Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
In iedere hand heb ik een van mijn kinderen. We lopen door de drukte van de stad Nürnberg. We kijken onze ogen uit tussen deze kakofonie aan mensen. Opeens wijst mijn oudste naar een man, die opvalt door zijn bijzondere gedrag. Hij is al wankelend om zich heen aan het slaan, terwijl hij loze kreten slaakt. Mijn zoon vraagt wat er aan de hand is. Met een serieuze blik vraagt hij aan mij of deze man “bijzondere hersenen” heeft.
Maar de man is dronken en waarschijnlijk helemaal waus van de drugs… Ja, dat leg ik ook uit aan dat jochie van acht. Vertel hem dat dit ook bij de grote stad hoort (hij is immers gewend in een klein dorp te wonen). Dat als er zoveel verschillende mensen zijn, er ook dit soort verhalen bestaan. Dat er mensen zijn die keuzes maken in het leven, waardoor het soms mis gaat. Soms overkomt het leven mensen en dan denken ze dat dit de enige manier is, waardoor ze de dag nog kunnen doorkomen.
Er valt een moment van stilte en mijn zoon kijkt met een zachte blik naar de man, terwijl hij hardop zegt: “Wat zielig voor hem dat het zo gelopen is voor die meneer… Ik hoop dat iemand hem kan helpen.” Er lag zoveel medeleven in zijn woorden, zoveel empathie. Ik werd erdoor geraakt en hoop dat hij deze kwaliteit nooit kwijt zal raken.
In mijn ogen een eigenschap waar het bij veel mensen helaas aan schort: het diep kunnen inleven in de situatie en de gevoelens van je medemens. Daadwerkelijk stilstaan bij wat de ander beweegt en dat kunnen begrijpen. Tegenwoordig lijkt het juist alsof men alleen maar kan oordelen over anderen en staat men enorm ver van elkaar vandaan. Het lijkt alsof in deze nieuw ontstane maatschappij er geen ruimte is voor zachtaardigheid en dat acceptatie eerder een zwakte is dan een kracht. Terwijl juist denken vanuit de verbindingen zorgt voor saamhorigheid – en daarmee ook voor minder conflicten. Iets dat we als mensen vanuit onze kern toch juist willen? We zijn op zoek naar de veiligheid van de groep, maar de focus ligt nu juist op het individu.
Ik vraag me af waar het vandaan komt, de neiging om de levenswijze van een ander te bekritiseren? Is het een hunkering naar een gevoel van controle? Komt het voort uit angst of ontevredenheid met zichzelf en het eigen leven? Het levert een soort schijnveiligheid op, die stiekem juist zorgt voor nog meer wrijving tussen mensen – en in die zin weer zorgt voor meer chaos in de wereld om ons heen…
“Mama? Mogen wij ook in de fontein klimmen?” Hop, uit mijn hoofd en terug in het hier en nu. Ik zie verschillende ouders rondom een droge fontein zitten terwijl hun kinderen door en over de metalen beelden heen klimmen. Er rent een kindje naar mijn jongens toe: “Macht ihr mit?“. Er wordt gerend, gelachen en samen gespeeld. Ik kijk naar het beeld dat voor mijn ogen ontstaat. Hoe mooi zou het zijn als we allemaal elkaar net zo zouden vinden zoals kinderen dat doen. Dat we weer samen leren spelen in het spel dat wij het leven noemen… Dat zou wat zijn!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.
En nee, het ligt niet aan gezeur, geld of seks. Scheiden is geen zonde, geen mislukking, soms is het zelfs levensreddend, maar niemand start een huwelijk met het idee uit elkaar te gaan. Waarom gebeurt het dan toch met bijna de helft van de huwelijken?