“Jos slaapt met zijn knuffelhond, ik lig ernaast met olifantje”
Een derde van alle volwassenen slaapt nog met een knuffel of sabbeldekentje. “Mijn kinderen mogen er best even mee spelen, maar ’s nachts is hij van mij.”
“Mijn eerste knuffel was een grote, groene olifant: Dombo. Daarna kreeg ik er steeds meer: als ik een goed rapport had, mijn zwemdiploma haalde of op vakantie ging.
96 knuffels in de kast
Op een gegeven moment lagen er zo veel knuffels op mijn bed, dat ik er bijna niet meer tussenpaste. Toen heeft mijn vader een kast voor me gemaakt waarin ik alle 96 stuks kon uitstallen. Met poppen heb ik niets. Ze hebben van die enge kraalogen die je zo indringend aankijken. Mijn man schrok zich wezenloos toen hij voor het eerst mijn knuffelkast zag. Zóveel beesten had hij niet verwacht. Tot mijn verbazing kon hij er wel om lachen en vond hij het best. Drie weken later kwam ik erachter waarom. We gingen samen op vakantie en hij had een knuffelhond in zijn tas. Bleek-ie nog mee te slapen. Ik vond het fantastisch. Nu waren ook onze knuffels onafscheidelijk.
Gedeelde liefde
Het klinkt misschien gek, maar onze gedeelde liefde maakt onze relatie sterker. Zo zijn we na een halfjaar al gaan samenwonen. Nogal snel, maar ik voelde gewoon dat het goed zat. Jos accepteerde me volledig zoals ik was, inclusief mijn 96 knuffelbeesten. Dan zou het met de rest ook wel goedkomen. Hij vond wel dat Dombo teveel ruimte innam in bed. Hij gaf me Josti, een kleiner olifantje. Nu slapen we allebei met onze knuffel.
“Een flanellen pyjamabroek is ook niet sexy”
Mijn ouders vragen weleens gekscherend hoe we ooit kinderen hebben gekregen. Ach, het is misschien niet sexy, maar dat is een flanellen pyjamabroek ook niet. Soms is Jos te moe om mij welterusten te wensen, maar ligt-ie wel met zijn hond te kroelen. Nou ja zeg, dan roep ik: ‘Ik wou dat ik je hondje was.’ Het merendeel van mijn knuffels ligt inmiddels op zolder, we hebben er simpelweg geen ruimte meer voor. Komt omdat Casper en Florien ook al een aardige verzameling hebben. Als ze oud genoeg zijn, mogen ze een paar knuffels kiezen uit mijn collectie. Nu vind ik ze daar nog te jong voor. Als ik zie hoe lomp ze soms met hun knuffels spelen, gaan mijn nekharen overeind staan. Voetballen ze ineens in de woonkamer met een beer. Ik heb ze verteld dat die beesten ook gevoel hebben. En dat is ook zo, kijk maar naar die lieve gezichtjes.”
Verder lezen? Bekijk alle portretten in Kek Mama 10-2016, die je hier kunt bestellen.
