Fotografie: Paulien van Beusekom
Anderhalf tot twee jaar. Zo oud lijkt het eerste kind gemiddeld te zijn als mensen voor een tweede kind gaan. Tenminste, zo is dat in mijn bubbel.
Vrienden kondigen massaal hun tweede aan rond de tweede verjaardag van hun oudste, de bekende en minder bekende mensen die ik op social media volg lijken dit termijn aan te houden en ook in mijn familie is dit het geval: mijn broertje werd verwerkt rond mijn tweede verjaardag.
Zelf dacht ik daarom ook dat ik klaar zou zijn voor een tweede kind als Rosie een jaar of anderhalf zou zijn. Die leeftijd heeft ze inmiddels al een tijdje bereikt en in alle eerlijkheid: ik moet er nog niet aan denken. Sterker nog: ik vind zwangerschapsaankondigingen van tweede kinderen inmiddels een beetje confronterend worden. Zeker als het oudste kind van dat stel Rosie’s leeftijd heeft of zelfs nog jonger is.
Want mijn hemel, ik ben nóg aan het bijkomen! Van de bevalling, van de kraamtijd en van hoe mijn leven totaal veranderd is. Van de poepluiers, de opvangvirusjes en de slapeloze nachten – die er trouwens nog steeds allemaal in volle glorie zijn. Ik ben nog steeds aan het wennen aan het gebrek aan nachtrust, zorgeloosheid en de vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Ik ben nog steeds kapot, in de war, vermoeid, instabiel, soms dolgelukkig en soms even niet.
Hoe? Maar echt: HOE? Hoe kan het dat mensen met een kind van anderhalf al massaal klaar zijn voor nog een kind? Ik kan me er niks bij voorstellen. Moeten jullie niet nog bijkomen? Zijn jullie niet moe? Vinden jullie het al makkelijker dan aan het begin? En zijn jullie niet bang voor nog meer ontregeling, slapeloosheid, stress en zorgen? Kunnen jullie alweer met een roze bril op aan een tweede kindje denken? En zo ja, waar koop ik die ook?
Natuurlijk snap ik het als je haast hebt. Bijvoorbeeld vanwege een tikkende biologische klok. Of als het bij de eerste niet vanzelf ging en je allang blij bent dat er een tweede mag komen – hoe snel of langzaam dan ook. Dan snap ik dat je over al het bovenstaande niet nadenkt en er gewoon voor gaat. Of is dat sowieso de truc? Er gewoon voor gaan? Of is het een kwestie van wachten tot ik weer bedwelmd word door iets hormonaals waardoor mijn eierstokken gaan rammelen? Vooralsnog heb ik alleen last van een rammelend toekomstbeeld. Verder rammelt er helemaal niks.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.