Beeld: Shutterstock
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (36) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sindsdien bewoont met zonen Oscar (4) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
“Ik wens jou en de jongens alle rust toe.” Mijn advocaat geeft me drie zoenen en een knuffel, en pakt haar tas. Na een derde gesprek waarin Tim en ik met advocaten tegenover elkaar zaten, hebben we thee gedronken en mijn dossier – hopen we – gesloten. Tim heeft beloofd om zijn twee weekends per maand met Oscar en Merlijn nu echt waar te maken, en er zelfs één dag zorg doordeweeks bij geaccepteerd. Over zijn wens voor volledige voorgdij over onze kinderen is tijdens de gesprekken met geen woord gerept.
Ik begrijp niet waar deze zenuwslopende poppenkast nu voor nodig was; uiteindelijk zijn we uitgekomen op dezelfde omgangsregeling die we al waren overeengekomen na onze scheiding, maar die híj niet nakwam. Nu zijn we gezamenlijk een paar duizend euro lichter en geen stap verder – behalve dan dat we eindelijk weer eens met elkaar gesproken hebben.
De volgende dag hebben we een oudergesprek met de juf van Merlijn. Tim heeft tijdens het laatste viergesprek beloofd aanwezig te zijn, maar één minuut voor aanvang is hij er nog steeds niet. Aarzelend loop ik naar binnen; zal ik nog heel even wachten? In minuut acht van het tienminutengesprek weet ik: dit verandert nooit. Heel even zakt de moed me in de schoenen, maar dezelfde seconde nog herpak ik mezelf: we redden het wel, de jongens en ik. Of de relatie met Tim, en met name zijn rol in de opvoeding van onze kinderen, in de toekomst zal verbeteren of niet: de kinderen en ik zijn gelukkig zo. Ik wens een goede band tussen hen en hun vader, maar het is aan Tim die nu te realiseren. Eén ding is in elk geval zeker: met een volgend voogdijverzoek hoeft hij na deze blamage echt niet meer aan te komen.
Lees ook:
‘Met knikkende knieën open ik de brief van zijn advocaat’ >
Als ik het lokaal uitloop, bliept mijn telefoon. Tijdens een weekendje vakantiepark met vriendinnen en onze kinderen, een week eerder, ontmoette ik een alleenstaande vader. Op mijn scherm staat zijn onomwonden appje: ‘Tijd om ons heerlijk gesprek van vorige week in intiemere setting voor te zetten, Anna. Ik krijg je niet uit mijn hoofd: mag ik voor zaterdag een diner voor ons reserveren?’
Mijn hart slaat een slag over. Daten: dat was wel het laatste waar ik mee bezig was, de afgelopen periode. Tegelijk maakt een puberale opwinding zich van me meester, en mijn rotgevoel over Tims onaangekondigde afwezigheid op het schoolgesprek verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik doe het gewoon, besluit ik: het is eindelijk weleens tijd voor mij. Tim zorgt maar dat hij zijn zorgplicht nakomt: nu ga ík eens genieten. ‘Acht uur’, app ik terug – en duik de stad in voor een nieuwe jurk.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.