Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Wij Nederlanders zijn een nuchter volk. We voeden onze kinderen doorgaans op met veel liefde en aandacht, maar met een evenzo grote portie zelfstandigheid en no-nonsens houding. Als het regent trek je je regenjas aan en ga je naar buiten (je bent niet van suiker), als het snot aan alle kanten uit je hoofd druipt ga je gewoon naar school (je bent niet ziek), als je valt sta je op en ga je weer verder met waar je mee bezig was (stel je niet aan).
In Zuid-Afrika is dat in sommige opzichten anders. Hier is men een stuk voorzichtiger en meer behouden als het aankomt op de opvoeding van je kinderen. Als het regent blijven de kinderen op school de hele dag binnen (veel te koud en te nat), je laat je kind niet zomaar op straat fietsen (veel te gevaarlijk) en als het twee keer niest sta je direct bij de huisarts op de stoep (die je ook zonder pardon direct een antibioticakuur voorschrijft). Ook als het aankomt op complimenteren en positief bekrachtigen van je kind merk ik een groot verschil tussen het Zuid-Afrikaanse onderwijssysteem en mijn eigen nuchtere Nederlandse blik.
Zo bevond ik mij afgelopen week in de volgende situatie; ik bracht onze jongste zoon naar de crèche. Er was een nieuwe juf, die zich de week daarvoor al via diverse kanalen (Whatsapp, e-mail, face to face en waarschijnlijk ook nog via Tiktok) erg enthousiast had voorgesteld. Met aanvullend een lijst voor de ouders met alle plannen, pedagogische onderwerpen en academische doelen voor de komende periode. Ze had er zin in zeg maar.
We kwamen die ochtend de klas binnen. De juf groette mijn zoon met uitbundig enthousiasme en vroeg vervolgens of hij zélf zijn tas op kon bergen, “laat maar aan mama zien”. Mijn zoon keek wat vertwijfeld om zich heen, maar besloot toen om zichzelf van z’n beste kant te laten zien (of om van het gezeik af te zijn) en begaf zich naar de betreffende vakkenkast. Daar propte hij zijn schooltas in, jawel, het juiste vakje bij zijn naam en helikopter pictogram. Wat een held. Begrijp me niet verkeerd, ik vind elke stap richting zelfstandigheid een win, maar om nou te zeggen dat ik dit een prestatie van het hoogste niveau vond. Neuh. Gewoon prima, lekker gedaan kind. Fijn dat je kunt hokjesdenken.
“Het schept verwachtingen die niet altijd reëel zijn. Ik ga bijvoorbeeld morgen niet weer staan klappen voor deze wereldprestatie (nee ècht niet, ze kan m’n rug op)”
De juf dacht daar heel anders over. “Geweldig!” zei ze, en vervolgens tegen mij; “nu móet je wel even applaudisseren!”. Terwijl ze zelf losbarstte in een overdreven overtrokken applaussalvo, voelde ik bij mezelf een sterke weerzin opkomen. Wat? Moet ik dat? Wat overdreven! Maar twee seconden later stond ik toch te klappen om deze wereldprestatie. Alleen maar om van de priemende ogen van de nieuwe juf af te zijn en een soort goeie eerste indruk te maken. Toch voelde het niet oprecht en buitenproportioneel. Maar wat is er mis met een compliment? Hoor ik de kritische lezers denken. En uiteraard zullen er ook genoeg Nederlandse ouders zijn die vanuit de allerbeste bedoelingen strooien met complimenten als pepernoten op 5 december.
Echter, een compliment (en vooral wanneer deze uitblijft) kan voor een breed scala aan successen en behaalde ervaringen ook averechts werken. Het schept verwachtingen die niet altijd reëel zijn. Ik ga bijvoorbeeld morgen niet weer staan klappen voor deze wereldprestatie (nee ècht niet, ze kan m’n rug op) en het zou ook zomaar kunnen dat deze enthousiaste juf precíes op dat moment een ander kind staat toe te juichen.
Nou denk ik dat in dit geval mijn zoon dit niet of nauwelijks registreert (waarschijnlijk haalt hij opgelucht adem dat hij gewoon ongezien naar de watertafel kan lopen), maar ben ik er wel degelijk van overtuigd dat overmatig complimenteren de aandacht volledig kan verleggen van de daadwerkelijke actie naar de goedkeuring van anderen. En dan wordt de afwezigheid van iets goedbedoelds ineens een afwijzing.
In de balans van opvoeden zijn complimenten een krachtig middel, maar zoals met alles geldt (net als met die pepernoten): gebruik ze met mate. En laten we alsjeblieft geen robots worden die als een soort automatisch mechanisme staan te applaudisseren voor elke behaalde prestatie van ons kind. Laten we vooral geïnteresseerd zijn in onze kinderen, ons verwonderen en verbazen, en complimenteren wanneer dit oprecht voelt. Maar dan alsjeblieft wel zonder applaus.
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Schaatskoningin Irene Schouten (32) zat eind vorig jaar nog op een roze wolk: ze werd voor het eerst moeder van haar zoontje Dirk. Samen met haar man Dirk-Jan genoot ze volop van het nieuwe gezinslevens. Maar die roze wolk sloeg al snel om in zorgen toen bleek dat Dirk kampte met gezondheidsproblemen.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Want als je er zelf even niet uit komt, kan je wel wat hulp gebruiken. Deze week vraagt Romy (40) zich af: ‘Moet ik de juf aanspreken op haar actie, of leer ik mijn dochter dan dat ze overal mee weg kan komen?’