‘Ik werd gék van het geruzie van mijn kinderen – en zo maakte ik er een einde aan’

Vered schrijft op Scary Mommy hoe ze geniet van haar drie kinderen – tenzij ze aan het schreeuwen, slaan, duwen, schoppen, knijpen, schelden, zeuren en krabben zijn. Vered’s stresslevel schiet dan meteen omhoog en ze beschrijft hoe ze dan in een tweestrijd staat: ‘Moet ik de jongste verdedigen? Ze allemaal straffen? Ze een time-out geven? Het speelgoed waar ze om strijden afpakken? Ze hun excuses laten aanbieden? Ze in aparte kamers laten spelen?’

Niet ingrijpen

Vorig jaar liep het geruzie onderling echt uit de hand en zocht Vered hulp bij Tovah Klein, directeur van het Barnard College Center for Toddler Development. Deze specialist raadde haar simpelweg dit aan: ‘Laat de kinderen het zelf uitvechten. En als je daar niet bij wilt zijn, stuur ze dan naar hun kamer om de ruzie te beslechten.’ Volgens Klein werkt het juist averechts om als ouder in te grijpen in een ruzie: dan verandert namelijk de dynamiek en worden onbedoeld de kinderen tegen elkaar opgezet. Trek je je als ouder terug uit de ruzie, dan zullen de kinderen juist uiteindelijk samen een band krijgen.   

Lees ook
PERSOONLIJK: Deze ouders hebben altijd gillende ruzie op vakantie >

Uitgeput en overstuur

Vered schrijft hoe ze deze nieuwe aanpak thuis uitprobeerde. Tijdens de eerste ruzies moest ze echt op haar tong bijten: ‘Ik realiseerde me toen pas hoe vaak ik me met het gekibbel had bemoeid, en hoe veel energie me dat gekost had, waarna ik uitgeput en overstuur was. Terwijl de kinderen tien minuten later alweer samen speelden en alles vergeten waren.’ Vered paste haar tactiek aan. ‘Als ik ze zag ruziën, zei ik: ‘Jullie mogen ruzie maken, maar niet waar ik bij ben.’

Laat ze met rust

Vered: ‘Zonder mij  als cruciale speler werd het ruziën ineens een stuk minder interessant voor ze.  Het intrigeerde me: wat kunnen ouders doen om hun kinderen onderling een gezonde en liefdevolle band te laten krijgen? Het antwoord: ze met rust laten. Is er helemaal geen ruzie meer in huis? Absoluut niet. Maar nu ik er geen deel meer van uit maak, gaan de ruzies veel meer over de aanleiding zelf. En vechten om een lichtzwaard is nou eenmaal minder interessant dan ruziën over mijn liefde en aandacht.’