Foto: Skip Rink
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Afgelopen zondag werd er een stille tocht gelopen voor Nina, het veertienjarige meisje uit Helmond dat zelfmoord pleegde omdat ze werd gepest. Véértien jaar, en dan al uit het leven stappen omdat je geen andere uitweg meer ziet. Hoe heftig moet het geweest zijn voor haar? Wat als dit meisje alle ellende in haar eentje heeft gedragen en uiteindelijk besloot dat het niet meer te doen was? Arme Nina. Hoe eenzaam is dat?
Ik heb natuurlijk een kind in ongeveer dezelfde leeftijdscategorie en ik werk op een school met kwetsbare jeugd. Wij hebben een zeer duidelijk pestprotocol. Dat had de school van Nina ook, zo is bekend. Zij waren op de hoogte van het pesten en hebben het meisje begeleid, maar wellicht was dat niet genoeg, konden ze haar niet helpen, hield het pesten aan of wisten ze uiteindelijk niet alles. De zaken rondom pesten zijn voor een school altijd precair. Doe je wel genoeg?
Bij ons op school is het stappenplan qua pesten heel helder, maar dan moeten we het wél weten. Van de leerling zelf, of via anderen. Zo is er bijvoorbeeld een leidraad voor een gesprek met de gepeste leerling, maar óók voor de leerling die pestgedrag heeft laten zien. Soms zijn dit soort gesprekken individueel, soms klassikaal. Zeker wanneer het een groepsproces betreft. Vaak zit er een hele context omheen, een
pester kan zich ook onveilig voelen.
Heel zwart-wit is het namelijk vaak niet. Je hebt te maken met groepsdynamiek, groepsdruk, pesters die zelf gepest zijn en soms voelt een leerling zich gepest, maar blijkt de werkelijkheid toch anders te zijn. Soms is er gewoon geen aansluiting, en hoe vervelend ook, dat is geen pesten. Je buitengesloten voelen is heel erg naar, maar dan zijn er niet altijd direct pesters aan te wijzen. Wanneer een kind zich gepest voelt, is het héél belangrijk om als ouders en school goed kijken waar het gevoel vandaan komt. Als school mag je het thuisfront absoluut niet vergeten mee te nemen in de stappen die je zet.
Miles had ooit het gevoel gepest te worden door wat kinderen uit de klas. Ik kende de moeders van de ‘pesters’ toevallig goed, dus ik zette gewoon even een simpel lijntje uit die avond met een situatieschets en de vraag of ze er toevallig iets over gehoord hadden. Niks aanvallends, gewoon een vraag. Het bleek dat Miles zelf ook geheel niet onschuldig was en voordat er op school allerlei lastige gesprekken moesten
plaatsvinden, hadden de moeders en ik het al de kop ingedrukt. Als je niet wil incasseren, moet je ook niet uitdelen. Dat wist Miles daarna ook.
Uiteindelijk is íedereen tegen pesten en níemand wil dat zijn kind gepest wordt of de pester is, maar pesten is wel een heel breed begrip. Het wordt door iedereen anders geïnterpreteerd. Als iemand z’n hele leven vreselijk is gepest en één keer iets terugdoet, draagt diegene dan ook meteen de titel ‘pester’? Worden slachtoffers soms geen dader om niet weer een slachtoffer te worden? Nu is er een online heksenjacht bezig tegen de vermoedelijke pesters van Nina, die ook nog heel jong zijn en er wellicht niets mee te maken hebben. Dát is ook heftig!
Worden slachtoffers soms geen dader om niet weer een slachtoffer te worden?
Hoe dan ook, wanneer een kind zich zo gepest heeft gevoeld dat zelfmoord de enige optie lijkt, dan heeft het hele systeem gefaald. Het is te triest voor woorden dat dit heeft moeten gebeuren. De film ‘Spijt’, naar het boek van Carry Slee, zou standaard in het lesmateriaal van scholen moeten zitten, in De week tegen Pesten, bijvoorbeeld. Ieder kind dat ook maar denkt aan zelfdoding vanwege pesten is er
absoluut één teveel. Ik wens de familie van Nina heel erg veel sterkte toe.
Lees hier hoe je pesten bij kinderen voorkomt, hoe je het herkent en hoe je het aanpakt.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).