‘Waarom we vroeger dolgraag naar het ‘blootjesstrand’ gingen’

Mijn vader heeft een hond, een grote zwarte herder met de ietwat ironische naam Leentje, want er is weinig ‘tje’ aan het beest. In de zomer doet ze niets liever dan met haar lobbeslijf in zee dobberen. Honden moeten echter op vele plekken bij de kust aan de lijn. Behalve op het naaktstrand. Blijkbaar bungelen daar zo veel piemels dat een loslopende hond daar ook nog wel bij kan.
 

In je blootje

Toen de jongens klein waren gingen we dolgraag naar het ‘blootjesstrand’. Niet omdat ik enorm naturistisch ben aangelegen – ik verpak mezelf best graag in een bikinietje – maar vooral omdat ik geen probleem heb met kindernaakt. Daar denkt de goegemeente dikwijls anders over.

Ooit nam ik Miró en Róman, toen vijf en drie, mee naar het park. De ochtend was frissig, maar toen de zon doorbrak, tikten we al snel de 25 graden aan en de jongens wilden het pierenbadje in. Prima, maar ik had geen zwembroeken meegenomen. Geen punt, dan gingen ze gewoon lekker in hun blootje, besloot ik.

Een halfuur later had ik spijt. Vooral Miró was van de uitbundige, joelende, rennende jonge hondensoort. Hij klaterde in het water, draafde over het veld achter een ballon aan, rolde door het gras, trappelde met zijn benen door de lucht. En dat allemaal in zijn blote lus. Nou ja, lusje. Een oude dame keek hem verstoord na. “Moet dat nou?” mompelde ze. Eerst dacht ik dat ze doelde op het lawaai dat mijn kind maakte, maar toen voegde ze er met een samengeknepen mond aan toe: “Kan dat kind niet iets aan?”

Ik wilde net op hoge poten roepen wat een flauwekul ik dat vond en dat we allemaal een blootje hebben, toen ik een bekakte moeder naast me paniekerig hoorde gillen naar haar dochter. “Bente! Kom onmiddellijk hier! Je bikinitopje zit helemaal scheef, dat kan écht niet.”
 

Iedereen heeft er een

Ik heb het nooit begrepen, die preutsigheid. En nu zijn de jongens zo groot dat ze niet meer zonder giechel naar het blootjesstrand kunnen. Toch neem ik ze mee. Omdat ik wil zwemmen met de hond. En omdat ze nog vaak genoeg gaan horen dat naakt not done is. Heus, ik dwing ze nergens toe, willen ze een broekje aan, dan doen ze dat maar. Maar ik laat mijn bikini dit jaar thuis. Puur om ze te laten zien: iedereen heeft een blootje. En daar is niets mis mee.
 

Deze column staat in het Kek Mama Zomerboek 2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!