Fotografie: Paulien van Beusekom
Voordat ik een kind had, was ik de trotse eigenaar van een ‘sad beige’-interieur. Mijn woonkamer was werkelijk een prachtig samenspel van met zorg geselecteerde meubelstukken in vijftig tinten beige. Daar is nu natuurlijk in de verste verte niks meer van over.
Niet alleen is de vloer continu bezaaid met felgekleurd speelgoed, ook staat er een enorme tent midden in de kamer. De mooie salontafel is voorzien van lelijke hoekbeschermers, omdat kinderen nogal geneigd zijn hun schedel tegen dergelijke hoeken aan te rammen. En die leuke kast die ooit vol mooie decoratiestukken stond, staat nu nog maar voor de helft vol met mooie decoratiestukken: de bovenste helft. Op de onderste helft vind je nu het hele assortiment van Fisher-Price.
De chaos werd nog chaotischer toen mijn kind ontdekte dat kastjes open kunnen. En dat je de inhoud er niet alleen uit kunt halen, maar ook nog eens kunt verspreiden over de gehele woonkamer en dat dat echt ontzettend leuk is. Zij voorzag een nieuwe hobby, wij voorzagen kindersloten Lelijke witte plastic units op onze mooie zwart gewrapte keukenkastjes. Het boeide ons inmiddels al niet meer.
Toen gebeurde daar iets wonderbaarlijks. Ons kind ontdekte het fenomeen: prullenbak. At ze een doosje rozijntjes leeg, dan riep ze ‘bah’ tegen het doosje en liep ze naar de prullenbak om het daarin te deponeren. Ze vond het fantastisch, en ik nog meer. Ik kon mijn eigen prullen namelijk ook in haar handjes stoppen en dan gooide zij het voor me weg. Een kind dat van opruimen houdt, wat een deugd, wat een blessing. Rosie Kondo, noemde ik haar.
Helaas ging het al snel de verkeerde kant op met deze ontwikkeling. Ze besloot op een dag namelijk álles weg te gooien. Onze hele inboedel. Afstandsbedieningen, babyfoons, telefoons en het hele assortiment van Fisher-Price: alles verdween de prullenbak in. Ik vond het wonderlijk hoe mijn blik de hele dag op haar gericht was, en ze toch ongezien onze huisraad wist te lozen. Als ouder Google je de hele dag door de gekste dingen, maar ‘bestaan er kindersloten voor op de prullenbak?’ was nieuw voor mij.
Nu loop ik weer tegen iets nieuws aan: ik durf de kerstboom niet op te zetten. Een jaar geleden was Rosie slechts een maand of zeven en kon ze niet veel meer dan op haar rug liggen. Wat het welzijn van de kerstboom betreft zijn dat prettige omstandigheden. Nu rent ze door het leven en vernietigt ze alles wat op haar pad komt. Dat komt het welzijn van de kerstboom minder ten goede.
Ik kan de reacties op bovenstaande natuurlijk al raden: je moet haar gewoon leren dat ze er niet aan mag komen. Of, als de reageerder Gerda heet en de tijd van zwart-wittelevisie nog heeft meegemaakt: jullie generatie weet niet meer wat opvoeden is! Ik zal heus mijn best doen, Gerda. Maar de hele dag ‘HO, STOP, NIET DOEN, AFBLIJVEN, NIET AANZITTEN, NEEEE!!!’ gillen als er een klein, dik, prutsvingertje richting een kerstbal wijst, dat is niet iets waar ik me nou bij voorbaat heel erg op verheug. Net als de hele dag door kerstballen uit de prullenbak vissen, dat ook niet.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.