Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Er zijn van die dagen dat het ouderschap je spreekwoordelijk de das omdoet. Dat je even niet meer weet waar je de kracht vandaan moet halen. Van die dagen waarvan je zeker weet dat moedertje natuur je ergens van boven op een wolk (of misschien eerder beneden vanaf een boomstronk) gniffelend aan het observeren is. Om te kijken hoeveel veerkracht er nog aanwezig is in jouw genetisch aangelegde moederrol.
‘Oh, ja’, hoor ik jullie denken, ‘ik kan je wel honderd van dat soort momenten op een briefje geven.’ Tijdens de zoveelste woedeaanval in de supermarkt bijvoorbeeld, of wanneer je dreumes net een bord spaghetti tegen het nieuwe behang aan heeft gekwakt, of wanneer je slaperig bij de crèche bent aangekomen en op de achterbank tegen een leeg autostoeltje aankijkt. Het zijn precies die momenten waarop je, als het ouderschap een cassettebandje zou zijn, op de pauzeknop zou willen drukken zodat alle radartjes even stoppen met draaien.
De overtreffende trap van dit alles vind ik situaties waarin bepaalde lichaamsvloeistoffen je huishouden overnemen. En dan bedoel ik met bepaalde lichaamsvloeistoffen meer specifiek poep en kots. En dat dan gecombineerd, door elkaar heen en doorlopend. Op plekken als de vloer, het bed, het vloerkleed en je sokken. En als je dan twee kinderen hebt waarbij er door een noodlottig buikvirus gelijktijdig alle vloeistoffen er aan alle kanten uitlopen, nou dan weet je het even niet meer, kan ik je vertellen.
Natuurlijk is er door alle stress en lichamelijke ongemakken ook nog in bed geplast. Bingo op het lijstje van lichaamsvochten
Maar die pauzeknop, die is er niet. En jezelf even opsluiten in de kast (wat in andere opvoedkundig zeer uitdagende situaties een prima oplossing is) maakt het probleem mogelijk nog erger. Ik bedoel, je kunt niet van je peuter verwachten dat hij zijn eigen braaksel op dweilt of aan z’n grote broer vragen of die de diarree uit het bed wil wassen. Wat je wel kunt verwachten is dat de peuter door zijn eigen braaksel heen gaat lopen, er vervolgens in uitglijdt en dan kruipend een zuur spoor door het huis trekt. Of dat de diarree inmiddels door zes lagen beddengoed heen aan het sijpelen is en een onuitwisbare vlek in het matras achterlaat. Nee, dat wil je allemaal niet.
Dus ben je samen als een strak geoliede machine door je huis heen aan het marcheren. Het ene bed na het andere bed wordt verschoond. Kinderen worden afgespoeld, gereinigd, getroost en weer opgelapt. Braaksel wordt uit alle voegen gekrabd, poep wordt uit lakens geschrobd, klonten kots worden uit krullerige haartjes gewassen en alle ramen worden tegenover elkaar opengezet om de zure walm uit het huishouden te verdrijven. ’s Avonds laat blijkt er na een laatste check een enorme urinelucht in één van de slaapkamers te hangen. Natuurlijk is er door alle stress en lichamelijke ongemakken ook nog in bed geplast. Bingo op het lijstje van lichaamsvochten.
En als je dan eindelijk met je hoofd je kussen raakt en de uitputting nabij bent, voel je ineens een naargeestig gerommel in je maag. Je spurt naar het toilet en terwijl je daar net op tijd bent aangekomen weet je: moedertje natuur is nog niet uitgespeeld.
Meer columns van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
