Fotografie: Paulien van Beusekom
Anderhalf tot twee jaar. Zo oud lijkt het eerste kind gemiddeld te zijn als mensen voor een tweede kind gaan. Tenminste, zo is dat in mijn bubbel.
Vrienden kondigen massaal hun tweede aan rond de tweede verjaardag van hun oudste, de bekende en minder bekende mensen die ik op social media volg lijken dit termijn aan te houden en ook in mijn familie is dit het geval: mijn broertje werd verwerkt rond mijn tweede verjaardag.
Zelf dacht ik daarom ook dat ik klaar zou zijn voor een tweede kind als Rosie een jaar of anderhalf zou zijn. Die leeftijd heeft ze inmiddels al een tijdje bereikt en in alle eerlijkheid: ik moet er nog niet aan denken. Sterker nog: ik vind zwangerschapsaankondigingen van tweede kinderen inmiddels een beetje confronterend worden. Zeker als het oudste kind van dat stel Rosie’s leeftijd heeft of zelfs nog jonger is.
Want mijn hemel, ik ben nóg aan het bijkomen! Van de bevalling, van de kraamtijd en van hoe mijn leven totaal veranderd is. Van de poepluiers, de opvangvirusjes en de slapeloze nachten – die er trouwens nog steeds allemaal in volle glorie zijn. Ik ben nog steeds aan het wennen aan het gebrek aan nachtrust, zorgeloosheid en de vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Ik ben nog steeds kapot, in de war, vermoeid, instabiel, soms dolgelukkig en soms even niet.
Hoe? Maar echt: HOE? Hoe kan het dat mensen met een kind van anderhalf al massaal klaar zijn voor nog een kind? Ik kan me er niks bij voorstellen. Moeten jullie niet nog bijkomen? Zijn jullie niet moe? Vinden jullie het al makkelijker dan aan het begin? En zijn jullie niet bang voor nog meer ontregeling, slapeloosheid, stress en zorgen? Kunnen jullie alweer met een roze bril op aan een tweede kindje denken? En zo ja, waar koop ik die ook?
Natuurlijk snap ik het als je haast hebt. Bijvoorbeeld vanwege een tikkende biologische klok. Of als het bij de eerste niet vanzelf ging en je allang blij bent dat er een tweede mag komen – hoe snel of langzaam dan ook. Dan snap ik dat je over al het bovenstaande niet nadenkt en er gewoon voor gaat. Of is dat sowieso de truc? Er gewoon voor gaan? Of is het een kwestie van wachten tot ik weer bedwelmd word door iets hormonaals waardoor mijn eierstokken gaan rammelen? Vooralsnog heb ik alleen last van een rammelend toekomstbeeld. Verder rammelt er helemaal niks.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).