Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Op een regenachtige zondagmiddag begaf ik mij naar een lokale spelletjeswinkel in Kaapstad. Regenachtige zondagen schreeuwen nou eenmaal om warme chocolademelk, een knapperend vuurtje en gezinsbinding met een vleugje competitie. De lokale spelletjeswinkel lag niet direct om de hoek. Eerlijk gezegd had ik eigenlijk geen idee waar ik heen moest. Mijn digitale vriend ChatGPT wist er wel raad mee en stuurde me vol vertrouwen naar een totaal random industrieterrein. Twintig minuten later stonden we voor een afgelegen gebouw waar de geur van nat beton en oud postpapier ons tegemoet kwam. De winkel zat verstopt boven een postkantoor waar vermoedelijk sinds 2003 geen brief meer was bezorgd.
Binnen troffen we inderdaad een spelletjeswinkel. Het assortiment? Summier. Drie versies van Jenga, een open doos Cluedo zonder de loden pijp, en vijf uitbreidingen van een spel dat niemand kent. Maar wat de winkel miste aan keuze, maakte het goed in sfeer. Over verschillende speltafels verspreid zaten groepen mensen in intense gevechten verwikkeld te midden van dobbelstenen, stapels kaarten, miniatuurkastelen, elven en draken. Het publiek – en ik zeg dit met liefde – was een wandelende ode aan het stereotype gamenerd. Iets te veel buik, iets te weinig zonlicht, en oversized t-shirts met de geur van drakenzweet. Fascinerend hoe wereldwijd dezelfde gamenerd zich weet voort te planten in donkere zaaltjes met slechte ventilatie en veel enthousiasme.
We bleven een tijdje staan kijken. Er werd driftig in boekjes gebladerd, er werden stukken kasteel bijgebouwd en met vuur in de ogen werden hele volkeren verslagen. De spelers zeiden dingen als: “Ik activeer mijn charisma-bonus en roep een vuurbal met level drie mana.” Of eigenlijk zeiden ze in het Engels (en dat klinkt nog net even wat theatraler): ‘“I cast Fireball at the goblin horde — and may the dice be ever in my favor!”. Ik bedoel: pure poëzie. Achterin de zaak bleek je ook nog je eigen fantasiefiguren te kunnen kopen en verven. Na het gadeslaan van deze volledig onbekende sub-wereld eindigden wij met het zeer overzichtelijke Ticket to Ride. De Zuid-Afrikaanse variant bleek “net uitverkocht”. Dan maar de USA-editie. Wel voor de schappelijke prijs van een kleine hypotheek. Importheffingen, vermoed ik. Of gamenerd-belasting.
Een halve dag later (letterlijk), kwamen we thuis. Mijn zoon plofte op de bank met zijn gezicht in een kussen en zuchtte: “Mam, kunnen we morgen spelen? Ik wil nu gewoon even met de LEGO.” En terecht. We hadden ongeveer vijf uur gespendeerd aan het kopen van een bordspel dat ik vermoedelijk beter gewoon even online had kunnen bestellen. Maar dan hadden we ook dit hele fantasierijke uitstapje gemist. Geen verlaten postkantoor, geen geur van drakenzweet, geen Zuid-Afrikaanse gamenerds in het wild. Of het besef dat spelletjes kopen blijkbaar ook een avontuur op zich kan zijn.
De treinroute door Amerika komt morgen wel.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Op sociale media regent het reacties na de uitzending van Uit de Schulden. Veel kijkers begrijpen niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. “Een erfenis van 3000 euro en dan meteen alles opmaken? Dat is toch onbegrijpelijk”, is een veelgehoorde mening.
Bij het organiseren van dat leuke logeerpartijtje voor je (pre) puber had je vast niet verwacht dat je om zeven uur ’s ochtends wakker gebeld zou worden door de plaatselijke McDonald’s.
Bij het organiseren van dat leuke logeerpartijtje voor je (pre) puber had je vast niet verwacht dat je om zeven uur ’s ochtends wakker gebeld zou worden door de plaatselijke McDonald’s.
In een interview vertellen kersverse ouders Mart Hoogkamer en zijn vriendin Jennifer van Ooijen over het prille ouderschap én al over een tweede kindje.
Er zijn moeders die hun wasmand altijd leeg hebben, die op maandag het weekmenu klaar hebben en wiens aanrecht altijd blinkt. En dan heb je de moeders die het huishouden gewoon nooit helemaal onder controle krijgen.
Ouders van speelvriendjes leer je lang niet altijd kennen. Zeker niet in een grote stad, waar kinderen zelf hun weg vinden en vriendschappen sluiten op het schoolplein of in de buurt. Maar soms komt er een moment dat je toch contact moet leggen. En dan kan dat verrassender uitpakken dan je dacht. Zeker als iemand […]