Bernike: ‘Huffend, puffend, met knalrode wangen en piepende adem, mijn lijf protesteert’

Bernike gastcolumn Beeld: Marlon van Efferink Fotografie
Bernike
Bernike
Leestijd: 4 minuten

Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.

Lees verder onder de advertentie

Twaalf weken post-partum sta ik weer in volledig Gymshark-tenue voor de spiegel. Ik heb me in mijn prenatale croptop gewurmd. Maar kon dat eigenlijk nog wel? Tobberig prik ik in een uitpuilend kwabje. Toch maar een shirt erover. 

Ik ben al meer dan een jaar niet meer in de sportschool geweest, en heb dus geen idee of ik nog on trend gekleed ben. Wanneer ik de Les Mills les binnenstap, vind ik het antwoord in de tl-verlichte zaal. Vijftig-plussers in Adidas en Puma, veertigers in Nike, dertigers in Gymshark en daar, glanzend van zelfvertrouwen, de frisse twintigers in Aybl. Ik haal opgelucht adem.

Lees verder onder de advertentie

Indruk

De laatste keer dat ik hier was, is precies een jaar geleden. De instructrice — enthousiast, blond, pony — kent mijn naam nog. Ik heb blijkbaar indruk gemaakt. Dat is óf een heel mooi compliment, óf ze herinnert zich die laatste keer dat ze me zag: toen ik (10 weken zwanger) brakend de les uitstrompelde om nooit meer terug te komen. 

Lees verder onder de advertentie

Een andere moeder sprint naar me toe: “Wat leuk dat je er weer bent! Hoe gaat het met je kindje?” vraagt ze stralend. Ik probeer me te herinneren waar ik haar ook alweer van ken, maar mijn moederbrein laat me in de steek. Ik praat opgewekt mee, in de hoop dat ze het niet doorheeft. Veel tijd hebben we niet, want de les begint. “Welkom bij Body Attack! Dit is JOUW moment! It’s time to LOSE CONTROL!” – gilt de instructrice. Meteen schalt er keiharde muziek door de speakers.

Of het meevalt

De naamloze moeder veert moeiteloos als een jonge hinde mee op de muziek. Ik volg struikelend in haar kielzog. Halverwege de les — ik al volledig gesloopt — vraagt ze opgetogen: “Valt het mee?” Ik knik dapper, omdat praten niet meer lukt. De les is een hysterisch feest van high fives, battle cries en vuistslagen in de lucht.

Lees verder onder de advertentie

Het wordt me al snel duidelijk dat als de instructrice “HEUJ!” roept, wij met “Hoiiiiii!” dienen te reageren. Terwijl ik, al high-fivend, van plaats wissel met mijn buurvrouw, probeer ik in alle macht mijn plas op te houden. Mijn bekkenbodem heeft zich overduidelijk nog niet hersteld.

Als een stervende zwaan

Ik kies een strategisch plekje achterin, maar op de een of andere manier beland ik bij elke oefening precies in het midden, vóór het podium van de instructrice. Er is geen ontsnappen aan. “Probeer te lachen! Dan voelt alles lichter!” roept de instructrice me toe. Ik kijk terug met het gezicht als een oorwurm.

Lees verder onder de advertentie

Vijfenvijftig minuten later heb ik het gehaald. Huffend, puffend, met knalrode wangen en piepende adem. Mijn lijf protesteert. Mijn geest had het reeds opgegeven bij de warming-up. Ik probeer ongemerkt weg te glippen, maar de instructrice heeft een zesde zintuig. “En, hoe vond je het?” vraagt ze verwachtingsvol. “Goed te doen,” lieg ik moeiteloos. “Ik denk dat ik volgende week weer kom.”

Thuis moet mijn man me letterlijk uitkleden. Mijn armen zijn pudding, mijn benen spaghetti. Terwijl ik me als een stervende zwaan op bed stort, maakt hij mijn veters los. Ik reik naar mijn smartwatch. Even kijken hoeveel calorieën ik heb verbrand. Misschien verdien ik een Snickers?

Ik zie dat ik hem ben vergeten aan te zetten. Alles. Voor. Niets.

Benieuwd naar meer columns van Bernike? Je vindt ze hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken