Fotografie: Paulien van Beusekom
Anderhalf tot twee jaar. Zo oud lijkt het eerste kind gemiddeld te zijn als mensen voor een tweede kind gaan. Tenminste, zo is dat in mijn bubbel.
Vrienden kondigen massaal hun tweede aan rond de tweede verjaardag van hun oudste, de bekende en minder bekende mensen die ik op social media volg lijken dit termijn aan te houden en ook in mijn familie is dit het geval: mijn broertje werd verwerkt rond mijn tweede verjaardag.
Zelf dacht ik daarom ook dat ik klaar zou zijn voor een tweede kind als Rosie een jaar of anderhalf zou zijn. Die leeftijd heeft ze inmiddels al een tijdje bereikt en in alle eerlijkheid: ik moet er nog niet aan denken. Sterker nog: ik vind zwangerschapsaankondigingen van tweede kinderen inmiddels een beetje confronterend worden. Zeker als het oudste kind van dat stel Rosie’s leeftijd heeft of zelfs nog jonger is.
Want mijn hemel, ik ben nóg aan het bijkomen! Van de bevalling, van de kraamtijd en van hoe mijn leven totaal veranderd is. Van de poepluiers, de opvangvirusjes en de slapeloze nachten – die er trouwens nog steeds allemaal in volle glorie zijn. Ik ben nog steeds aan het wennen aan het gebrek aan nachtrust, zorgeloosheid en de vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Ik ben nog steeds kapot, in de war, vermoeid, instabiel, soms dolgelukkig en soms even niet.
Hoe? Maar echt: HOE? Hoe kan het dat mensen met een kind van anderhalf al massaal klaar zijn voor nog een kind? Ik kan me er niks bij voorstellen. Moeten jullie niet nog bijkomen? Zijn jullie niet moe? Vinden jullie het al makkelijker dan aan het begin? En zijn jullie niet bang voor nog meer ontregeling, slapeloosheid, stress en zorgen? Kunnen jullie alweer met een roze bril op aan een tweede kindje denken? En zo ja, waar koop ik die ook?
Natuurlijk snap ik het als je haast hebt. Bijvoorbeeld vanwege een tikkende biologische klok. Of als het bij de eerste niet vanzelf ging en je allang blij bent dat er een tweede mag komen – hoe snel of langzaam dan ook. Dan snap ik dat je over al het bovenstaande niet nadenkt en er gewoon voor gaat. Of is dat sowieso de truc? Er gewoon voor gaan? Of is het een kwestie van wachten tot ik weer bedwelmd word door iets hormonaals waardoor mijn eierstokken gaan rammelen? Vooralsnog heb ik alleen last van een rammelend toekomstbeeld. Verder rammelt er helemaal niks.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.