Beeld: Shutterstock
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (36) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sindsdien bewoont met zonen Oscar (4) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
Ons leven loopt op rolletjes. Oscar is begonnen aan de basisschool, Merlijn zit lekker in zijn vel, en ik heb mijn leven als fulltime werkende, alleenstaande moeder best aardig op de rit, vind ik zelf. Ik heb weer tijd voor vriendinnen, ben zowaar een keer op date geweest en om ons geluk te completeren, woont sinds kort een eigenwijze kat in huis, die behalve voor gehavende gordijnen, vooral voor een hoop hilariteit zorgt. Dit alles zonder Tim, die weliswaar eens in de zoveel weken een ijsje eet met de jongens, maar verder in wat voor opvoedkundige vorm dan ook afwezig is. We hebben er vrede mee, sort of. Er is in elk geval rust, en duidelijkheid.
Tot op een middag een brief van een groot advocatenkantoor op de mat valt.
Mijn eerste reactie is schrik. Heb ik een zakelijke fout gemaakt? Een vreselijke overtreding begaan? Met mijn hart in mijn keel open ik de envelop. Ik moet de brief twee keer lezen voordat tot me doordringt waar hij over gaat. ‘Volledige voogdij’, lees ik. En: ‘ontzegging van gelijkwaardig ouderschap’. Ik voel de grond onder mijn voeten vandaan zakken. Bijna twee jaar na onze scheiding start Tim een juridisch gevecht over de kinderen, zonder mij ooit te melden dat hij de situatie anders wilde.
“Is dit nodig?”, spreek ik in op zijn voicemail, nadat hij me vijf keer heeft weggedrukt. “Natuurlijk kun je de kinderen vaker zien; we willen niet anders.”
Geen reactie.
Lees ook:
Anna’s scheiding: ‘Tim wil het niet meer, de zorg voor onze kinderen’ >
Koortsachtig ga ik na wat ik verkeerd heb gedaan. Waarop hij me zou kunnen veroordelen. Ik lees oude app- en mailconversaties na. Denk terug aan alle avonden waarop ik de kinderen beloofde dat papa echt wel weer wat zou laten horen, nadat we weer eens voor een dichte deur stonden. Mijn enige conclusie: ik heb het geprobeerd. Bijna gesmeekt of hij het anders wilde doen, in het belang van de kinderen. In onze conversaties zitten gaten van weken, waarin hij onbereikbaar was. Ik wil hem terug in het leven van Oscar en Merlijn, maar niet op zo’n manier. Tegelijkertijd realiseer ik me dat als we nu geen duidelijke afspraken maken, we misschien nog wel jaren door modderen op deze manier. Dat gun ik de kinderen niet, maar ook mezelf niet.
Met knikkende knieën pluk ik een advocaat van internet, vraag me af hoe ik dit emotioneel én financieel ga bolwerken, en bel.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
