Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
In iedere hand heb ik een van mijn kinderen. We lopen door de drukte van de stad Nürnberg. We kijken onze ogen uit tussen deze kakofonie aan mensen. Opeens wijst mijn oudste naar een man, die opvalt door zijn bijzondere gedrag. Hij is al wankelend om zich heen aan het slaan, terwijl hij loze kreten slaakt. Mijn zoon vraagt wat er aan de hand is. Met een serieuze blik vraagt hij aan mij of deze man “bijzondere hersenen” heeft.
Maar de man is dronken en waarschijnlijk helemaal waus van de drugs… Ja, dat leg ik ook uit aan dat jochie van acht. Vertel hem dat dit ook bij de grote stad hoort (hij is immers gewend in een klein dorp te wonen). Dat als er zoveel verschillende mensen zijn, er ook dit soort verhalen bestaan. Dat er mensen zijn die keuzes maken in het leven, waardoor het soms mis gaat. Soms overkomt het leven mensen en dan denken ze dat dit de enige manier is, waardoor ze de dag nog kunnen doorkomen.
Er valt een moment van stilte en mijn zoon kijkt met een zachte blik naar de man, terwijl hij hardop zegt: “Wat zielig voor hem dat het zo gelopen is voor die meneer… Ik hoop dat iemand hem kan helpen.” Er lag zoveel medeleven in zijn woorden, zoveel empathie. Ik werd erdoor geraakt en hoop dat hij deze kwaliteit nooit kwijt zal raken.
In mijn ogen een eigenschap waar het bij veel mensen helaas aan schort: het diep kunnen inleven in de situatie en de gevoelens van je medemens. Daadwerkelijk stilstaan bij wat de ander beweegt en dat kunnen begrijpen. Tegenwoordig lijkt het juist alsof men alleen maar kan oordelen over anderen en staat men enorm ver van elkaar vandaan. Het lijkt alsof in deze nieuw ontstane maatschappij er geen ruimte is voor zachtaardigheid en dat acceptatie eerder een zwakte is dan een kracht. Terwijl juist denken vanuit de verbindingen zorgt voor saamhorigheid – en daarmee ook voor minder conflicten. Iets dat we als mensen vanuit onze kern toch juist willen? We zijn op zoek naar de veiligheid van de groep, maar de focus ligt nu juist op het individu.
Ik vraag me af waar het vandaan komt, de neiging om de levenswijze van een ander te bekritiseren? Is het een hunkering naar een gevoel van controle? Komt het voort uit angst of ontevredenheid met zichzelf en het eigen leven? Het levert een soort schijnveiligheid op, die stiekem juist zorgt voor nog meer wrijving tussen mensen – en in die zin weer zorgt voor meer chaos in de wereld om ons heen…
“Mama? Mogen wij ook in de fontein klimmen?” Hop, uit mijn hoofd en terug in het hier en nu. Ik zie verschillende ouders rondom een droge fontein zitten terwijl hun kinderen door en over de metalen beelden heen klimmen. Er rent een kindje naar mijn jongens toe: “Macht ihr mit?“. Er wordt gerend, gelachen en samen gespeeld. Ik kijk naar het beeld dat voor mijn ogen ontstaat. Hoe mooi zou het zijn als we allemaal elkaar net zo zouden vinden zoals kinderen dat doen. Dat we weer samen leren spelen in het spel dat wij het leven noemen… Dat zou wat zijn!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
De politie zoekt vandaag opnieuw naar de twee ontvoerde kinderen, Jeffrey (10) en Emma (8) uit Beerta, die al vier dagen spoorloos zijn nadat hun vader Klaas Bijl ze meenam. De zorgen over hun welzijn nemen met de dag toe nu er steeds meer details boven water komen.
Ellen (39) ging op zonvakantie met haar gezin, maar een puber met acrobatische ambities gooide roet in het eten. De bestemming werd de eerste hulp.
Sommige kinderen kunnen van een gesmolten ijsje of een scheef gestrikte veterschoen een heus Grieks drama maken. Krijg je spontaan zin om auditie voor GTST aan te vragen zodra je peuter huilt omdat je haar boterham in tweeën hebt gesneden, dan is de kans groot dat er een drama queen in de dop in huis […]
Nienke (32) liep vorig jaar mee tijdens de laatste avond van de Avondvierdaagse en de sfeer was gemoedelijk, tot een iets te gezellige vader met een blikje bier de show begon te stelen. “Op een gegeven moment deed hij alsof hij de leider van een fanfare was.”