Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Sjonge, wat heb ik me het afgelopen jaar groot gehouden. Stoer gedaan. Geen kick gegeven. Maar nu, aan de vooravond van de zitting voel ik me klein, heel erg klein. Morgen moet ik verschijnen in de rechtbank. Helemaal in mijn eentje.
Zoals ik alles aanpak in mijn leven, heb ik ook dit aangepakt: ik heb alles in kleine stukjes gehakt. Probleem voor probleem, uur voor uur, dag voor dag, week voor week, seizoen voor seizoen. Een jaar lang heb ik uitgekeken naar dit moment: het rondmaken van de scheiding. Hoewel hij mij verliet, vroeg ik als eerste de scheiding aan. Niet alleen zodat ik toeslagen kon gaan aanvragen voor mijn huurwoning die ik destijds kreeg, maar ook om die eerste stap maar te hebben gezet. Om maar een begin te hebben gemaakt. Een begin in de hoop dat het snel zou eindigen. Wat ik toen nog niet wist was dat het uiteindelijk ruim negen maanden zou duren voor ik daadwerkelijk op dit punt zou zijn.
In die negen maanden heb ik dit gevoel, het gevoel dat ik nu ervaar, voor me uitgeschoven. Weggedrukt. Die kleine gehakte stukjes ergens in een hoekje van mijn ‘zijn’ gegooid. En nu het zover is, komen de stukjes één voor één terug. In mijn hoofd ratelt het en ik heb me in tijden niet zo slecht gevoeld. Het voelt exact hetzelfde als de weken nadat hij net vertrok. Het voelt alleen, eenzaam en het maakt me bang. Doodsbang.
Hoewel ik mijn ex tweewekelijks zie bij het terugbrengen van de kinderen, ben ik bang hem morgen te zien. Bang voor zijn blik, bang voor wat hij mij gaat aandoen, bang voor wat hij eist, bang voor wat hij gaat zeggen. Nog banger ben ik voor de rechter die zijn oordeel gaat vellen. Mijn lot, en het lot van de kinderen, ligt ineens niet meer in mijn handen. En hoewel de omgang vastligt en het enkel gaat om het financiële gedeelte, raakt het me meer dan ik had verwacht.
Op deze vooravond, wanneer ik ogenschijnlijk relaxed voor de televisie hang, bedenk ik voor mezelf honderden scenario’s. Misschien kan ik straks geen brood meer kopen voor de kinderen of moeten ze met gaten in hun kleren naar school. Of misschien moet ik morgen enorm huilen bij het zien van mijn ex en denkt de rechter dat ik een hele zielige, verlate vrouw ben.
Ach, ik ben goed voorbereid, heb alle stukken ingezonden, weet wat mijn advocaat wil en heb zelf een stuk geschreven als ik gebruik wil maken van spreekrecht. Feitelijk gezien zou er weinig fout kunnen gaan. En toch raak ik bijna verlamd van angst als een kind met podiumvrees dat een spreekbeurt moet houden in de aula van de school.
Wat zou ik graag willen dat we vierentwintig uur verder zouden zijn. Of nog beter: wat zou ik graag willen dat ik die powervrouw van vierentwintig uur terug zou zijn. In mijn kracht, vol zelfvertrouwen, kin omhoog, borst vooruit. Misschien moet ik vannacht alle stukjes bij elkaar rapen, het grote geheel eens goed bekijken en het daarna heel erg hard weggooien zodat ik morgen, bij het opkomen van de zon, zelf ook weer straal. Niks zielige, verlaten vrouw, maar Lieve die haar vrouwtje, en als het moet ook haar mannetje staat. Voor zichzelf en voor haar oogappels. Dat is nog eens girlpower.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”
Vanaf volgend jaar last Soundos El Ahmadi een pauze in.
