Patricia windt zich op: ‘Wat denk je dat de vega-kids kregen? Een verdomde Yonagold appel!’

We zijn nu zo’n vier maanden officieel vegetariër. Maar God, wat vind ik het soms lastig om geen varkens en koeien te eten. Vooral het omdenken bij het kookritueel vind ik een enorme uitdaging. Ik probeer me een weg te banen in een wereld van sojabonen, humus en parelcouscous. Ook raak ik nog regelmatig in paniek in de supermarkt als ik voor het schap van de vleesvervangers sta. De keuze is enorm hoor van ‘shoarmavlees’ tot aan gegrilde stukjes.

“Ik probeer me een weg te banen in een wereld van sojabonen, humus en parelcouscous”

Gegrilde wat?

Maar wacht eens even gegrilde stukjes? Gegrilde stukjes wat? Kennelijk vroeg ik me het hardop af, want een, wat ik gok mede-vegetariër, ving mijn radeloosheid op en vertelde me dat ze langzaam naar andere benamingen toe willen. Direct had ik nog veel meer vragen dan ik oorspronkelijk had gehad bij de ‘gegrilde stukjes’. Want who the hell zijn ‘ze’? Het vleesvervanger-orakel naast me had daar helaas geen antwoord op. 

Wel wist ze me te vertellen dat ze (inmiddels had deze groep mensen zich in mijn hoofd tot een geheim genootschap van vleesvervangers gevormd) graag willen dat wij ‘normale vegetarische stervelingen’ vleesvervangers anders gaan associëren. Niet meer met dieren. Dus als nieuwbakken vegetariërs moeten we het dus doen met ondefinieerbare voedsel dat luistert naar de naam ‘gegrilde stukjes’. Help!

Pact met de bio-duivel

Even later liep ik, zeer teleurgesteld in mezelf, naar buiten met dan maar weer een pasta en een zooitje groente die later die avond genoodzaakt samen in een pan verdwenen. Toen ik mijn kinderen vier maanden geleden, misschien net iets te eerlijk, meenam in de misère achter de bio-industrie hebben ze beiden geen vlees meer aangeraakt. Ook als ik ze zeg dat ze prima vlees kunnen eten als ze bij andere kinderen zijn of bijvoorbeeld bij opa en oma, kijken ze me aan of ik een pact met de bio-duivel heb gesloten.

Lees ook – ‘Ik ben echt heel blij voor mijn dochters dat er nu de mannenpil is’

‘Nee mam, we willen geen vlees meer! Je hebt zelf verteld hoe zielig het is voor de dieren.’ Tja, iets met een koekje en eigen deeg. Maar van de week had ik voor het eerst twijfels of ik als moeder wel het juiste had gedaan. We zijn op skivakantie en tussen de middag gaan de skiklasjes in een grote kantine samen lunchen. Dan kun je aangeven of je ‘gewoon’ wilt eten oftewel hamburgers en patat of dat je vegetariër bent. 

Verdomde Jonagold

Mijn kids hebben zich uiteraard aangemeld als vegetariërs. Maar als je dan denkt dat je de wereld iets beter wilt maken door geen vlees te eten, word je ook al als kind keihard afgestraft. Want de ‘normaal-etende-kinderen’ kregen als toetje een Mars (!) en wat denk je dat de vega-kids kregen? Een appel. Een verdomde Jonagold appel! (sorry appel je bent heel lekker, maar in vergelijking met Mars? Come on)

Je begrijpt dat mijn twee kinderen behoorlijk op de proef werden gesteld. Trots als een pauw was ik toen ze mij eerlijk vertelden dat ze het echt niet leuk vonden, maar toch voor de vegetarische optie zijn  gegaan. Die middag zijn we in de supermarkt een pak Mars gaan halen. De XL- versie. Eat your heart out. Puh!

Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke vrijdag tussen 14.00 en 16.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.