Beeld: Brenda van Leeuwen
Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft elke week op Kekmama.nl supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt. Deze week: lieve kinderen, sorry.
Lieve Hannah en Jakob,
Ik schrijf jullie omdat ik jullie iets wil vertellen. Iets wat belangrijk voor mij is. We hebben het er al vaker over gehad en hoewel jullie het nog niet echt begrijpen, houdt het mij bezig. De wereld is mooi. Er is gras en verse koffie. Er zijn mensen die van elkaar houden, er is muziek en er zijn boeken. Er zijn zoveel mooie boeken. Hele dagen kun je doorbrengen in werelden die nog veel mooier zijn dan die van jullie nu. Alleen maar door te lezen.
Maar weten jullie, er zijn ook monsters. Niet de monsters waarvan je wel eens bang bent dat ze onder je bed liggen, maar monsters die soms ín je bed liggen. Monsters die dingen met je doen die je niet wilt. Ik ken ze, ik ben ze vaker tegengekomen dan me lief is.
Als er zoiets gebeurt, als er iemand aan je zit terwijl je dat niet wilt, dan voel je van alles. Je voelt pijn, boosheid, verdriet en schaamte. Vooral veel schaamte. Maar luister goed. Dat is niet nodig. Het is nooit jouw schuld. Je hoeft je niet te schamen, zelfs al voelt het wel zo, zelfs al zeggen mensen dat je dat wel moet. Het hoeft nooit.
De laatste keer dat ik zo’n monster tegenkwam was vorig jaar. Dat weten jullie niet, want jullie waren bij papa die avond. De weken erna waren jullie veel bij papa, want het monster had me zoveel pijn gedaan dat ik er ziek van was. Ik kon niet goed voor jullie zorgen. Het liefste wilde ik niemand vertellen wat er gebeurd was. Juist ook door die schaamte. Maar ik deed het wel. En weten jullie wat de doorslag gaf? Jullie. Omdat ik voor jullie de wereld beter wil maken dan hij voor mij was.
Want lieve Hannah, lieve Jakob, stel nou dat… Ik durf het bijna niet op te schrijven. Al misselijk bij de gedachte. Maar stel nou dat een van jullie ook zoiets overkomt? Dat kan. Het gebeurt veel. Er zijn veel meer monsters dan we denken. Stel dat dat gebeurt, dan wil ik dat het voor jullie anders gaat dan het voor mij ging. Dat er hulp is, dat jullie aangifte kunnen doen, de dader veroordeeld wordt en dat je je niet tegenover rechercheurs hoeft te verontschuldigen over dat je slachtoffer bent geworden, niet hoeft te zeggen dat je nooit meer een man in je huis zal laten. Dat jullie durven praten en alle hulp krijgen die jullie nodig hebben.
En dat, lieve kinderen van me, is waarom ik vorig jaar besloot om wel te praten. Om het van de daken te roepen. Om te zorgen dat iedereen ziet en hoort hoeveel dit gebeurt en hoe erg het nodig is dat mensen die dit meemaken beter geholpen worden. En wat denk je? Het werkte! Er kwam meer aandacht voor, de hulp verbeterde, de politie ging dingen anders doen. Ik was zo trots! Op mezelf en op alle mensen die me hierbij geholpen hebben. Alsof we gewonnen hadden van de monsters.
Maar nu, Jakob en Hannah, nu is er iets verschrikkelijks gebeurd. Er is een monster in Amerika. Hij is heel bekend en trots op zijn monsterdaden. Hij schept er zelfs over op. Dat monster, die man, is nu gekozen tot baas van Amerika. Daarmee lijkt het net alsof het niet erg is wat hij gedaan heeft, alsof het mag, omdat je er zelfs als je dat hebt gedaan nog president kunt worden. En ik weet niet meer wat ik tegen jullie moet zeggen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, behalve sorry. Sorry lieve, lieve kinderen. Sorry dat ik de wereld niet veilig voor jullie kan maken. Ik doe zo mijn best.
Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem. Nadat ze vorig jaar aangerand werd door een date, startte ze de actie #zeghet, tegen seksueel geweld.
Lees ook:
21 dingen die Mariëtte dacht toen Trump gekozen werd
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.
En nee, het ligt niet aan gezeur, geld of seks. Scheiden is geen zonde, geen mislukking, soms is het zelfs levensreddend, maar niemand start een huwelijk met het idee uit elkaar te gaan. Waarom gebeurt het dan toch met bijna de helft van de huwelijken?
