Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Beryl (27) geeft les aan groep twee.
Maandagmiddag, groep twee, op de terugweg van de kinderboerderij. Ik ben een van de chauffeurs die de kinderen heen en weer brengen. Op mijn achterbank zitten Rebecca, Jim en David, alle drie zes jaar oud. Er ontspint zich een gesprek over dieren, waarin kippen de hoofdrol spelen. Die hebben we in groten getale door de boerderij zien zwerven, met schattige kuikentjes. Rebecca vond hen zelfs zo leuk dat ze zelf een kip zou willen zijn. “Juf, waarom zijn wij geen kippen?” bespiegelt ze. “Komt dat door de Here Jezus?” Ik geef les op een christelijke school, vandaar dat ze deze vraagt stelt. Terwijl ik nadenk over een antwoord, snijdt een andere automobilist me af. “Eikel”, foeter ik. “Wat zegt u?” vraagt Rebecca. “Ik zag daar een eikel liggen, van de herfst nog”, zeg ik snel. “Waar dan?” vraagt Rebecca. “Daar, maar nu zijn we er net voorbij.”
David wil ook iets weten. “Juf, kunnen vissticks zwemmen?” “Nee”, zegt Jim, de slimste van de klas. “Vissticks zijn geen vissen. Ze zijn gemaakt door mensen.” David denkt na. “Zijn ze gemaakt van vis?” “Ja,” zegt Jim, “anders zouden het koeiensticks zijn. Of poezensticks.” Stilte. Dan zegt Jim: “Poezen zijn roofdieren. Weet je waarom? Omdat ze muizen vangen en doden en opeten.” Hij voegt er haast wreed aan toe: “En ook kippen.” Rebecca veert op. Zij heeft een poes, Kruimeltje genaamd. “Is dat waar juf?” vraagt ze dringend. “Ja”, zeg ik. “Maar er gaan maar heel weinig kippen dood door poezen, hoor. Meer gewoon, door andere dingen.” Ik denk aan de bio-industrie, mijn stokpaardje – ik ben vegetariër en lid van Wakker Dier. Rebecca stapt over op de hemel. “Juf, als kippen doodgaan, komen die dan ook bij de Here God?” Ik denk opnieuw aan de bioindustrie. “Het wordt dan wel druk in de hemel, Rebecca”, zeg ik. “Maar het kan heel goed.” Rebecca: “Als je in de hemel komt, is het niet erg om dood te gaan.”
Lees ook: ‘Juf, ik hoop niet dat ik vandaag doodga, want ik mag morgen gaatjes in mijn oren’ >
Het gesprek wordt steeds ingewikkelder, ook omdat ik zelf niet gelovig ben. Dat was nog even een punt bij mijn sollicitatiegesprek. Onze directeur vond het jammer. Maar in deze tijden van lerarentekort is hij blij met elke leerkracht, dus hij stapte eroverheen. Om het goed te maken zei ik dat ik wel enorm geïnteresseerd ben in de Bijbel, als cultuurgoed. Ik geef er graag les in. En mijn goede vriend Matthijs, die op sterven ligt, gelooft wel. Met hem praat ik er weleens over, hij gaat ervan uit dat hij in een prettig hiernamaals zal belanden. Het enige wat hij naar vindt, is dat zijn geliefden zo veel verdriet hebben. “Ik denk dat het vooral erg is voor de mensen die van je houden”, besluit ik. “Die moeten je dan missen.” Stilte. De kinderen kijken peinzend uit het raam. David zegt: “Ik wil dat mijn mama en papa nooit doodgaan.” Deze rit zal ik niet gauw vergeten. Waarom zijn we eigenlijk geen kippen, mijmer ik. Die hoeven tenminste niet na te denken over dit soort levensvragen. Maar dan wel kippen op een kinderboerderij. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
Wat een gezellige pakjesavond zou moeten worden, liep uit in een familiedrama. Kelly had nooit een goede band met haar schoonzus en zwager, maar toen er kinderen in het spel kwamen, ging het van kwaad tot erger. De boel escaleerde tijdens pakjesavond.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Wat als je ontdekt dat het kindje dat je liefdevol in je armen wiegt genetisch niet van jou is? Dit overkwam twee koppels in Californië, nadat hun IVF-kliniek een gruwelijke fout had gemaakt: ze hadden elkaars embryo’s ingebracht gekregen.