Beeld: Canva
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten.
Kayleigh (34), moeder van Jonas (9): “Ik weet heus wel dat je niet zomaar een kind moet aanspreken. Laat staan opwachten bij de schoolpoort alsof je in een slechte aflevering van Goede Tijden zit. Zelfs als het een pestkop is. Maar geloof me: toen ik Jonas dag in, dag uit thuis zag komen, met zijn hoofd omlaag en zijn schoudertjes trillend… toen knapte er iets in mij.
Jonas is negen. Mijn kleine, zachte, slimme jongen. Hij houdt van alles wat pluizig is, kan uren praten over dino’s en gelooft nog heilig dat je regenbogen kunt aanraken als je maar hoog genoeg springt. En ja: hij is gevoelig en rustig. Geen jongen die vooraan staat op het schoolplein. En dat maakt hem – helaas – een makkelijk doelwit.
Ik zag hem veranderen. Hij werd stiller. Ging met tegenzin naar school. Liet zijn boterhammen onaangeroerd in zijn trommeltje, terwijl hij normaal gesproken niet te stoppen is bij hagelslag. Elke ouder kent dat onderbuikgevoel: er klopt iets niet.
Op een dag kwam hij thuis met een scheur in zijn jas en een scheur in zijn hart. ‘Het was een ongeluk’, mompelde hij. Natuurlijk. ’s Avonds, tijdens het tandenpoetsen, kwam het hoge woord eruit. Daan – een jongen uit zijn klas – noemde hem elke dag een mietje. Duwde hem. Pestte hem. En de rest van de klas lachte gewoon mee.
Ik ging direct naar de juf. Die was begripvol, deed niet alsof het niks was en beloofde extra op te letten en er met hem over te praten. Ook zij wilde geen pestkop in de klas. Prima, maar ik sliep er niet beter van. Want intussen zat mijn kind nog steeds met buikpijn in de kring liedjes te zingen, terwijl hij stiekem hoopte dat Daan hem die dag zou overslaan.
Er gingen drie weken voorbij en er veranderde niks. Dus heb ik het heft in eigen handen genomen. Ik heb Daan opgewacht. Niet met een fakkel en hooivork, maar gewoon als een moeder die het zat is. Hij kwam naar buiten, ik stapte naar hem toe en zei: ‘Hé Daan, mag ik even iets zeggen?’ Zijn blik ging van ‘stoer’ naar ‘oeps’ in twee seconden. ‘Ik ben de moeder van Jonas’, zei ik. ‘En ik wil je even iets vertellen. Weet je dat Jonas verdrietig is van hoe jij tegen hem doet? Dat hij met buikpijn naar school komt omdat jij hem uitlacht, duwt en nare dingen zegt?’
Hij keek naar zijn schoenen. Stil. Geen grote mond. Alleen een zacht: ‘Ik wist niet dat hij dat erg vond.’ Ik slikte. Want dat was het ‘m ook: kinderen snappen soms gewoon écht niet wat ze aanrichten. Of het waar was of niet, ik deed mijn uiterste best om mijn woede te beheersen en legde het hem rustig uit. Iets in de trant van: ‘Je hoeft geen beste vrienden te worden, maar je kunt er wel voor kiezen om aardig te zijn. Of in elk geval niet gemeen.’ Ik kon het uiteindelijk niet laten om te eindigen met: ‘En doe je dat niet, dan krijg je met mij te maken.’
Terwijl ik wegliep, kreeg ik direct spijt. Wat als het nu juist erger zou worden? Nu had Daan iets nieuws om hem mee te pesten: dat zijn moeder voor hem moet opkomen. Of wat als Daan zijn ouders zou vertellen over die laatste ietwat dreigende sneer van mij? En ik opeens een kind zou hebben bedreigd? De spijt duurde niet lang, want per direct is Jonas nooit meer gepest en gaat hij weer met plezier naar school.
Ik weet het: het is geen sprookje. Volgende week kan het weer anders zijn. Maar die middag heb ik mijn zoon weer een beetje teruggekregen.”
Onderzoek heeft aangetoond dat er factoren zijn die de kans op pesten op school vergroten. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
