Bernike’s eetlust veranderde door borstvoeding: ‘Op een verjaardag begon ik vlekken te zien’

Bernike

5 september, 2025 - 11:00

Leestijd: 4 minuten

Het was het eerste feestje sinds mijn bevalling waar ik zonder baby naar toeging. Wetend dat de jarige uit een gastvrije, Aziatische cultuur kwam sloeg ik bij voorbaat het avondeten over. Ik zou die avond vast meer dan genoeg eten krijgen. Voor mijn geestesoog vormde zich een beeld van goedgevulde tafels vol loempia’s, spekkoek, dimsum… Likkebaardend ging ik op pad.

Kleinste taart ooit

Ik kwam een uur te laat, maar was alsnog één van de eersten. De gastvrouw was druk. Er werd een plankje met rauwkost op tafel gezet. Ik knabbelde aan een paprika. Mijn maag knorde. Na meer dan een uur wachten kwam het gebak. Vol verbazing keek ik naar de kleinste taart die ik ooit zag. Ik vroeg me af wanneer de rest zou komen (spoiler: niet). Er moesten eerst nog foto’s komen met de Polaroid-camera. Die bleek stuk. Alle aandacht ging naar de reparatie. Ik keek naar de mini-taart. De minuten kropen voorbij.

De vader van de gastvrouw mompelde: “Nou, die waren in onze tijd wel een stuk groter.” Hardop lachte ik. “Wilde het niet zeggen,” fluisterde ik, terwijl ik naar de taart wees. “Ik bedoelde de Polaroid-camera,” zei hij mat. Ik knikte en zei: “Ik ook.” Mijn maag rommelde opnieuw.

Op

De taart bleef onaangesneden. Ik pakte nog een stuk paprika. De gastvrouw ging de cadeaus uitpakken, terwijl ik naar de taart bleef kijken. Niemand pakte het mes. Mijn cadeau viel goed in de smaak. Ik meende zelfs een traan te zien. Het kwam niet bij me binnen. Watertandend fixeerde ik me op de taart. Tientallen minuten later lag er eindelijk een flinter op mijn bordje. De Red Velvet smolt op mijn tong en ik koesterde elke hap (het waren er drie). Op.

Ik zuchtte hardop dat door de borstvoeding mijn honger een bodemloze put was geworden. De moeder van de gastvrouw keek me vragend aan: wilde ik nog een stuk? Ik weigerde uit beleefdheid (want wie neemt er nu twee stukken taart?) en wachtte tot ze het me nog een keer zou aanbieden. Dat gebeurde niet. De taart ging terug in de koelkast. Ik werd verteerd door spijt.

Alle subtiliteit de deur uit

We gingen op een andere plek zitten. De rauwkost-borrelplank was behoorlijk uitgedund. Het zusje riep: “Zus, is die watermeloen voor nu?” Dat was het. Ik nam twee stukken. “Cool, dat je zusje dat durft te vragen. Ze zal wel honger hebben,” zei ik grappend. Dit was een hint. De gastvrouw reageerde niet.

Ik besloot alle subtiliteit te laten varen. “Op jouw vorige verjaardag had je zelfs nog loempia’s gemaakt, zó lekker!” “O ja, dat was ik alweer vergeten,” lachte ze. Ze liep weer weg. Het was 22:37 uur. Ik begon vlekken te zien. Niets wees erop dat er nog meer voedsel zou komen.

Rijkelijk gevulde tafel

“Ik moet eigenlijk nog even kolven,” zei ik. “Wil je even apart zitten?” vroeg de gastvrouw. Ik dacht aan hoe ik een kwartier later met twee volle flesjes melk en een nog legere maag weer bij het gezelschap zou zitten. Ik besloot naar huis te gaan. Iedereen vond het jammer. “Ik ook,” loog ik.

Vijf minuten later stapte ik in mijn auto en appte ik mijn man: Ik kom eraan, zet alsjeblieft eten klaar. Hij las het niet, hij was al in slaap gevallen. Eenmaal thuis, appte ik de gastvrouw dat ik veilig was aangekomen. Ze stuurde me een duim en een foto van het resterende gezelschap. Aan een rijkelijk gevulde tafel met nacho’s, kipkluifjes en gehaktballetjes.

Benieuwd naar meer columns van Bernike? Je vindt ze hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time