Samyra (40) is moeder van drie dochters (8, 7 en 4). Net als haar man werkt ze parttime om zoveel mogelijk tijd met de meiden te zijn. Want: die zijn maar zo kort klein. Dit en andere inzichten over ouderschap, deelt ze in haar maandelijkse column.
Zo’n negen jaar geleden was ons eerste kind onderweg en als nieuwe ouder ga je dan op zoek naar een kinderwagen. Want dat is zo ongeveer het eerste dat iedereen blijkbaar doet. Echt een vreselijk gebeuren trouwens! Waarom een kinderwagen evenveel moet kosten als een kleine auto, is me echt een raadsel.
Sowieso, al die marketing rondom dingen voor kleine kinderen. “Als je dit zuurstof regulerende matras van zesduizendmiljoen euro niet koopt, dan wil je dus dat je kind doodgaat.” Emotionele manipulatie pur sang.
Maar goed, tijdens die kinderwagenzoektocht zag ik ineens overal kinderwagens. O-ver-ral. Na een tijdje kon ik ook al uit de verte vertellen welk merk het was en in welke uitvoering en welk bouwjaar. Een totaal nutteloze skill verder, daar gaat dit verder niet over. Het gaat om dat zien van die kinderwagens. Want zoveel jaar later en drie kinderen verder zie ik ze steeds minder.
Ik zie nu kinderfietsen, skeelers en steps. Kan trouwens ook direct aanwijzen van wie de ouders nog in de “als je dit niet voor je kind koopt gaat-ie dood” marketingval zijn getrapt. Dat zijn de kinderen met enkel-, pols-, knie-, neus-, oor- en hoofdbeschermers. Kinderen met rolschaatsen van meer dan 200 euro (whahaaa, doe éven normaal). Voor mij is minder kinderwagens zien symbolisch voor het afsluiten van de fase met echt kleine ukkies. De jongste is al vier!
Toch zag ik er laatst nog één (Joolz, Day5, 2021, nieuwwaarde ongeveer 1300 euro). De moeder die duwde keek zo wanhopig, dat ik het zelf ook weer even voelde. Die alles verzengde vermoeidheid die tot in mijn botten zat. Hoe tegennatuurlijk traag die minuten gingen tot aan het volgende slaapje (alsjeblieft ga slapen). Ik voelde die waas, waardoor ik niet helder kon denken. Ik voelde weer hoe onwaarschijnlijk hard en veroordelend ik voor mezelf was. Ik voelde die vreselijke onmacht, omdat ik mijn huilende baby niet altijd kon troosten. Ik voelde die rare eenzaamheid, omdat niemand mij ineens meer zag.
Ik keek de moeder achter de kinderwagen even kort aan en knikte. Ja, dit is zwaar. Ja, dit is moeilijk. Ja, je mag moe zijn, moedeloos zijn, het zat zijn, compleet gelukkig en gebroken zijn. Zonder ‘je krijgt er zoveel voor terug’, of ‘het wordt vanzelf makkelijker’. Geen beloftes voor later, maar gewoon omdat je het nú verdient.
P.S. Mocht iemand nog een babymatras van zesduizendmiljoen euro willen overnemen?
Meer van Samyra lezen? Hier vind je al haar andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Speelafspraakjes zijn meestal onschuldig. Een uurtje ravotten, wat drinken en een koekje erbij. Soms blijft het gezellig, soms moeten ze ineens naar huis omdat iemand moe of chagrijnig is. Maar je verwacht nooit dat je kind tijdens zo’n middag een Tikkie van honderden euro’s meeneemt.
In de nieuwste aflevering van Jelies & Gnodde: Grote Gezinnen Emigreren zien we hoe vader Johan Jelies zijn dochter Albertine eindelijk haar langgekoesterde droom vervult: een eigen puppy.