Over de verschillen tussen mannen en vrouwen en met name moeders en vaders op het werk bestaan veel meningen. En ja, die vooroordelen heb ik zelf blijkbaar ook.
Ik zit in een online vergadering en ik zie een van mijn collega’s – een man – met zijn kind op schoot zitten. ‘Ach, wat zoet’, denk ik snel. Je ziet die collega opeens in ander daglicht: wat een betrokken en lieve papa moet dat zijn, zo op de donderdagochtend met zijn dreumes in de weer. Vervolgens zit ik zelf een keer met een zwaaiende en dansende peuter in een online vergadering. Ik voel me ongemakkelijk dat mijn collega’s zien dat ik aan het werk ben terwijl mijn kinderen thuis zijn. Ik voel me onprofessioneel. We denken dat we heel modern zijn in Nederland in 2023, maar als het op het moederschap en het vaderschap aankomt, is er nog genoeg terrein te winnen. Vaders worden niet gebeld door de opvang of door school als een kind ziek is. Van moeders wordt het verwacht dat ze thuis blijven bij een ziek kind of als de kinderen een studiedag of vakantie hebben. Niemand om ons heen vindt het raar dat mijn man géén papadag heeft, maar fulltime werkt. Ik heb als moeder van straks drie kinderen een leidinggevende functie als hoofdredacteur van een miljoenenplatform. Niemand om ons heen vraagt zich af hoe ik dat combineer met de ‘vaste mamadagen’. Als ik friet haal als avondeten, word ik lui genoemd. Als mijn man friet haalt, is hij cool en gezellig. De kijk op werkende vaders en moeder moet anders. Vaders wilden toch ook kinderen? Zij kunnen toch – behalve borstvoeding dan – net zo goed zorgen voor hun kinderen als moeders dat kunnen? En ook zij hebben vakantiedagen of ouderschapsverlof, toch? Waarom komt de zorg van een kind dan nog steeds, hoe hard vrouwen ook werken, meer aan op de moeder dan op de vader? Waarom verdient een vrouw in dezelfde functie nog altijd minder dan een man? Daar ligt wat mij betreft de kern van het probleem: zolang vrouwen minder verdienen dan mannen, is het logisch dat haar baan als eerste wordt afgemeld of wordt geminderd als er iets thuis aan de hand is. Geld is nou eenmaal geld. Zouden mijn man en ik precies hetzelfde verdienen, dan weet ik zeker dat de zorg van onze kinderen ook gelijker zou zijn. Want dan is het gewoon: jij de ene keer naar huis op dinsdag, ik de andere keer. Onze banen zijn dan even belangrijk voor het leven dat we leiden. Klaar. Naar die collega die met zijn kind thuis zit tijdens werktijd kijk ik inderdaad anders, vanaf nu – omdat ik leer van mijn eigen vooroordelen. Ik vind hem een lieve en betrokken vader, die zorgt voor zijn gezin en zijn verantwoordelijkheden thuis ook oppakt. Maar eigenlijk is hij een hele normale vader. Tessa Heinhuis (33) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf, en zwanger van de derde. Ze woont in ’t Gooi met haar man Billy en hun kinderen en is hoofdredacteur van Mama Magazine.
View this post on Instagram
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”