‘Mama, ken jij de meneer van die motor?’

‘Wauw mam, kijk wat een grote motor!’ Julian wijst naar een sportmotor aan de overkant van de straat. ‘Hoi, juf Kirsten!’ Ik zie hoe een jonge man op het zadel gaat zitten, zijn helm hangt aan het stuur. Vrolijk steekt hij een hand op. Jeetje, wat een bekend gezicht. Ineens weet ik het weer: hij was een van de leerlingen uit mijn eerste klas. Ik was toen tweeëntwintig en net klaar met mijn opleiding. Ik weet nog dat ik het spannend vond, die allereerste dag. Leuk spannend, dat wel, volgens mij keken mijn leerlingen en ik elkaar vol verwachting aan. Wat zijn we sinds die tijd gegroeid, letterlijk en figuurlijk.

“Ineens weet ik het weer: hij was een van de leerlingen uit mijn eerste klas”

‘Mama, ken je de meneer van die motor?’ Terwijl Julian mijn hand vastpakt, zwaai ik naar de jongen aan de overkant. Hij heeft zijn helm inmiddels opgezet en trapt op de kickstart. Een grommend geluid klinkt op. ‘Ja, hij zat in mijn klas.’

Time flies

Al kletsend over grote motoren en wat er zoal nog meer op wielen rijdt, lopen Julian en ik door het park naar huis. Ineens kijkt hij me vragend aan: ‘Maar mam, jij was toch juf van groep zeven?’ Tja, dat die jonge man Julians leeftijd had toen hij bij mij in de klas zat, daar schrok ik wel even van. Wat gaat de tijd toch razendsnel. Over zeventien jaar is Julian net zo oud en groot als hij – en rijdt hij niet meer op een jongensfiets. 

Terwijl we verderlopen en ik mijmer over hoe het leven van mijn zoon er over een aantal jaar uit zou kunnen zien, gaat Julians telefoon. ‘Mijn vrienden willen gaan voetballen, ze komen me zo ophalen. Is dat goed?’ ‘Ja hoor schat, natuurlijk.’ Zolang ze nog niet met ronkende sportmotors komen voorrijden, vind ik het prima.