Beeld: Rianne Barger
Geke (@gekeborn) is 28 jaar, verloskundige, echoscopist, anticonceptiespecialist, auteur en maakt daarnaast de podcast Zwanger & Zo. Hierin deelt ze verloskundige informatie en positieve bevallingsverhalen om aanstaande ouders te inspireren en ervaringen te delen. In haar column neemt ze ons mee in haar onregelmatige leven als verloskundige.
Terwijl ik mijn stoel naar achteren schuif en aanstalten maak om naar de wachtkamer te lopen, haal ik een keer diep adem. Dit wordt waarschijnlijk geen makkelijk of gezellig consult. In de wachtkamer tref ik twee vrouwen. Ze staan beide op als ik de naam van mijn volgende cliënt hardop uitspreek. Samen lopen we langs de assistente naar de spreekkamer. Ik zoals altijd in een ferme pas, zij schuifelend achter mij aan. De oudste van hen is gekleed losse, wijde kleding, naast haar loopt een jongere vrouw. Ik schat in dat ik de jongere vrouw eerder die week aan de telefoon heb gehad. In het gebrekkig Engels/Duits begreep ik dat ze een afspraak wilde maken. Niet voor zichzelf, maar voor haar moeder. Die was namelijk zwanger. Ze wist niet hoe lang precies, maar wel dat de zwangerschap niet gepland was. Vanwege de grote taalbarrière besloot ik aan de telefoon niet veel extra’s te vragen en maakte ik op korte termijn een afspraak voor haar.
De vrouw aan de telefoon had gevraagd of de afspraak wat later op de ochtend kon, en ik zocht daar aanvankelijk niets achter. Nu de vrouwen voor me zitten, beginnen de Duitse woorden me ineens te dagen. Zouden de regels omtrent abortus in Duitsland zo anders zijn dan in Nederland? Ik heb nu geen tijd meer om het op te zoeken en besluit dat straks in mijn lunchpauze even doen. Nu besluit ik vooral te luisteren. ‘Wat kan ik voor jullie doen?’, vraag ik in het Engels. Vervolgens luister ik aandachtig. De communicatie is moeizaam, maar samen komen we er wel. De oudere vrouw is inderdaad de moeder van de jongere vrouw. Ze is 43, ongepland zwanger en haar man weet niet dat ze hier is. Ze heeft haar volwassen dochter in vertrouwen genomen en samen hebben ze uitgezocht wat ze het beste konden doen. Een snelle Google sessie bracht ze op onze website, en zo kwamen ze op mijn spreekuur terecht. De zwangerschap is namelijk niet alleen ongepland, maar ook ongewenst. Het wordt me niet helemaal duidelijk waarom, maar dat hoeft ook niet. Dat is niet aan mij.
Wat wel aan mij is, is uitzoeken hoe ik het beste voor deze vrouw kan zorgen. Om te weten wat onze opties zijn, moet ik eerst weten hoe ver ze zwanger is. Ik vraag haar daarom of ze het goed vindt dat ik een echo maak. Ze knikt. Dan vraag ik of ze mee wil kijken naar het scherm, waarop ze haar hoofd schudt. Ik respecteer haar wens en laat het meekijk scherm uit. Met tranen in haar ogen komt ze op de bank liggen. In alles lees ik: ze wil dit niet. De zwangerschap niet, maar ook de afbreking niet. Vlak voordat we beginnen leg ik even mijn hand op haar schouder en geef haar een bemoedigend knikje. De echo houd ik kort. Ik kijk naar het hartje, dat krachtig klopt, en meet dan de omtrek van het hoofd en de grootte van de kleine hersenen. De manier om bij deze termijn vast te stellen hoe oud het kindje is.
Na de echo gaan we terug aan tafel zitten. Ik heb een foto uitgeprint van het gezichtje en de hartslag van de baby, en stop die in een blanco envelop. Toen ik net was afgestudeerd volgde ik een nascholing over omgaan met verlies in de zwangerschap. De tip om altijd een foto mee te geven, omdat dat kan helpen bij de verwerking, ben ik nooit vergeten. Ik kan nu een nummer van een kliniek op een briefje schrijven en deze vrouwen daarmee naar buiten laten lopen, maar iets in me zegt dat dat niet voldoende is. Door de taalbarrière is communiceren hier aan tafel al lastig, laat staan aan de telefoon. Bovendien hebben we relatieve haast, omdat ze verder zwanger is dan gedacht. Ik heb geen idee hoe druk de spreekuren bij deze klinieken zijn en hoe snel ik een plekje voor haar kan regelen. Via haar dochter vraag ik haar daarom of ze het goed vindt dat ik de abortuskliniek voor haar bel. Ze knikt. In haar ogen zie ik dat ze me vertrouwt.
‘Geef haar maar even’, klinkt er even later door mijn telefoon, ‘ik spreek inmiddels vloeiend Duits.’ Even denk ik dat ze een grapje maakt, maar daar is haar toon en de situatie niet naar. Een paar minuten later heeft de assistente aan de andere kant van de lijn alles in het vloeiend Duits uitgelegd aan mijn cliënt. Ze kan morgen al terecht. De jongere vrouw schuift haar stoel naar achteren en pakt dan de envelop met echofoto’s die nog op tafel lag. Het doet me goed dat ze de foto’s mee neemt, wat ze er later ook mee gaan doen. Dankbaar schudt ze daarna mijn hand, waarna ze haar moeder mee naar buiten neemt.
Na hen zie ik nog twee andere cliënten voor een kort consult, en daarna is het lunchpauze. Tijd om even uit te blazen, de situatie te bespreken met mijn collega’s en om uit te zoeken wat nou maakt dat deze vrouwen zich genoodzaakt voelden om naar Nederland te komen. Lang hoef ik niet naar dat antwoord te zoeken: in zowel Duitsland als België is een abortus toegestaan tot 12 weken. Ik zucht. Ineens valt alles op z’n plek: de lange reis van de vrouwen, de assistente die vloeiend Duits sprak. Ik kijk mijn collega aan en schud dan mijn hoofd. Ik dacht dat het alleen in Amerika zo was dat mensen grenzen over moesten voor veilige abortuszorg, maar blijkbaar is het veel dichter bij huis precies hetzelfde.
Hier lees je meer over Geke en haar leven als verloskundige. Geke’s boek Goed bevallen, met 25 inspirerende bevallingsverhalen, koop je hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.