Fotografie: Paulien van Beusekom
Veel nieuwe moeders voelen zich weleens eenzaam, las ze in de krant. Hoe kan dat nou? Daar heeft zij nou nooit last van.
Ze heeft immers een fijne partner. Een leuke vader voor haar kind. Als hij thuis is, helpt hij mee. En over het vaderschap klaagt hij nooit, echt nooit. Echt een goede vader. Hij vond zelfs de kraamtijd leuk. En de bevalling prachtig. En de nachten helemaal niet zwaar. Het vaderschap gaat hem makkelijk af. Fijn, zo’n vent. Dat zij het ouderschap wel zwaar vindt, de kraamtijd met moeite doorkwam en de bevalling een klein trauma is, dat begrijpt hij niet zo goed. Maar ach, het is een man. Hoe kan hij het ook snappen? Hij weet niet hoe het is, hij weet niet hoe het voelt. Het dragen, het baren en het voeden. Het zeulen met bakken vol hormonen en schuldgevoel. Hij weet niet dat de dagen soms wel erg lang duren, als hij de deur van 9 tot 5 achter zich dicht trekt en zij er thuis alleen voor staat. Dat weet hij niet en daar kan hij ook helemaal niks aan doen. Het is een man, hoe kan hij het nou begrijpen?
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Gelukkig heeft ze een leuke vriendin. Een echte oermoeder. Hoe fijn is dat? Ze laat haarfijn zien hoe je het doet, dat moederschap. Zij heeft er immers drie. Ze brengt, haalt, voedt, troost, sust, leert, knuffelt en discusieert alsof het niks is. Bij haar kan ze terecht voor advies, zij heeft met het bijltje gehakt. Hartstikke fijn natuurlijk. Ja, nee, echt hartstikke fijn. Oké, natuurlijk steekt het weleens. Om continu te zien hoe die vriendin er moeiteloos drie groot brengt, terwijl zij met eentje al ten onder gaat. Om de moeder te zien die zij graag had willen zijn, maar die ze nooit geworden is. Om af te steken als een vat vol onzekerheden naast iemand die het moederschap draagt als een jas. Ook wel handig hoor, zo’n voorbeeld.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Gelukkig heeft ze ook vrienden zonder kinderen. Waarmee ze kan praten over al het andere in het leven. Een keertje niet over dat kind. Want waarom moet het steeds over dat kind? Een verademing hoor, echt even een verademing. Natuurlijk snappen ze het soms niet, als ze alweer moe is of tóch even klaagt. Weer over dat kind? Of als ze afzegt, omdat het nu echt even niet gaat. Dat snappen ze niet, maar dat is logisch, want zij hebben geen kinderen. Ze kunnen er niks aan doen.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Ze heeft ook vrienden die graag kinderen willen, maar nu nog even niet. Ze genieten nog van hun vrijheid, zeggen ze dan. Wat zij heeft, daar moeten ze nu nog even niet aan denken, maar ooit wel hoor, ooit wel. En dan kan zij hun voorbeeld zijn, hoe leuk is dat? Al laten ze soms wel even weten dat ze het anders willen gaan doen dan zij. Zij worden makkelijker en vrijer. ‘Wij nemen de baby gewoon overal mee naartoe hoor’, roepen ze dan. En dat ze zullen blijven feesten, daten, seksen, vieren en absoluut niet zullen verslonzen. Slaapgebrek zal hen niet pakken, zoals dat wel bij haar gebeurde, maar ach, zij kunnen daar nou eenmaal wat beter tegen dan zij. Denken ze nu. Want ze hebben nog geen kind. Jullie hebben geen flauw idee waar jullie het over hebben, wil ze weleens schreeuwen, maar dat doet ze niet. Ze weten gewoon nog niet beter, houdt ze zich voor, daar kunnen ze niks aan doen. Ooit zullen ze haar begrijpen en tot die tijd houdt ze wijselijk haar mond.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Ze heeft ook een vriendin die dolgraag een kind wil. Haar diepste wens. Miskraam na miskraam. Bij die vriendin zal ze nooit klagen. Dat kan niet, dat mag niet. Het is immers haar grootste verlangen, een pijnlijk gemis. Dan kun je echt niet klagen. Ze praat sowieso nauwelijks over haar kind tegen die vriendin. Te bang om pijn te doen. Om per ongeluk een snaar te raken. Om plots toch te klagen of juist te gelukkig te zijn. En dus bestaat haar kind daar even niet.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Ach, hoe kan ze zich alleen voelen? Ze is immers elke dag met z’n twee. Dat kleine wezentje om zich heen. Wat een geluk, wat een rijkdom. Elke dag lachen, gieren, brullen. Elke dag vrolijkheid. Natuurlijk is ze niet écht elke dag vrolijk. Wie is nou elke dag vrolijk? Maar huilen doe je niet met een kind erbij. Huilen doe je als er niemand is. En er is nooit niemand. Dus huilt ze maar van binnen, met een lach op haar gezicht.
Een beetje eenzaam is het wel.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.