky-preek kunnen geven dan dat we ze naar het schimmige tunneltje achter het Centraal Station doorverwijzen. Stukken leuker, en bovendien veiliger.
Liefs,
Lis
Het nieuwste boek van Lisette koop je hier: En wat dan liefde is. En ook het nieuwste boek van Susan, Alle ogen op Mia, is uit.
Meer lezen van Lis en Suus? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Leonie en Maarten waren altijd aan het kibbelen over geld. Om nog maar te zwijgen over de stress en haast en al het gedoe dat opvang en school opleveren. Ze besloten: hij zou stoppen met werken en voor de kinderen zorgen en zij ging fulltime werken.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Femke, die in de clinch ligt met haar zoon over zijn vervolgopleiding.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Je zou denken dat zelfstandigheid bij je kind vooral komt door een heleboel taken en zelf overal over mag beslissen. Dat ze van alles zelf moeten doen, zelf moeten kiezen en zoveel mogelijk vrijheid krijgen. Maar verrassend genoeg werkt het juist andersom! Te veel keuzes en te veel zelf moeten beslissen kunnen kinderen juist overweldigen. […]
Elke generatie heeft zo z’n eigen stijl van ouderschap, maar de kloof tussen millennials en boomers is enorm. Boomers groeiden op met tough love: strenge regels, bijna geen schermtijd (want dat was er gewoon nog niet) en het idee dat kinderen zo snel mogelijk zelfstandig moesten worden. Nu hun kids zelf ouders zijn, kijken boomers […]
Huisdieren, ze zijn onderdeel van je gezin. Vaak zelfs eerder deel van jullie gezin dan je kinderen. Je houdt zielsveel van ze, maar soms drijven ze je zo tot waanzin dat je ze eigenlijk gewoon per direct bij het asiel wilt afzetten. Deze week Erna en de hond Zoran.