Beeld: Marlon van Efferink Fotografie
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
Ik schoot vol toen ik mijn mail vanochtend opende.
De afgelopen weken voelde ik een steen in mijn maag. Mijn dochter is bijna negen maanden oud – en dat betekent volgens de wet: geen recht meer op kolfverlof. Negen maanden. Alsof de baby, de borsten en de biologie keurig met de klok meelopen. Alsof melkproductie zich aan beleid houdt.
Mijn dochter krijgt nog vijf keer per dag borstvoeding. Om dat vol te houden, moet ik minimaal twee keer per werkdag kolven. En nu… stoppen?
De gedachte dat ik door wetgeving zou moeten stoppen met voeden, gaf me een knoop in mijn maag. Moest ik dan noodgedwongen afbouwen, met risico op borstontsteking of een teruglopende productie? Moest ik overstappen op (dure) poedermelk voor de rest van haar eerste levensjaar?
Ik besloot mijn leidinggevende te mailen. Ik legde uit dat ik graag wilde blijven kolven, ook al zou het officiële kolfverlof dan voorbij zijn. Geen extra verlofuren, geen aanpassing van mijn werk — alleen de ruimte om twee keer per dag even te kolven.
Het antwoord ontroerde me meer dan ik had verwacht: “Dag Bernike, Uiteraard ga je door met kolven als dat voor jou en je dochter goed voelt! Ik zou niet eens invloed uit wíllen oefenen in zo’n persoonlijke keuze. Dat moet te regelen zijn. Laat je het mij weten als je alsnog ergens niet uitkomt?” Zo simpel kan het dus zijn.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit een voorrecht is. Er zijn talloze moeders die die ruimte níet krijgen: in de zorg, in het onderwijs, in de productie. Voor hen betekent het einde van het kolfverlof vaak óók het einde van borstvoeding. Niet omdat ze dat willen, maar omdat de wet het zo voorschrijft. En dat wringt.
Waarom stopt het kolfverlof al na 9 maanden, terwijl een baby minimaal 12 maanden (moeder)melk nodig heeft? De World Health Organization adviseert zelfs 2+ jaar borstvoeding te geven! Waarom houden we vast aan beleid dat achterloopt op wat we weten over de gezondheid van moeder én kind?
En begrijp me goed: dit is geen pleidooi tégen flesvoeding of poedermelk – dat is óók een prima keuze.
Maar het gaat om keuzevrijheid. Waarom zou een moeder moeten stoppen als dat niet nodig is en ze het zelf niet wil? Wat geeft een wet het recht om dat te bepalen voor haar?
Ik gun elke ouder de ruimte om te doen wat goed voelt – borstvoeding, flesvoeding, of een combinatie daarvan. Zonder schuldgevoel. Zonder stress. En zonder stopwatch.
Volgens mij is hier nog heel wat winst te behalen.
Benieuwd naar meer columns van Bernike? Je vindt ze hier.
Toen Aubree Jones trots een TikTok deelde waarin ze haar pasgeboren dochter introduceerde, verwachtte ze een stroom aan hartjes en felicitaties.
Iedere ouder kent het: die momenten waarop je kiest tussen je kind aankleden naar maatschappelijke normen of gewoon de vrede bewaren. Tot iemand anders je er subtiel op wijst dat je misschien een grens bent overgegaan.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Lizzy (36). Ze piekert over haar financiën en waar ze verstandig aan doet: herinneringen of geld sparen voor haar kinderen.
Al vanaf zo ongeveer tien minuten na de geboorte van de dochter van Lies, krijgt ze opmerkingen over die vlek op haar dochters wang. En dat is ze spuugzat.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Je kind zit net op school en maakt daar een vriendje. Fijn! Tot hij voor het eerst daar gaat spelen en daarna thuis komt met een vreemd verhaal waar je een knoop van in je maag krijgt.