Fotografie: Paulien van Beusekom
Rond haar eerste verjaardag deed Rosie waar ik al zo lang vurig op hoopte: ze sliep door. En niet één nacht, maar meerdere nachten achter elkaar. Een godsgeschenk voor een moeder die inmiddels een tippelzone kon beginnen op haar gezicht (vanwege de wallen, snap je ‘m?). Ik had mijn nachtrust weer terug!
Helaas duurde het niet lang. Diezelfde maand kreeg Rosie namelijk voor het eerst last van night terrors. We waren op vakantie en hadden haar na een lange dag reizen naar bed gebracht. Een paar uur later stond ze plots rechtop in haar bed. Ze krijste zoals we haar nog nooit hadden horen krijsen. Het klonk als pure paniek. We haalden haar uit bed en probeerden haar te troosten, maar de paniek werd erger. Ze keek gedesoriënteerd om zich heen en probeerde ons weg te duwen terwijl ze maar bleef schreeuwen. Het was alsof ze geen idee had waar ze was en met wie. Het duurde minutenlang, tot ze ineens ‘wakker’ werd. Ze kalmeerde, bleef even rustig zitten, merkte toen haar speelgoed op en begon rustig te spelen. Alsof er niks was gebeurd.
Wij bleven verbouwereerd achter. Wat was dat nou weer? Het lag vast aan de onbekende omgeving, dachten we al snel. Ze werd immers niet in haar vertrouwde kamertje wakker, maar in een hotelkamer op vakantie. Dat moest het zijn geweest. Het leek een logische verklaring, alleen gebeurde het die vakantie nog drie keer en ook thuis stopte het niet.
We bespraken het bij het consultatiebureau. De spreekwoordelijke aap kwam uit de mouw: night terrors. Dit zijn een soort paniekaanvallen die kinderen in hun slaap kunnen krijgen. Ze lijken dan wakker, maar dat zijn ze niet. Ze kunnen in hun bedje gaan staan en paniekerig gaan huilen, zoals Rosie deed, maar ze kunnen ook gaan schoppen, slaan en roepen.
Als ouder is dat best heftig om te zien. Nog heftiger vond ik het advies wat we kregen: pak je kind tijdens een paniekaanval niet op. Doe liever niks, wacht tot het voorbij is. Als je haar wakker maakt, maak je het nog erger, kregen we te horen. Ze verzekerden ons dat het niet zielig zou zijn, ze is immers in slaap, dus ze merkt er niks van. Nou kun je dat rationeel gezien wel begrijpen, maar toch is het makkelijker gezegd dan gedaan. Niks doen terwijl mijn kind krijsend van de paniek in haar bed stond: het ging door merg en been.
Op het consultatiebureau bespraken we ook het verband dat we zagen: de night terrors kwamen vaker als Rosie een drukke dag met veel indrukken had gehad. “Ja, dat is inderdaad typisch bij night terrors”, bevestigden ze. Een korte zin met veel impact, want vanaf toen werd alles een afweging. Een middagje naar het krijspaleis? Dan zou ze de nacht erna sowieso night terrors krijgen. Een druk verjaardagsbezoek? Night terrors. Een sinterklaasviering? Night terrors. Het werd een rare spagaat waarbij het voelde alsof we continu werden afgestraft. Deden we een leuk uitje met ons kind, dan betaalden we ‘s nachts de prijs. Het ging zelfs zover dat we een hele poos lang niks met Rosie op zondag hebben gedaan, zodat we maandag tenminste fris en fruitig aan het werk konden.
Ik ben als de dood om iets te jinxen, maar ik ga het toch zeggen: inmiddels heeft Rosie stukken minder last van night terrors. Tegen ouders die er midden in zitten, zou ik willen zeggen: alles is een fase en dit gelukkig ook. Verder hoop ik vooral dat er in de toekomst betere adviezen voor ouders komen. Niks doen terwijl je kind last heeft van night terrors is behoorlijk… tja, terror.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).