Vijf procent van de gescheiden vrouwen laat de kinderen achter bij hun vader. Een beslissing waar de buitenwereld vaak niets van begrijpt. “Niemand begrijpt me, behalve de kinderen en mijn lieve ex.”
Martha Visser (33) is moeder van dochter Ferrys (12) en zoon Nylke (6).
“De ene keer zie ik mijn kinderen een paar weken niet, de andere keer een week lang elke dag. Met bellen is het net zo, we facetimen als we daar zin in hebben. Daar zijn geen vaste regels voor. Mijn ex-man en ik kunnen goed door één deur en praten veel over hoe het met de kinderen gaat.
Ik had Ferrys en Nylke heel graag bij me gehad, maar ik ben niet het type dat haar kinderen koste wat kost opeist. Na de scheiding wilden ze liefst bij hun vader blijven,
in hun vertrouwde omgeving. Hoeveel pijn dat ook deed, ik begreep dat wel.
Ik heb 31 jaar in Harlingen gewoond en me er altijd een vreemde eend in de bijt gevoeld. Vanaf mijn zeventiende was ik samen met Jan, op mijn 21e werd ik moeder. Twee kinderen, een man die om vier uur uit zijn werk kwam en een moeder die zorgde dat om vijf uur het eten op tafel stond. Dat was ons leven. Ik voelde me niet happy, maar schikte me heel lang in mijn rol.
Twee jaar geleden zijn Jan en ik uit elkaar gegaan. Ik vond werk en een huis in Den Haag – een stad waarin ik me meteen thuis voelde. Mijn ex bleef met de kinderen in ons huis. Ik nam alleen mijn laptop, telefoon en kleding mee.
Zo makkelijk als ik het nu zeg, was het natuurlijk niet. De eerste week zonder de kinderen voelde ik me geamputeerd. En nog steeds. Als Ferrys en Nylke een dag naar de Efteling zijn met mijn ex en mij leuke foto’s per WhatsApp sturen, kan ik ineens verdrietig worden omdat ik er niet bij ben. Ik sta huilend sinterklaascadeaus in te pakken omdat ik die blije koppies niet kan zien als ze het krijgen. Bovendien begrijpt bijna niemand mijn keuze. Iedereen heeft zijn oordeel klaar, zonder iets van de achtergrond te kennen. Op sociale media schrijf ik soms over de bijzondere situatie met mijn kinderen. Je wilt niet weten wat voor nare opmerkingen mensen dan plaatsen. ‘Zij is echt gestoord’, en: ‘Wat goed dat de kinderen zijn afgepakt van deze zweefteef’. Dat komt keihard binnen hoor. Ook mijn eigen familie toonde geen enkel begrip. Om die reden heb ik zelfs met hen gebroken.
Maar mijn kinderen steunen me, evenals mijn lieve ex en zijn ouders. Toen ik laatst een longontsteking had, heeft hij me zelfs een paar weken bij hem en de kinderen laten
uitzieken. Op momenten dat ik twijfel aan mijn beslissing, is het vaak mijn lieve, slimme dochter die me geruststelt en verzekert dat zij echt niets tekortkomen en dat ze heel veel van me houden. Dan voel ik me zo trots. Je mag je kinderen best leren dat je voor jezelf mag kiezen en je niet hoeft weg te cijferen.”
Alle portretten staan in Kek Mama 08-2015.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.
