Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (12) en Phaedra (9). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
We zijn nu zo’n vier maanden officieel vegetariër. Maar God, wat vind ik het soms lastig om geen varkens en koeien te eten. Vooral het omdenken bij het kookritueel vind ik een enorme uitdaging. Ik probeer me een weg te banen in een wereld van sojabonen, humus en parelcouscous. Ook raak ik nog regelmatig in paniek in de supermarkt als ik voor het schap van de vleesvervangers sta. De keuze is enorm hoor van ‘shoarmavlees’ tot aan gegrilde stukjes.
“Ik probeer me een weg te banen in een wereld van sojabonen, humus en parelcouscous”
Gegrilde wat?
Maar wacht eens even gegrilde stukjes? Gegrilde stukjes wat? Kennelijk vroeg ik me het hardop af, want een, wat ik gok mede-vegetariër, ving mijn radeloosheid op en vertelde me dat ze langzaam naar andere benamingen toe willen. Direct had ik nog veel meer vragen dan ik oorspronkelijk had gehad bij de ‘gegrilde stukjes’. Want who the hell zijn ‘ze’? Het vleesvervanger-orakel naast me had daar helaas geen antwoord op.
Wel wist ze me te vertellen dat ze (inmiddels had deze groep mensen zich in mijn hoofd tot een geheim genootschap van vleesvervangers gevormd) graag willen dat wij ‘normale vegetarische stervelingen’ vleesvervangers anders gaan associëren. Niet meer met dieren. Dus als nieuwbakken vegetariërs moeten we het dus doen met ondefinieerbare voedsel dat luistert naar de naam ‘gegrilde stukjes’. Help!
Pact met de bio-duivel
Even later liep ik, zeer teleurgesteld in mezelf, naar buiten met dan maar weer een pasta en een zooitje groente die later die avond genoodzaakt samen in een pan verdwenen. Toen ik mijn kinderen vier maanden geleden, misschien net iets te eerlijk, meenam in de misère achter de bio-industrie hebben ze beiden geen vlees meer aangeraakt. Ook als ik ze zeg dat ze prima vlees kunnen eten als ze bij andere kinderen zijn of bijvoorbeeld bij opa en oma, kijken ze me aan of ik een pact met de bio-duivel heb gesloten.
‘Nee mam, we willen geen vlees meer! Je hebt zelf verteld hoe zielig het is voor de dieren.’ Tja, iets met een koekje en eigen deeg. Maar van de week had ik voor het eerst twijfels of ik als moeder wel het juiste had gedaan. We zijn op skivakantie en tussen de middag gaan de skiklasjes in een grote kantine samen lunchen. Dan kun je aangeven of je ‘gewoon’ wilt eten oftewel hamburgers en patat of dat je vegetariër bent.
Lees ook – ‘Ik ben echt heel blij voor mijn dochters dat er nu de mannenpil is’
Verdomde Jonagold
Mijn kids hebben zich uiteraard aangemeld als vegetariërs. Maar als je dan denkt dat je de wereld iets beter wilt maken door geen vlees te eten, word je ook al als kind keihard afgestraft. Want de ‘normaal-etende-kinderen’ kregen als toetje een Mars (!) en wat denk je dat de vega-kids kregen? Een appel. Een verdomde Jonagold appel! (sorry appel je bent heel lekker, maar in vergelijking met Mars? Come on)
Je begrijpt dat mijn twee kinderen behoorlijk op de proef werden gesteld. Trots als een pauw was ik toen ze mij eerlijk vertelden dat ze het echt niet leuk vonden, maar toch voor de vegetarische optie zijn gegaan. Die middag zijn we in de supermarkt een pak Mars gaan halen. De XL- versie. Eat your heart out. Puh!
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke vrijdag tussen 14.00 en 16.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.Ze iets laten zien, dat lukteMelissa (37): “Ik zou mijn kinderen weleens even wat laten zien. Parmantig stapte ik op de hoogste duikplank van het zwembad en met een […]