Samyra (40) is moeder van drie dochters (8, 7 en 4). Net als haar man werkt ze parttime om zoveel mogelijk tijd met de meiden te zijn. Want: die zijn maar zo kort klein. Dit en andere inzichten over ouderschap, deelt ze in haar maandelijkse column.
Zo’n negen jaar geleden was ons eerste kind onderweg en als nieuwe ouder ga je dan op zoek naar een kinderwagen. Want dat is zo ongeveer het eerste dat iedereen blijkbaar doet. Echt een vreselijk gebeuren trouwens! Waarom een kinderwagen evenveel moet kosten als een kleine auto, is me echt een raadsel.
Sowieso, al die marketing rondom dingen voor kleine kinderen. “Als je dit zuurstof regulerende matras van zesduizendmiljoen euro niet koopt, dan wil je dus dat je kind doodgaat.” Emotionele manipulatie pur sang.
Maar goed, tijdens die kinderwagenzoektocht zag ik ineens overal kinderwagens. O-ver-ral. Na een tijdje kon ik ook al uit de verte vertellen welk merk het was en in welke uitvoering en welk bouwjaar. Een totaal nutteloze skill verder, daar gaat dit verder niet over. Het gaat om dat zien van die kinderwagens. Want zoveel jaar later en drie kinderen verder zie ik ze steeds minder.
Ik zie nu kinderfietsen, skeelers en steps. Kan trouwens ook direct aanwijzen van wie de ouders nog in de “als je dit niet voor je kind koopt gaat-ie dood” marketingval zijn getrapt. Dat zijn de kinderen met enkel-, pols-, knie-, neus-, oor- en hoofdbeschermers. Kinderen met rolschaatsen van meer dan 200 euro (whahaaa, doe éven normaal). Voor mij is minder kinderwagens zien symbolisch voor het afsluiten van de fase met echt kleine ukkies. De jongste is al vier!
Toch zag ik er laatst nog één (Joolz, Day5, 2021, nieuwwaarde ongeveer 1300 euro). De moeder die duwde keek zo wanhopig, dat ik het zelf ook weer even voelde. Die alles verzengde vermoeidheid die tot in mijn botten zat. Hoe tegennatuurlijk traag die minuten gingen tot aan het volgende slaapje (alsjeblieft ga slapen). Ik voelde die waas, waardoor ik niet helder kon denken. Ik voelde weer hoe onwaarschijnlijk hard en veroordelend ik voor mezelf was. Ik voelde die vreselijke onmacht, omdat ik mijn huilende baby niet altijd kon troosten. Ik voelde die rare eenzaamheid, omdat niemand mij ineens meer zag.
Ik keek de moeder achter de kinderwagen even kort aan en knikte. Ja, dit is zwaar. Ja, dit is moeilijk. Ja, je mag moe zijn, moedeloos zijn, het zat zijn, compleet gelukkig en gebroken zijn. Zonder ‘je krijgt er zoveel voor terug’, of ‘het wordt vanzelf makkelijker’. Geen beloftes voor later, maar gewoon omdat je het nú verdient.
P.S. Mocht iemand nog een babymatras van zesduizendmiljoen euro willen overnemen?
Meer van Samyra lezen? Hier vind je al haar andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.