Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: ‘Ik wil niet scheiden.’
Vandaag zie ik hem weer. De man die ik zo vertrouwde dat hij nu een volkomen onbekende voor me is geworden. Met het oordeel van mijn vriendin (‘Ja in die broek heb je een goeie kont’) staat vast wat ik aantrek. Hoe onbelangrijk het normaal gesproken ook is, zo belangrijk lijkt het nu. Misschien verandert hij, als billenman, van gedachten als hij ziet hoe goed deze broek me staat.
Slechts een paar dagen geleden sprak ik hem telefonisch voor het eerst. Huilend hing ik op, misselijk van het voorstel om naar een mediator te gaan, of ‘de scheidingsmakelaar’, zoals hij officieel heet. Alles in mij schreeuwde ‘Ik wil niet scheiden!’. Wetende dat het met elkaar in gesprek blijven het belangrijkste was, ging ik akkoord en werd de afspraak gemaakt. Waar ik dacht nog weken te kunnen nadenken over wat ik wilde zeggen, had ik maar 24 uur om me voor te bereiden. De afspraak was morgen al.
Samen met vrienden, die zo ongeveer mijn huishouden runden en mijn kinderen verzorgden omdat ik diep onder de dekens lag te huilen, bespraken we wat tactieken. Waarmee zouden we hem kunnen laten inzien dat uit elkaar geen optie was? Waarmee zouden we hem kunnen doen beseffen dat hem een hele rits verantwoordelijkheden te wachten stonden? Maar vooral: waarmee zou ik kunnen en willen leven?
Ik weeg alles af. Met twee kleine kinderen die nog zo hulpbehoevend zijn, is 24/7 zorgen voor dit mooie stel in mijn eentje geen optie, hoe graag ik dat ook zou doen. Co-ouderschap is af te raden omdat Dries nog zo jong is en dus volop in de hechtingsfase zit. Ik besef dat ik nu geen goede keuze kan maken en de tactiek die ik ga toepassen ‘mezelf zijn’ is.
Als ik de volgende ochtend te vroeg arriveer en wacht op mijn aanstaande ex realiseer ik me dat dit gaat over mijn leven. Het is zo surrealistisch dat ik zelfs mijn telefoon check om te kijken of hij deze afspraak écht aan me heeft doorgegeven. Als hij arriveert recht ik mijn rug, schud hem de hand en ga ik hem voor de gespreksruimte in. Daar zit ik dan aan tafel met de man van wie ik zoveel hou, te praten over de omgangsregeling met onze kinderen. En dan bedenk ik me dat er maar één lichtpuntje was vandaag:
Hij keek wel naar mijn kont.
Pubers worden groter, zelfstandiger en soms ook een tikje onhandelbaar. De ene dag hebben ze je totaal niet nodig en de volgende dag wél, maar dan graag op hun voorwaarden. Dat kan botsen.
Als je op vakantie gaat met een groot gezin, weet je één ding zeker: het blijft nooit bij alleen zonnebrand en zand tussen je tenen. In de nieuwste aflevering van Grote Gezinnen, Grote Vakanties liep de spanning onverwacht hoog op.
Het moment waarop we zolang hebben gewacht is dan eindelijk hier: Suzan en Freek kunnen hun zoontje in de armen sluiten.
Zondagavond lag Het Sinterklaasjournaal onder vuur, en die ophef is na de uitzending van gisteravond alleen maar erger geworden.
Het Sinterklaasjournaal zorgde afgelopen week voor de nodige ophef onder ouders. Toch is er iets waarvoor veel moeders het Sinterklaasjournaal wél aanzetten. Hint: niet alleen voor hun kinderen. De Hoofdpiet is onverwachts het gespreksonderwerp onder moeders geworden.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
