Bron: Eigen beeld
Ilva Kuijpers (26) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama
een column over haar belevenissen op de basisschool.
“Je hebt het vast weleens meegemaakt. Na een lange tocht door de supermarkt, wil je dochtertje ook nog dat ene stuk chocolade bij de kassa. Je zegt nee en een enorm gekrijs schalt door de winkel. Of je bent aan het stofzuigen en je zoontje wil koste wat kost ook de stofzuigerstang vasthouden. Of je staat midden in een overvolle speeltuin, zegt dat jullie naar huis gaan en je kind stort schreeuwend ter aarde: ‘Ik wil nog niet naar huis!’ Kortom: een driftbui. Eentje die niet zomaar over lijkt te gaan.
Vaak wordt gedacht dat alleen ouders hier last van hebben. Nou, nee hoor! Vooral bij nieuwe kinderen die de grens nog aan het ontdekken zijn of bij kinderen die echt aan vakantie toe zijn gebeurt dit ook op school. De laatste keer kan ik mij nog goed herinneren en was er wel een van het niveau ‘pittig’. Vera, nog maar een paar weken in mijn groep en een van de liefste meisjes uit de klas, ging helemaal los. En waarom? Als je het mij vraagt, is het achteraf nog steeds niet goed verklaarbaar. Of toch wel?
Tijdens de speelwerkles is Vera precies zo bezig als ik haar ken: rustig, stil en driftig aan het kleuren. Tot ik plotseling een enorm kabaal hoor achter mij. Ik draai mij om en zie het potlodenbakje van Vera op de grond liggen. Ze blijkt het zelf omgestoten te hebben en is daar erg van onder de indruk. Ik loop naar haar toe om te zeggen dat het niet erg is en dat ze het gewoon even op kan rapen. Haar antwoord komt heel onverwacht: ‘Nee, ik ga dat niet opruimen!’
Verbaasd kijk ik haar aan en zeg nog een keer: ‘Raap het maar even op, het is niet erg.’ Vera is niet van plan om iets met mijn verzoek te doen en verbaast mij nog een keer: ‘Nee, ik kan dat niet!’ Als juf doe ik het daarom even voor. Ik pak twee potloden voor haar op, stop ze in het bakje en zeg ‘Kijk, dit is alles wat je moet doen, je kunt het wel, toe maar.’ Wederom verroert Vera zich niet en schreeuwt nu alleen nog maar: ‘Nee!’
Haar antwoord komt heel onverwacht: ‘Nee, ik ga dat niet opruimen!’
Haar stem wordt steeds harder en het valt bij andere kinderen op dat er iets aan de hand is. Ik moet ingrijpen, dit kan ik niet zo laten gebeuren. Vera krijgt van mij de keuze: opruimen of even bij het bureau gaan staan. Ze kiest geen van beide en daarom maak ik de keuze voor haar. Ik zet haar bij het bureau en ga bij haar staan. Andere kinderen willen al voor haar gaan opruimen. ‘Nee, laat maar even, dat moet Vera straks zelf doen’, zeg ik tegen de klas, waarop ik naast mij een beginnend huilen hoor. Niet huilen van verdriet, maar een wat zeurderig toontje omdat Vera overduidelijk haar zin niet heeft gekregen. Daar staan we dan, samen, Vera oorverdovend hard aan het huilen en de rest van de klas compleet ontregeld.
Onder de indruk
Haar huilen gaat na een tijdje over van zeurend naar oprecht verdriet. Ik kijk naast me en zie het kleine lichaampje schokken. Duidelijk onder de indruk van de hele situatie, ze is immers pas een paar weken op school. Om haar geborgenheid te geven laat ik haar op mijn schoot zitten, maar zeg nog niks. Langzaam kalmeert ze en wanneer het huilen bijna gestopt is, vraag ik aan haar: ‘Wat ga je doen, Vera, blijf je nog even bij het bureau staan of ga je het netjes opruimen?’ En met een diepe zucht antwoordt ze: ‘Ik ga het opruimen, juf’, en ze stapt rustig van mijn schoot. Als ze klaar is, ga ik naar haar toe en geef haar een oprecht compliment: ‘Wat goed dat je het zo netjes opgeruimd hebt, je bent een kanjer!’
De rust keert terug in de klas en ik denk nog een keer na over wat er net allemaal is gebeurd. Heb ik wel goed gehandeld? Geen idee. Het heeft wel gewerkt en Vera is uit haar emotie gekomen… Zou dat volgende keer weer lukken? Er is geen kant en klaar handboek hoe hiermee om te gaan, maar zo deal ik ermee.”
Meer zien van Ilva? Volg haar op Instagram of TikTok.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.