Elsemieke: ‘Hoe maak je nieuwe vrienden als volwassene? Al mijn hoop is gevestigd op mijn zoon’

elsemieke column Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke Tijmstra
Elsemieke Tijmstra
Leestijd: 4 minuten

Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.

Lees verder onder de advertentie

Hoe maak je vrienden als volwassene? Ik vraag dit niet voor een vriend, want die heb ik dus niet. Grapje, dat is wat overdreven. Feit is wel dat ik de laatste jaren meer vrienden ben verloren dan dat erbij zijn gekomen – en het waren er eigenlijk al niet zo veel. No shame in the introvert-game, ik vind kwaliteit daadwerkelijk een stuk belangrijker dan kwantiteit en ik heb ook helemaal geen zin om veel vriendschappen te onderhouden.

Lees verder onder de advertentie

Lucky me

Maar ja, helemaal geen vrienden is ook weer zo wat. Dat gaat zelfs voor een introvert wel erg ver. Dus, hoe maak je vrienden als volwassene? Als je geluk hebt (en dat heb ik), kan je goed opschieten met je collega’s. Die spreek je meestal vaker dan mensen die je als vrienden zou kwalificeren, althans, ik wel. Als je daar dan ook lief en leed mee kan delen, lost dat natuurlijk al een groot deel van het probleem op (lucky me).

Lees verder onder de advertentie

Misschien stel ik wel te hoge eisen aan een vriendschap. Als ik kijk naar onze oudste zoon, die nu een paar weken op de basisschool zit, gaat dat als kleuter zijnde toch een heel stuk makkelijker, dat vrienden maken. Hij heeft nu daadwerkelijk echt een vriendje gemaakt, zo noemt hij het jongetje ook echt. En ik knal uit elkaar van trots.

Vrienden worden als kleuter

Onze oudste is ook best introvert, voor zover je dat al kunt zeggen over een vierjarige. En dan moet je maar zien hoe dat zich uit in een klas met maar liefst dertig kinderen. Toch heeft hij nu echt vriendschap gesloten met een ander jongetje die ook net is begonnen op school. Daar was niet veel voor nodig. Ik weet niet eens hoe het precies ontstaan is, waarschijnlijk hebben ze gewoon een keer samen leuk gespeeld.

Lees verder onder de advertentie

Vorige week vroeg ik in de ochtend waar zijn vriendje dan was, want ik wist nog niet over welk jongetje het eigenlijk ging. Even later ging er een jongetje naast hem zitten op het bankje in de kring en ze zaten allebei zo immens te glunderen, dat het wel duidelijk was dat dit het betreffende vriendje was. Het grappige is dat het ogenschijnlijk allemaal een beetje ongemakkelijk gaat tussen hen, maar dat ervaren ze zelf helemaal niet zo. Dat is echt mijn volwassene-projectie op de situatie.

Cracked the code

Zo praten ze niet zo veel met elkaar, in ieder geval niet met de ouders erbij. Ze lachen ’s ochtends naar elkaar op het schoolplein, maar blijven wel allebei bij hun ouders staan. Ook als ze naar de klas lopen, wordt er door geen van beiden gevraagd of de ander naast hem wil zitten. Maar tegelijkertijd voelen ze elkaar heel goed aan. Zo gaan ze dus wel steeds naast elkaar zitten. Toen mijn zoontje een boek ging pakken, hield zijn vriendje zijn plekje voor hem vrij.

Lees verder onder de advertentie

Zou het niet leuk zijn als je als volwassene ook op die manier vrienden kan maken? Of doen anderen dat ook zo en ben ík gewoon het probleem? Mijn hoop is nu gevestigd op mijn zoon. Hij moet vriendjes maken op school, met kinderen van leuke moeders, waar ík dan weer vrienden mee kan worden. Nailed it, I cracked the code. Zó maak je nieuwe vrienden als volwassene.

Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken