Beeld: Canva
Soms is het als moeder moeilijk om niet in een leeuwin te veranderen als je kind verdrietig thuiskomt. Kayleigh (34), moeder van Jonas (9), probeerde het via de nette weg. Tot ze er genoeg van had en de pestkop opwachtte.
Kayleigh: “Ik weet heus wel dat je niet zomaar een kind moet aanspreken. Laat staan opwachten bij de schoolpoort alsof je in een slechte aflevering van Goede Tijden zit. Zelfs als het een pestkop is. Maar geloof me: toen ik Jonas dag in, dag uit thuis zag komen, met zijn hoofd omlaag en zijn schoudertjes trillend… toen knapte er iets in mij.
Jonas is negen. Mijn kleine, zachte, slimme jongen. Hij houdt van alles wat pluizig is, kan uren praten over dino’s en gelooft nog heilig dat je regenbogen kunt aanraken als je maar hoog genoeg springt. En ja: hij is gevoelig en rustig. Geen jongen die vooraan staat op het schoolplein. En dat maakt hem – helaas – een makkelijk doelwit.
Ik zag hem veranderen. Hij werd stiller. Ging met tegenzin naar school. Liet zijn boterhammen onaangeroerd in zijn trommeltje, terwijl hij normaal gesproken niet te stoppen is bij hagelslag. Elke ouder kent dat onderbuikgevoel: er klopt iets niet.
Op een dag kwam hij thuis met een scheur in zijn jas en een scheur in zijn hart. ‘Het was een ongeluk’, mompelde hij. Natuurlijk. ’s Avonds, tijdens het tandenpoetsen, kwam het hoge woord eruit. Daan – een jongen uit zijn klas – noemde hem elke dag een mietje. Duwde hem. Pestte hem. En de rest van de klas lachte gewoon mee.
Ik ging direct naar de juf. Die was begripvol, deed niet alsof het niks was en beloofde extra op te letten en er met hem over te praten. Ook zij wilde geen pestkop in de klas. Prima, maar ik sliep er niet beter van. Want intussen zat mijn kind nog steeds met buikpijn in de kring liedjes te zingen, terwijl hij stiekem hoopte dat Daan hem die dag zou overslaan.
Er gingen drie weken voorbij en er veranderde niks. Dus heb ik het heft in eigen handen genomen. Ik heb Daan opgewacht. Niet met een fakkel en hooivork, maar gewoon als een moeder die het zat is. Hij kwam naar buiten, ik stapte naar hem toe en zei: ‘Hé Daan, mag ik even iets zeggen?’ Zijn blik ging van ‘stoer’ naar ‘oeps’ in twee seconden. ‘Ik ben de moeder van Jonas’, zei ik. ‘En ik wil je even iets vertellen. Weet je dat Jonas verdrietig is van hoe jij tegen hem doet? Dat hij met buikpijn naar school komt omdat jij hem uitlacht, duwt en nare dingen zegt?’
Hij keek naar zijn schoenen. Stil. Geen grote mond. Alleen een zacht: ‘Ik wist niet dat hij dat erg vond.’ Ik slikte. Want dat was het ‘m ook: kinderen snappen soms gewoon écht niet wat ze aanrichten. Of het waar was of niet, ik deed mijn uiterste best om mijn woede te beheersen en legde het hem rustig uit. Iets in de trant van: ‘Je hoeft geen beste vrienden te worden, maar je kunt er wel voor kiezen om aardig te zijn. Of in elk geval niet gemeen.’ Ik kon het uiteindelijk niet laten om te eindigen met: ‘En doe je dat niet, dan krijg je met mij te maken.’
Terwijl ik wegliep, kreeg ik direct spijt. Wat als het nu juist erger zou worden? Nu had Daan iets nieuws om hem mee te pesten: dat zijn moeder voor hem moet opkomen. Of wat als Daan zijn ouders zou vertellen over die laatste ietwat dreigende sneer van mij? En ik opeens een kind zou hebben bedreigd? De spijt duurde niet lang, want per direct is Jonas nooit meer gepest en gaat hij weer met plezier naar school.
Ik weet het: het is geen sprookje. Volgende week kan het weer anders zijn. Maar die middag heb ik mijn zoon weer een beetje teruggekregen.”
Onderzoek heeft aangetoond dat er factoren zijn die de kans op pesten op school vergroten. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
