Fotografie: Paulien van Beusekom
Onze dochter lijkt niet tevreden te zijn met haar naam. Ze is inmiddels bijna twee en heeft al een vrij indrukwekkend vocabulaire. Ze zegt woorden als ‘pindakaas’ en ‘teennagel’ (ja echt) en doet dat ook nog eens vrij verstaanbaar. Haar eigen naam, Rosie, heeft ze alleen nog nooit gezegd.
Het is niet dat ze het niet zou kunnen. Onze kat heet Sjakie en die wordt al bijna een jaar Atie door haar genoemd. Ze zou zichzelf dus op z’n minst Otie kunnen noemen, of iets dergelijks. Maar nee, het wordt met klem geweigerd.
“Hoe heet jij? Rosie! Zeg maar: Rosie. Wie is dat? Dat is Rosie. Zeg het maar: Roooosie.” Ik heb het al tientallen keren als een bezetene tegen mijn dochter geroepen. Ze doet het niet. Ze wil het niet. Na zo’n verzoek volgt steevast radiostilte.
Onlangs was er een nieuwe ontwikkeling. Ze noemde zichzelf plots Nina. Wekenlang. Haar vader en ik waren met stomheid geslagen. Rosie kent namelijk helemaal geen Nina. We hebben zelfs op de opvang geïnformeerd of daar een Nina rondloopt, maar dat is ook niet het geval. Hoe ze tot deze plotselinge naamswijziging kwam, was ons dan ook een raadsel.
Tegenwoordig noemt ze zichzelf ‘jou’. Dat is min of meer mijn schuld. Altijd als ze zei dat een speeltje van haar was, dan riep ik iets als: “Ja, dat is van jou!” En dat gebeurde nogal veel, want dreumesen zijn buitensporig bezitterig van aard. Helaas is het hier misgegaan in de communicatie, want als Rosie nu wil aangeven dat iets van haar is, zegt ze ‘van jou’ in plaats van ‘van mij’. Ik moet zeggen: het is ook vrij verwarrende materie. Vraag mijn dochter nu hoe ze heet en ze antwoordt overtuigd ‘jou’.
Ik ken geen enkel kind van bijna twee dat zijn of haar naam nog nooit heeft uitgesproken. Nu is het niet zo dat ik nou een hele grote groep van bijna tweejarigen in mijn kennissenkring heb, maar ik durf de situatie op z’n minst opmerkelijk te noemen.
Naast opmerkelijk, vind ik het ook beledigend, want haar naam is er niet zonder slag of stoot gekomen. Mijn vriend en ik hebben toch zeker zesenhalve maand bekvechtend doorgebracht, omdat we bepaald niet op één lijn zaten in die hele namendiscussie. Hij vond mijn namenlijstje STOM en ik vond zijn namenlijstje OOK STOM. Het is met recht het achtste wereldwonder te noemen dat het kind überhaupt een naam heeft. Of onze dochter haar naam ooit gaat accepteren? Ik heb geen idee. Moet je aan haar vragen. Of, moet ik zeggen, aan jou.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Ongepaste betaalverzoekjes krijgen, het is niemand meer vreemd. Of het nou om hele hoge bedragen gaat of om kleine, sommige mensen gaan een grens over met hun Tikkies. Zo ook de organisator van een babyshower, waar Celine voor was uitgenodigd.