Moeder onder vuur na delen naam baby: ‘Kunnen ze je hier niet voor aanklagen?’
Toen Aubree Jones trots een TikTok deelde waarin ze haar pasgeboren dochter introduceerde, verwachtte ze een stroom aan hartjes en felicitaties.
Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Ik ben niet de meest mentaal stabiele persoon. Al sinds het begin van mijn tienerjaren niet, dus in die zin weet ik niet beter en degenen om mij heen zijn het inmiddels ook gewend. Het is lang niet zo erg als vijftien jaar geleden, maar toch steekt het soms even de kop op. En dan vergelijk ik mezelf met anderen. Met stabielere mensen. Mensen bij wie het leven niet zo vaak zo zwaar is, zo veel haken en ogen heeft. Mensen die van zichzelf positief ingesteld zijn, bij wie het glas altijd halfvol is. Ik ken ze, ik omring me graag met dat soort mensen. Het is fijn om bij mensen te zijn die niet zo zwaar op de hand zijn.
Ik hoor er zelf alleen niet bij. Niet dat ik altijd maar neerslachtig ben – thank god – maar echt bubbly en lighthearted ben ik ook bepaald niet. Wel kan ik goed doen alsof. Alleen mensen die dichtbij mij staan merken dit goed. Bij mijn kinderen hou ik het ook zoveel mogelijk binnen, zij zijn te jong om te hoeven dealen met dit soort dingen. Dan blijft er dus maar een persoon over bij wie ik mijn tot ongekende hoogtes geëvolueerde pessimisme tot uiting breng. En dat is mijn lieftallige verloofde T.
Laatst vroeg ik hem, toen ik weer eens half depressief was geraakt door een of ander futiel akkefietje, of hij het eigenlijk niet soms zat werd, dat het bij mij nooit gewoon allemaal vanzelf gaat. Nooit gewoon easy breezy. Een strikvraag, uiteraard, want ik wil dan natuurlijk niet horen dat het antwoord eventueel ja is. Gelukkig snapt hij dat. Mag ook wel na bijna tien jaar en een boel relatietherapie. Maar dan rest nog steeds die vraag, want ik ben er veel vrienden door verloren, de afgelopen twintig jaar. Mensen die het zat waren, dat depressieve gedoe van mij. En eerlijk? Hoewel heel pijnlijk, ook wel begrijpelijk. Het is niet leuk. Het is leuker om met vrolijke mensen om te gaan. Het kan veel druk zetten op een relatie. Ik merk het zelf ook bij vriendinnen, dat de rek er soms uit gaat, als het lang niet goed met ze gaat. Is dat eerlijk? Nee. Maar wel de realiteit.
Zijn antwoord? Hou je vast. ‘Misschien moeten we allebei wat meer gaan bewegen of sporten, dat is goed voor je mentale gesteldheid.’ Men, am I right? Altijd klaar met een absurd rationele oplossing voor iets waar je helemaal geen rationele oplossing voor wilt. Thanks, babe. (Noemt hij me nou dik?!)
Later kwam hij er nog op terug. Net op tijd, want ik had al bijna de scheidingspapieren ondertekend. Pfew. Dat hij zichzelf die vraag de afgelopen jaren ook weleens gesteld heeft, maar dat hij altijd per direct kan concluderen dat het antwoord nee is. ‘Ik wil jou gewoon bij me, ik wil niemand anders dan jij en ik hou gewoon van jou.’ Douze points. De scheidingspapieren in de versnipperaar. We kunnen er weer tegenaan. Tot het volgende futiele akkefietje. Dan krijgt hij die strikvraag natuurlijk weer. Maar goed, dat zien we dan wel weer. Volgende week ofzo.
Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.