Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Er zijn van die dagen dat het ouderschap je spreekwoordelijk de das omdoet. Dat je even niet meer weet waar je de kracht vandaan moet halen. Van die dagen waarvan je zeker weet dat moedertje natuur je ergens van boven op een wolk (of misschien eerder beneden vanaf een boomstronk) gniffelend aan het observeren is. Om te kijken hoeveel veerkracht er nog aanwezig is in jouw genetisch aangelegde moederrol.
‘Oh, ja’, hoor ik jullie denken, ‘ik kan je wel honderd van dat soort momenten op een briefje geven.’ Tijdens de zoveelste woedeaanval in de supermarkt bijvoorbeeld, of wanneer je dreumes net een bord spaghetti tegen het nieuwe behang aan heeft gekwakt, of wanneer je slaperig bij de crèche bent aangekomen en op de achterbank tegen een leeg autostoeltje aankijkt. Het zijn precies die momenten waarop je, als het ouderschap een cassettebandje zou zijn, op de pauzeknop zou willen drukken zodat alle radartjes even stoppen met draaien.
De overtreffende trap van dit alles vind ik situaties waarin bepaalde lichaamsvloeistoffen je huishouden overnemen. En dan bedoel ik met bepaalde lichaamsvloeistoffen meer specifiek poep en kots. En dat dan gecombineerd, door elkaar heen en doorlopend. Op plekken als de vloer, het bed, het vloerkleed en je sokken. En als je dan twee kinderen hebt waarbij er door een noodlottig buikvirus gelijktijdig alle vloeistoffen er aan alle kanten uitlopen, nou dan weet je het even niet meer, kan ik je vertellen.
Natuurlijk is er door alle stress en lichamelijke ongemakken ook nog in bed geplast. Bingo op het lijstje van lichaamsvochten
Maar die pauzeknop, die is er niet. En jezelf even opsluiten in de kast (wat in andere opvoedkundig zeer uitdagende situaties een prima oplossing is) maakt het probleem mogelijk nog erger. Ik bedoel, je kunt niet van je peuter verwachten dat hij zijn eigen braaksel op dweilt of aan z’n grote broer vragen of die de diarree uit het bed wil wassen. Wat je wel kunt verwachten is dat de peuter door zijn eigen braaksel heen gaat lopen, er vervolgens in uitglijdt en dan kruipend een zuur spoor door het huis trekt. Of dat de diarree inmiddels door zes lagen beddengoed heen aan het sijpelen is en een onuitwisbare vlek in het matras achterlaat. Nee, dat wil je allemaal niet.
Dus ben je samen als een strak geoliede machine door je huis heen aan het marcheren. Het ene bed na het andere bed wordt verschoond. Kinderen worden afgespoeld, gereinigd, getroost en weer opgelapt. Braaksel wordt uit alle voegen gekrabd, poep wordt uit lakens geschrobd, klonten kots worden uit krullerige haartjes gewassen en alle ramen worden tegenover elkaar opengezet om de zure walm uit het huishouden te verdrijven. ’s Avonds laat blijkt er na een laatste check een enorme urinelucht in één van de slaapkamers te hangen. Natuurlijk is er door alle stress en lichamelijke ongemakken ook nog in bed geplast. Bingo op het lijstje van lichaamsvochten.
En als je dan eindelijk met je hoofd je kussen raakt en de uitputting nabij bent, voel je ineens een naargeestig gerommel in je maag. Je spurt naar het toilet en terwijl je daar net op tijd bent aangekomen weet je: moedertje natuur is nog niet uitgespeeld.
Meer columns van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
