Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt.
“Weet je wat ik wel zou willen, mam?” zegt mijn zoon. “Dat ik minder bang zou zijn. Bijvoorbeeld voor de boom in de tuin die ’s nachts echt heel erg op een monster lijkt. Snap je?” Dat snap ik beter dan hij denkt. Al sinds ik een jaar of acht was, worstel ik met angsten voor van alles en nog wat. Voor oorlog, voor dat niemand me aardig zal vinden, voor hoogtes, voor slangen, voor feestjes waar ik niemand ken.
“Heb je een idee hoe je minder bang kan worden?” vraag ik.
“Een beetje”, zegt hij. “Je moet na gaan denken wat het ergste is. En of het echt kan gebeuren. Kan de boom wel echt een monster zijn, denk je?”
“Hmmm”, peins ik hardop. “Ik denk van niet, wat denk jij?”
“Ik denk ook van niet. Maar nu is het dag en in de nacht is alles anders.”
Dat is natuurlijk waar. In de nacht schrik ik ook op van elk geluid en denk ik soms dat er iemand binnen is, ook al weet ik zeker dat de deur op slot is. “Kunnen bomen in de nacht wel monsters worden?” vraag ik. Hij denkt diep na.
“Nee. Dat kan niet. Zelfs niet in de nacht.”
Als we die avond aan tafel gaan, staart hij naar de gordijnen. Daarachter staat de boom. “Waar denk je aan?” vraag ik.
“Ik denk aan de boom. En of hij een monster is.”
“En?”
“Hij kan geen monster zijn. Hij is een boom.”
“Precies.”
“Mam, mag het gordijn een stukje open?”
“Natuurlijk mag dat.” Hij opent het gordijn. Ik doe alsof dat heel normaal is, maar dat is het niet. Al sinds we in dit huis wonen, moeten de gordijnen dicht zodra het begint te schemeren. Zo niet, dan komt hij de woonkamer niet in.
“De boom beweegt”, zegt hij met een klein stemmetje.
“Dat klopt. Hoe denk je dat dat komt?”
“Doordat hij een monster is?”
“Ja?”
“Of de wind. Het kan ook door de wind.”
“Ik denk dat dat het is. Bomen zijn geen monsters toch?”
“Nee, dat is waar.”
Tijdens het eten is hij stil. Af en toe kijkt hij door het kiertje in de gordijnen. En dan, bij het naar bed gaan, zegt hij opeens: “Weet je, mama? De boom is geen monster. Monsters wonen niet in de tuin, maar soms wel in je hoofd. En dat is eigenlijk niets om bang voor te zijn.”
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Van de sinds zaterdag vermiste kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) ontbreekt nog altijd elk spoor. De politie zet het onderzoek voort en benadrukt dat de zaak topprioriteit heeft. Ook meldt de woordvoerder dat er intensief contact is met de Duitse autoriteiten.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Stel je voor: een anticonceptiepil die wél z’n werk doet, maar zónder al die vervelende bijwerkingen waar veel vrouwen normaal gesproken een hele dag chagrijnig van worden. Geen moodswings, geen opgeblazen buik, geen hoofdpijn.
