Sara's editorial: "De ene na de andere moeder bleek gescheiden"

Een vriendin werd 35 en vierde dat met een hele berg leuke vrouwen. Tafels vol quiche en olijven. Wijn werd geschonken alsof het nooit morgen zou worden. Vrolijk was ze en dat mocht ook wel weer eens, na een lange tijd van dubben en uiteindelijk een dikke vette knoop doorhakken. Ze ging scheiden. Ook al waren haar kinderen pas klein, het moest. Er werd gedanst en geklonken op goeds dat zou komen.

Opnieuw beginnen

Ik sprak de ene na de andere leuke moeder. Al gauw kwam het op thuis en kinderen. Ik had klaagzangen over om vijf uur op met peuter en dan ’s ochtends narrig tegen elkaar doen wegens übermoe. En om zeven uur zeggen: ‘Zullen we de dag gewoon nu opnieuw beginnen?’ (Klinkt idioot, maar bij ons werkt het.) Peanuts in vergelijking met de verhalen van de andere kant. Want: de ene na de andere moeder bleek gescheiden. Vanwege langs elkaar heen leven. Uit elkaar groeien. En het was op. Het ging over het leven erna met jonge minnaars, uitslaapweekenden en ingewikkelde co-ouder-roosters.

Volgende ochtend niet snauwen

Wat beduusd kwam ik thuis. En o wat was ik blij dat ik dankzij drie wijn en twee linkerhanden het glas water naast het bed omstootte en Mark wakker werd. Zodat ik kon vertellen over al die gescheiden stellen. Want ja, dat langs elkaar heen leven, dat kennen we hier ook wel. En elkaar bij de les moeten roepen. Weer eens een weekend weg plannen, of een avond oppas en een restaurant. Zodat het niet alleen gaat over ‘hoe lang heeft Toon vanmiddag geslapen’ (hoe langer, hoe korter de nacht) en ‘hoe laat kun je morgen thuis zijn’. Ik kroop nog maar eens extra tegen hem aan en nam me heilig voor de volgende ochtend niet te snauwen.

Hoofdredacteur Sara van Gorp (43) woont samen met Mark en zoons Ko (7) en Toon (2).

Op pagina 90 van Kek Mama 04-2017 lees je verhalen van stellen die de tropenjaren hebben overleefd maar denken: is dit het nou? En dan: de schouders eronder zetten om elkaar weer helemaal te vinden, of alsnog te scheiden.