Eigen beeld
Deborah (30) is samen met haar man en moeder van twee zoons Jake (3) en Cody (1). Ze schrijft over het moederschap, verlies en herstel na haar postnatale depressie. Je kunt haar ook volgen op Instagram.
Ik weet nog ergens na die eerste week dat het begon. Niet meteen, niet op dag één. Maar kort daarna. Van die gedachten waarvan je schrikt dat ze überhaupt in je hoofd kunnen bestaan. Wat als ik hem laat vallen? Wat als ik struikel op de trap? Wat als ik in een fractie van een seconde iets stoms doe? Niet omdat ik dat wil. Juist omdat ik het níét wil. Maar hoe meer ik twijfelde aan mezelf, hoe harder die gedachten zich opdringen.
Omdat ik na de bevalling helemaal niet lekker in m’n vel zat, vrat de onzekerheid enorm aan me. Alles voelde groot, zwaar en overweldigend. En als je al aan jezelf twijfelt, dan komen dit soort gedachten er met gemak bovenop. Alsof je hoofd zegt: ‘oh, je voelt je al rot? Wacht, ik heb nog wel iets om het af te maken.’
Ik durfde er met niemand over te praten. Stel dat ze dachten dat ik gevaarlijk was? Dat ze mijn baby van mij zouden afpakken, want wat zegt dat over mij als moeder? Ik dacht dat het aan mij lag. Ik zag al die moeders om mij heen die alles zo makkelijk lijken te doen, die meteen het zelfvertrouwen hebben. En ik zat daar, een hoofd vol rampscenario’s die mijn hart lieten bonzen alsof ik door een brandend huis rende.
Maar sommige momenten staan echt in mijn geheugen gegrift. Ik stond boven in zijn kamer en had hem vast, maar hij bewoog en ik wilde iets pakken dus had nog maar één arm onder hem. Zijn bovenlichaam leunde tegen mij aan tot hij bewoog en hij naar achter kantelde terwijl ik alleen zijn benen nog had. Ik kon nog zijn hoofd ondersteunen en gelukkig viel hij niet, maar ik schrok. Ik had geen controle. Geen vertrouwen meer in mezelf. Mijn man kwam aangelopen en nam hem over, en precies op dat moment brak er iets in mij. Want zolang ik hem nog vasthield, had ik nog het gevoel dat ik verantwoordelijkheid kon nemen. Maar toen mijn man hem uit mijn trillende armen haalde, voelde het alsof ik faalde. Alsof ik mezelf niet meer kon vertrouwen als moeder.
Ik zat enorm te trillen, mijn hele lichaam moest echt opnieuw opstarten. Ik was erg overstuur van wat er net gebeurde. En met het overnemen van onze baby, nam mijn man onbedoeld ook mijn laatste restje zelfvertrouwen mee. Want als je de controle in je eigen lichaam zelfs verliest, wat blijft er dan nog over?
Het voelde lange tijd niet alsof ik het redde. Soms dacht ik dat ik op elk moment zou instorten, letterlijk of in mijn hoofd. Die gedachten waren er, en ik kon ze niet stoppen.
Maar die gedachten zijn geen daden. Het zegt niets over mijn liefde, maar wel over hoeveel ik droeg toen. Ik was eenzaam en ik durfde niks te zeggen omdat ik bang was dat andere mij verkeerd zouden begrijpen. Nu weet ik dat het vaker voorkomt. Het was geen teken van gevaar, maar van angst.
Meer lezen van Deborah en haar weg in het moederschap? Je leest haar andere columns hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.