Eigen beeld
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3), Elodie (2) en David (0), en Susan is moeder van Noortje (1). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Suus,
Ik heb laatst een nieuw hokje kunnen afvinken in de ‘dat had ik nooit bedacht voordat ik kinderen had’-categorie (met de nadruk op ‘goor’). Laat me de scène even voor je schetsen. Ik was voor het eerst weer ongesteld geworden, vijf maanden na mijn laatste bevalling. Het was dag twee en DE SHIT WAS AAN. Kramp, overstroming en vooral diepe, bordeauxrode ellende.
Maar goed, het was óók woensdag en dat is mijn vaste dag in mijn eentje met alle drie de kinderen. Om het nog een beetje dragelijk te maken, trommelde ik een vriendin en haar kind op en togen we gezamenlijk naar de binnenspeeltuin. En eenmaal daar… besefte ik dat ik geen maandverband bij me had. De vriendin in kwestie ook niet. Dat hele menstrueren is blijkbaar zo ver uit mijn systeem verdwenen dat ik er niet eens meer aan denk uit voorzorg iets mee te nemen.
Ik maakte me er dus mentaal voor op om met een halve rol wc-papier een matras in mijn onderbroek te creëren, maar toen keek ik naar de luiertas en besefte ik dat ik wél iets bij me had. Oké, officieel had ik het niet voor mezelf meegenomen, maar voor mijn dochter en jongste zoon. Maar hé, een luier absorbeert ook. Best veel, zelfs. Dus waarom in vredesnaam ook eigenlijk niet?
Zodoende vouwde ik een luier in mijn onderbroek om de Rode Zee op te vangen. Wel heb ik mijn man even gewaarschuwd voor wat er in het prullenbakje lag, want laten we eerlijk wezen: er zijn weinig dingen verontrustender dan een pamper vol bloed. Zelfs als je de oorzaak weet, is het een gek gezicht.
Nu wil ik natuurlijk als tegenbetaling een soortgelijk verhaal uit jouw moederschapservaring. Poepen met je kind in de draagzak, gillen tegen de vogels in de boom naast Noortjes slaapkamerraam, afgekloven krentenbollen van je kind opeten – zulk soort werk. Dusse, gooi het op me!
Liefs, Lis
Lieve Lis,
Allereerst: HAHAHAHA. Ten tweede: hahahahahahaha. Ten derde: RESPECT. Dít is pas probleemoplossend vermogen. Ik ben het met je eens dat hier een soortgelijk verhaal tegenover moet staan, en uiteraard heb ik er wel een paar voor je. Maar de eerste die in me opkwam gaat over hondenpoep én bevat een belangrijke les, dus die deel ik graag. Hou je vast.
Stel je voor: je hebt vol goede moed een rondje gemaakt over de kinderboerderij. Met de kinderwagen. In miezerig pestweer, want het is najaar, maar je moest er even uit met zijn allen. Tijdens die wandeling heb je blijkbaar niet goed opgelet waar je liep, want eenmaal terug bij de auto, met een huilerige zes maanden oude baby die eigenlijk moet slapen, wil je alles snel inladen en naar huis. Kind in de auto, stoeltje van de kinderwagen af, stoeltje in de auto, onderstel inklappen en… twee wielen zitten onder de hondenpoep. Maar dan echt onder de verse hondenpoep. Van die hondenpoep die je rúíkt, ook als je er niet gehurkt boven hangt, en die gegarandeerd drie jaar blijft hangen in elke bekleding. Wat doe je dan?
Ik weigerde de kofferbak van de auto onder de hondenpoep te smeren, dus ik viste de vochtige doekjes uit de luiertas en sloeg aan het poetsen. Onder het genot van 90 decibel aan gekrijs zat ik op de uitgestorven parkeerplaats tegenover de kinderboerderij gehurkt naast de auto, de kinderwagen heen en weer te rollen terwijl ik vochtig doekje na vochtig doekje tegen de wielen hield.
En dat brengt me bij de les die ik heb geleerd: waar láát je die doekjes dan? Juist: in een zakje. Dat het liefst iets groter is dan het boterhamzakje dat ik uit pure nood uit mijn tas had opgediept. Sanitairzakjes, Lis. Neem ze mee. In veelvoud. Voor doekjes vol hondenpoep, voor luiers vol bloed, voor… nou ja, voor alles. Je kunt er zelfs in hyperventileren als het allemaal even te veel wordt. In een LEGE dan, hè? Daarom: veelvoud. Altijd handig.
Liefs, Suus
Het nieuwste boek van Lisette, En wat dan liefde is, is uit. Het nieuwste boek van Susan, Alle ogen op Mia, komt 9 juli uit.
Meer lezen van Lis en Suus? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een babyshower: je regelt het met alle liefde voor de zwangere, zo ook Nancy voor haar schoonzusje. Je stuurt de uitnodigingen, je verzint de spelletjes, je verzamelt alle babyfoto’s van de genodigden… En je bedenkt natuurlijk het gezamenlijke cadeau.
Een zekerheid met tieners is toch wel dat ze niet meer weglopen, zoals peuters en kleuters daar nog weleens een handje van kunnen hebben. Tenminste, dat dacht Jolijn. Tot haar oudste dochter Fem ineens spoorloos verdween op een cruisechip.
Niemand minder dan Kim Kötter, Jaap Reesema en hun drie zonen schitteren op de cover van het Kek Mama zomerbroek. Daarin vertellen ze openhartig over het gezellig drukke leven met hun drie jongens, het spannend houden van hun relatie en de moedermaffia.
Een babyshower: je hangt ballonnen op, koopt een cadeau waarvan je hoopt dat het in de smaak valt en lacht net iets te hard om spelletjes met wc-rollen. Wat je niet verwacht, is dat één babyshower-cadeau de hele sfeer in één klap kan verpesten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Voor drukke gezinnen is een zorgeloze vakantie goud waard. Lorna koos daarom voor een volledig georganiseerde vakantie: wensenlijstje inleveren, koffers pakken en gáán. Maar hoe zorgvuldig ook geregeld, kwam er toch een verrassing om de hoek kijken die ze niet had zien aankomen…