Elsemieke: ‘Als kleine verslaafden op zoek naar een shotje krioelen ze rond het schoolplein’

Elsemieke Tijmstra

13 november, 2025 - 21:00

Leestijd: 5 minuten

Sinds onze oudste naar school gaat, is er niet alleen voor hem een wereld open gegaan. Ook voor ons als ouders. Ik word nu standaard aangesproken als “mama van Odin”, door kinderen die ik niet ken. En ja, in mijn telefoon staan andere ouders opgeslagen als “moeder van X en “vader van Y”, omdat ik hun voornamen niet weet, maar wel weet welk kind er bij hen hoort. En na een paar weken wordt het toch echt ongemakkelijk om nog iemands voornaam te vragen.

De ouders die je uitkiest om je dagelijkse dosis smalltalk mee te converseren, zijn veelal de ouders waar jouw kind mee speelt. Je zit dus meteen in een soort loterij: jij moet maar hopen dat je kind een vriendje kiest met ouders die jij zelf ook acht jaar kunt verdragen. Ik durf wel te beweren dat ik tot nu toe geluk heb, mijn kind kiest zijn vriendjes goed uit. Voor nu dan, want kleuters zijn wispelturig, dus ik durf nog niks definitief te vieren.

Lees ook

Columns

Elsemieke: ‘Hoe maak je nieuwe vrienden als volwassene? Al mijn hoop is gevestigd op mijn zoon’

Cliché maar waar

En ja, alle clichés zijn waar. Oké, behalve de klassengroepsapp, die is verrassend zen. Geen drama, geen caps lock-ruzies, geen passief-agressieve emojis. Het voelt bijna onwerkelijk. Maar deze clichés zeker wel:

• Die standaard ochtendriedel om élke dag (!) om 8:30u je kind op school te hebben, ben je gauw zat. Ik mis de tijd dat ik op mijn mamadag gewoon rustig aan kon doen in de ochtend, ik heb het destijds duidelijk niet genoeg gewaardeerd;
• Je kind komt compleet gesloopt uit school en bewaart het volledige meltdown-arsenaal keurig voor thuis;
• ‘Hoe was het op school?’, wordt standaard beantwoord met één woord: ‘Leuk.’ Of ‘Goed.’ De kans dat dit binnen afzienbare tijd omslaat naar ‘Stom.’ is natuurlijk zeer aanwezig;
• Je kind heeft niet echt door dat jij niet de hele dag naast hem in de kring hebt gezeten en je niet precies weet wat hij op school allemaal uitvoert, dus als je ergens naar vraagt, is het antwoord ‘Jaha, dat weet je toch wel!’. Nee, dat weet ik dus niet. Daarom vraag ik het. Duh.
• Ze leren snel en veel, waar ze (terecht) heel trots op zijn. Letters, liedjes, tellen, Engelse woorden, sociale regels die op school gelden, woorden die je van de juf niet mag zeggen (en die thuis dan natuurlijk veelvuldig te herhalen onder het mom ‘weet je wat je van de juf niet mag zeggen?’…);
• Sowieso komen ze thuis met een heel ander vocabulaire dan wat je van je kind gewend bent, wat af en toe echt wel even slikken is. Ook vierjarigen kennen scheldwoorden, blijkt nu;
• De ‘jij bent niet meer mijn vriend’, ‘ik ga nu nooit meer met je spelen’ en ‘je mag nu niet meer op mijn kinderfeestje komen’ zijn geen mythe, dit gebeurt dus echt (terwijl de meeste kleuters nog nooit een kinderfeestje hebben meegemaakt en dus ook niet weten wat ze iemand ontzeggen). En ja, ook als ouders ontkom je niet aan deze dreigementen;
• Je hebt steeds vaker het besef dat je kind nu ‘echt groot’ wordt. Was hij niet eergister nog een baby?

Na school

Allemaal waar. Maar waar ik misschien nog wel het meest van sta te kijken is het fenomeen wat zich afspeelt na school. Zodra de kleuterhorde weer naar buiten komt, gaat bij hen een soort oerinstinct aan. Blijkbaar wordt het binnen een paar weken na de start van het schooljaar duidelijk bij de kleuters: er móét een speelafspraak gemaakt worden. Ze noemen het ook ‘afspreken’, tegenwoordig. Toen ik op de basisschool zat, vroeg ik of ik bij iemand mocht ‘spelen’. Dat is niet meer. Afspreken is het nieuwe spelen. Op vierjarige leeftijd. En ja, ook kleuters hebben volle agenda’s tegenwoordig.

Als kleine verslaafden op zoek naar een shotje, krioelen ze over het schoolplein, want wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Zo simpel is het. En als het vriendje waar jij eigenlijk mee wilde ‘afspreken’ voor je neus wordt weggekaapt door een ander kind, is dat een grote teleurstelling zijn met als resultaat tranen met tuiten bij je kind en volledig irrationele woede richting een vierjarige bij jezelf, want hoe dúrft dat kind jouw kind af te wijzen?

Je maakt wat mee. Het is echt een nieuwe wereld waar we ons in bewegen. Tussen alle speelafspraak-drama, verloren broodtrommels en verplichte smalltalk door, zie ik vooral dit: mijn kind die groeit, bloeit en zijn plek vindt. En eerlijk? Dan neem ik de rest er met liefde bij. Jup, ook al zo’n cliché.

Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time