Fotografie: Nine IJff
Sanne Akkerman is bekend van haar sketchvideo’s op haar Instagramkanaal @laviesanne. Ze is moeder van James (9), Isé (6) en Amélie (2).
Sommige vriendschappen verwateren, ook al wil je dat eigenlijk helemaal niet. Zo gebeurde het ook met mijn vriendschap met Jo. We waren op de middelbare school onafscheidelijk, de typische ‘Blondie en Brownie’. Elke dag samen, hetzelfde lespakket (en gezamenlijke afkeer tegen wiskunde), dezelfde klas van VWO3 tot en met VWO6. We beleefden talloze filmavonden, shopten er samen vrolijk op los en sleepten elkaar door huiswerkmomenten heen.
Na de middelbare school scheidden onze wegen zich langzaam. Jo ging studeren in Doorn, ik in Amsterdam. Twee nieuwe steden, nieuwe studies, nieuwe vrienden. In het begin hielden we nog wel contact. We kwamen op elkaars verjaardagen, spraken af om te eten of planden een stapavondje. Sterker nog: we gingen zelfs nog samen op backpackreis. Maar toen kwam meer en meer het volwassen leven. De studie eiste meer tijd en ons leven raakte steeds voller.
Toen ik op mijn 23ste moeder werd, veranderde er nog veel meer in mijn wereld. Ik had nauwelijks tijd om te eten en te slapen, laat staan voor vriendinnen. Ik ploeterde me door voedingen, slaapjes, consultatiebureaubezoekjes en alles wat het jonge ouderschap met zich meebrengt. Het onderhouden van vriendschappen kwam op een laag pitje te staan. Jo en ik spraken elkaar alleen nog af en toe via Instagram DM. Steeds met het gevoel: ‘Ik moet haar echt weer eens appen.’ Gewoon om te vragen of we samen konden eten. Of elkaar gewoon even konden zien.
Soms deed ik dat ook wel. Dan stuurde ik op het laatste moment een appje: ‘Ik ben vanmiddag toevallig in Amsterdam, ben je vanavond thuis? Zullen we samen een wijntje drinken?’ Maar ja, met volle agenda’s en drukke levens zijn spontane ontmoetingen niet altijd haalbaar. En zo verstreken er zomaar zes jaren waarin we elkaar niet in het echt zagen.
Tot vorige week. De kinderen waren uit logeren en ik zag een lege avond in mijn agenda staan. Ineens dacht ik: Waarom ook niet? Jo was immers nooit uit mijn gedachten verdwenen. Dus ik appte: “Schat, echt totaal random dit, maar ik heb vanavond een avondje zonder kids en ik dacht… zullen wij weer eens een hapje eten?”
En zo gebeurde het. Die avond zaten we bij haar aan de keukentafel alsof er geen tijd was verstreken. We lachten, we aten, bladerden door oude fotoboeken, haalden herinneringen op. Het voelde zo vertrouwd. Ik vond het zó fijn dat we gewoon de draad weer oppakten na een korte pauze van zes jaar. En ik heb er ook iets van geleerd, namelijk dat je een vriendschap, zelfs na jaren, niet hoeft op te bouwen. Je hoeft het alleen maar op te rapen.
Meer columns van Sanne Akkerman lezen? Je vindt ze allemaal hier.
Toen Aubree Jones trots een TikTok deelde waarin ze haar pasgeboren dochter introduceerde, verwachtte ze een stroom aan hartjes en felicitaties.
Iedere ouder kent het: die momenten waarop je kiest tussen je kind aankleden naar maatschappelijke normen of gewoon de vrede bewaren. Tot iemand anders je er subtiel op wijst dat je misschien een grens bent overgegaan.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Lizzy (36). Ze piekert over haar financiën en waar ze verstandig aan doet: herinneringen of geld sparen voor haar kinderen.
Al vanaf zo ongeveer tien minuten na de geboorte van de dochter van Lies, krijgt ze opmerkingen over die vlek op haar dochters wang. En dat is ze spuugzat.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Heb jij onlangs een bezoek gebracht aan Action en houten speelgoed ingeslagen? Let dan even goed op! De winkel roept namelijk een houten ijskraam terug vanwege verstikkingsgevaar.