Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
In iedere hand heb ik een van mijn kinderen. We lopen door de drukte van de stad Nürnberg. We kijken onze ogen uit tussen deze kakofonie aan mensen. Opeens wijst mijn oudste naar een man, die opvalt door zijn bijzondere gedrag. Hij is al wankelend om zich heen aan het slaan, terwijl hij loze kreten slaakt. Mijn zoon vraagt wat er aan de hand is. Met een serieuze blik vraagt hij aan mij of deze man “bijzondere hersenen” heeft.
Maar de man is dronken en waarschijnlijk helemaal waus van de drugs… Ja, dat leg ik ook uit aan dat jochie van acht. Vertel hem dat dit ook bij de grote stad hoort (hij is immers gewend in een klein dorp te wonen). Dat als er zoveel verschillende mensen zijn, er ook dit soort verhalen bestaan. Dat er mensen zijn die keuzes maken in het leven, waardoor het soms mis gaat. Soms overkomt het leven mensen en dan denken ze dat dit de enige manier is, waardoor ze de dag nog kunnen doorkomen.
Er valt een moment van stilte en mijn zoon kijkt met een zachte blik naar de man, terwijl hij hardop zegt: “Wat zielig voor hem dat het zo gelopen is voor die meneer… Ik hoop dat iemand hem kan helpen.” Er lag zoveel medeleven in zijn woorden, zoveel empathie. Ik werd erdoor geraakt en hoop dat hij deze kwaliteit nooit kwijt zal raken.
In mijn ogen een eigenschap waar het bij veel mensen helaas aan schort: het diep kunnen inleven in de situatie en de gevoelens van je medemens. Daadwerkelijk stilstaan bij wat de ander beweegt en dat kunnen begrijpen. Tegenwoordig lijkt het juist alsof men alleen maar kan oordelen over anderen en staat men enorm ver van elkaar vandaan. Het lijkt alsof in deze nieuw ontstane maatschappij er geen ruimte is voor zachtaardigheid en dat acceptatie eerder een zwakte is dan een kracht. Terwijl juist denken vanuit de verbindingen zorgt voor saamhorigheid – en daarmee ook voor minder conflicten. Iets dat we als mensen vanuit onze kern toch juist willen? We zijn op zoek naar de veiligheid van de groep, maar de focus ligt nu juist op het individu.
Ik vraag me af waar het vandaan komt, de neiging om de levenswijze van een ander te bekritiseren? Is het een hunkering naar een gevoel van controle? Komt het voort uit angst of ontevredenheid met zichzelf en het eigen leven? Het levert een soort schijnveiligheid op, die stiekem juist zorgt voor nog meer wrijving tussen mensen – en in die zin weer zorgt voor meer chaos in de wereld om ons heen…
“Mama? Mogen wij ook in de fontein klimmen?” Hop, uit mijn hoofd en terug in het hier en nu. Ik zie verschillende ouders rondom een droge fontein zitten terwijl hun kinderen door en over de metalen beelden heen klimmen. Er rent een kindje naar mijn jongens toe: “Macht ihr mit?“. Er wordt gerend, gelachen en samen gespeeld. Ik kijk naar het beeld dat voor mijn ogen ontstaat. Hoe mooi zou het zijn als we allemaal elkaar net zo zouden vinden zoals kinderen dat doen. Dat we weer samen leren spelen in het spel dat wij het leven noemen… Dat zou wat zijn!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.