Column Anke: ‘Soms denk ik: was ik maar nooit aan kinderen begonnen’

Soms denk ik: was ik maar nooit aan kinderen begonnen. Ik denk dat heel zachtjes, bijna fluisterend. Want zoiets zeg je niet hardop. Er zijn mensen die dolgraag kinderen willen en ze niet kunnen krijgen. Ik kreeg er zonder veel gedoe zomaar twee. Dus het is een heel ondankbare gedachte. Niet eentje die ik alleen heb, trouwens. Er is zelfs een Facebook-groep van ouders met spijt. ‘I regret having children’ heet die en mensen delen er hun verhalen. Ze hebben ineens bijna geen vrije tijd meer. Ze willen niet naar een heet zwembad of een speelparadijs, maar naar de kroeg. Hun kind schreeuwt zo. Hun relatie lijdt eronder. Hun kinderen zijn niet geworden zoals ze hadden gehoopt. Er zijn duizend redenen voor spijt.

Ben ik wel een moeder?

Maar niemand zegt: “Ik vind mijn kinderen heel leuk, maar mezelf niet.” Want dat is hoe het voor mij is. Ik heb kinderen, maar ben ik wel een moeder? Ik voel me niet zo. Terwijl mijn vriendinnen vroeger droomden van een groot gezin, moest ik er niet aan denken. Zelfs toen ik een lange relatie kreeg, leek het me niet zo nodig. Tot ik ineens een enorme kinderwens voelde. Bijna groter dan ikzelf. Mijn man had die ook. We wisten het zo zeker, ineens.

Maar samen met die wens kwam de onzekerheid. Ik moest denken aan mijn jeugd en hoe eenzaam ik toen was. Dat ik nooit wist hoe de sfeer thuis zou zijn en dat dat heel onveilig voelde. Dat wilde ik niet voor mijn kinderen. Ik wilde stabiele ouders, die leuk waren samen en vrolijk en energiek. We spraken er lang over, mijn man en ik. En we besloten: wij kunnen dit.

Een kleinere wereld dan ik voor ze zou willen

Nu, een paar jaar later, zijn we gescheiden. Ik ben lang niet altijd zo stabiel als ik zou willen. Soms haalt mijn verleden me in en ben ik hele dagen moe en down. Dan gaan we niet rennen in het park, maar hangen we wat meer op de bank. Dekentje over ons heen. Fijne film aan of een muziekje. We maken de wereld kleiner dan ik voor mijn kinderen zou willen.

Dat zijn de momenten waarop ik denk: was ik hier maar nooit aan begonnen. Zoals nu. Jakob leest zittend op mijn voeten een Duckje en Hannah kijkt vanaf mijn schoot iets op haar tablet. Onhoorbaar fluister ik: “Sorry. Ik gun jullie zo veel meer dan dit.” Dan veert mijn dochter op, vlijt haar hoofd tegen mijn buik en zegt: “Gezellig dit hè, mama?” Mijn zoon duikt daar weer bovenop en smoort een langgerekte ‘jaaaaa’ in onze groepsknuffel. En ik? Ik denk: misschien was het uiteindelijk toch niet zo’n slecht idee.

Dit artikel staat in Kek Mama 01-2018.

Nog meer Kek Mama?

Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >