Beeld: Marlon van Efferink Fotografie
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
Begin september slenterden we door een naamloos Frans stadje; het was zondag. De zon hing loom aan de hemel, de lucht was doordrenkt met de geur van versgebakken brood en knoflook. De straten waren uitgestorven, de terrassen zaten vol. Na twee afwijzingen waren we aangekomen bij een lokaal café met een kleine kaart.
Het was 12.30 uur, siësta tijd. Onze bovenlijven leunden zwaar tegen de krakende plastic stoeltjes, terwijl we met een koel glas Pinot Gris keken naar een lokale wielerronde. Elke voorbij zoevende wielrenner verkoelde onze rode hoofden met een zalvend briesje.
Terwijl we ons wentelden in de traagheid van deze nazomermiddag, lag onze dochter tevreden in haar kinderwagen te sabbelen op haar zuurstokroze bijtring. Ze was niet de enige, het viel me op dat hier in Frankrijk de restaurants vol zaten met jonge gezinsleden in alle vormen, maten en leeftijden.
Beverige oma’s laafden zich hier onverstoord met vermoeide, jonge ouders en kraaiende kinderen aan de onglet de boeuf, coquelettes en tartines, terwijl de obers handig om alle maxicosi’s heen manoeuvreereden. Ook plukjes pokdalige tieners hijsen ongemoeid aan hun e-sigaret, het gewiebel, gekrijs en de snottebellen aan omliggende tafeltjes volkomen negerend. Nergens een spoor van ergernis.
Naast ons aan tafel blèrde de Franse Julien, zeven maanden oud, om een hap van zijn moeders tarte flambée, terwijl zij doodgemoedereerd nog een slok van haar vin rouge nam. Onze baby bekeek haar leeftijdsgenoot met grote ogen. We raakten in gesprek. Het ouderschap bleek een bron van universele gespreksonderwerpen. Slaapjes, hapjes, vaste voeding, tandjes… Alles kwam aan bod. De wijn vloeide rijkelijk en ging uiteindelijk over in espresso. Terwijl Juliens plakkerige knuistjes gretig naar mijn dochters haarbandje graaide, meanderde ons gesprek naar de verschillen tussen de Nederlandse en Franse cultuur.
Zoals ik vermoedde, bevestigde onze Franse vrienden dat het “déjeuner” de belangrijkste maaltijd van de dag is. Er wordt van 9 tot 5 gewerkt en de anderhalf uur lunchpauze die daarbij inbegrepen is, wordt uiteraard gewoon doorbetaald. Ik vroeg of er uitgebreid gegeten werd, volgens de Franse vader viel het mee: meestal een bescheiden driegangen lunch in een lokaal restaurant. We knikten begripvol, terwijl ik dacht aan mijn bekraste, door tomatensaus verkleurde Tupperwarebakje onderin mijn laptoptas.
Mijn observatie dat de Franse restaurants altijd vol kinderen zitten, bleek voor onze tafelgenoten volkomen vanzelfsprekend. Niet zonder trots vertelden ze dat de eetcultuur van Frankrijk erom bekend staat zeer inclusief te zijn en dat praktisch alle restaurants kindvriendelijk zijn. Kinderen leren daarmee ook tafelmanieren, converseren en worden gezien als een belangrijk deel van de maatschappij. Er wordt niet gediscrimineerd op basis van leeftijd. Een bekende feministische stroming had er tevens voor gezorgd dat borstvoeding in het openbaar hier als de normaalste zaak van de wereld wordt gezien.
Om mijn kruisverhoor te onderbreken werd er uiteindelijk (meer uit beleefdheid dan uit interesse) gevraagd hoe het dan bij ons Nederland ging? Ik haalde diep adem en benoemde dat de dertig minuten pauze die wij hebben niet wordt doorbetaald, dat we doorgaans gewoon brood meenemen naar het werk en dat we dit regelmatig achter onze computer opeten. Vol medelijden keken ze ons aan. Niet eens een omelet?
En hoe zat het met uit eten gaan? Enigszins benepen bekende ik dat kindervrije horeca, hotels en campings in populariteit toenemen. Nederlanders zitten steeds minder te wachten op stoorzenders tijdens hun schaarse avondjes uit. Hun blik werd nog glaziger. Nederland was toch zo’n tolerant land?
Bij het afscheid zeiden ze vriendelijk dat we altijd welkom waren in Frankrijk. Ik gaf aan dat dit uiteraard wederzijds was, mochten ze ooit de Lage Landen willen verkennen. Ze knikten beleefd, maar hun ogen spraken boekdelen: Non merci, on reste en France.
Benieuwd naar meer columns van Bernike? Je vindt ze hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.