Fotografie: Paulien van Beusekom
Onze dochter lijkt niet tevreden te zijn met haar naam. Ze is inmiddels bijna twee en heeft al een vrij indrukwekkend vocabulaire. Ze zegt woorden als ‘pindakaas’ en ‘teennagel’ (ja echt) en doet dat ook nog eens vrij verstaanbaar. Haar eigen naam, Rosie, heeft ze alleen nog nooit gezegd.
Het is niet dat ze het niet zou kunnen. Onze kat heet Sjakie en die wordt al bijna een jaar Atie door haar genoemd. Ze zou zichzelf dus op z’n minst Otie kunnen noemen, of iets dergelijks. Maar nee, het wordt met klem geweigerd.
“Hoe heet jij? Rosie! Zeg maar: Rosie. Wie is dat? Dat is Rosie. Zeg het maar: Roooosie.” Ik heb het al tientallen keren als een bezetene tegen mijn dochter geroepen. Ze doet het niet. Ze wil het niet. Na zo’n verzoek volgt steevast radiostilte.
Onlangs was er een nieuwe ontwikkeling. Ze noemde zichzelf plots Nina. Wekenlang. Haar vader en ik waren met stomheid geslagen. Rosie kent namelijk helemaal geen Nina. We hebben zelfs op de opvang geïnformeerd of daar een Nina rondloopt, maar dat is ook niet het geval. Hoe ze tot deze plotselinge naamswijziging kwam, was ons dan ook een raadsel.
Tegenwoordig noemt ze zichzelf ‘jou’. Dat is min of meer mijn schuld. Altijd als ze zei dat een speeltje van haar was, dan riep ik iets als: “Ja, dat is van jou!” En dat gebeurde nogal veel, want dreumesen zijn buitensporig bezitterig van aard. Helaas is het hier misgegaan in de communicatie, want als Rosie nu wil aangeven dat iets van haar is, zegt ze ‘van jou’ in plaats van ‘van mij’. Ik moet zeggen: het is ook vrij verwarrende materie. Vraag mijn dochter nu hoe ze heet en ze antwoordt overtuigd ‘jou’.
Ik ken geen enkel kind van bijna twee dat zijn of haar naam nog nooit heeft uitgesproken. Nu is het niet zo dat ik nou een hele grote groep van bijna tweejarigen in mijn kennissenkring heb, maar ik durf de situatie op z’n minst opmerkelijk te noemen.
Naast opmerkelijk, vind ik het ook beledigend, want haar naam is er niet zonder slag of stoot gekomen. Mijn vriend en ik hebben toch zeker zesenhalve maand bekvechtend doorgebracht, omdat we bepaald niet op één lijn zaten in die hele namendiscussie. Hij vond mijn namenlijstje STOM en ik vond zijn namenlijstje OOK STOM. Het is met recht het achtste wereldwonder te noemen dat het kind überhaupt een naam heeft. Of onze dochter haar naam ooit gaat accepteren? Ik heb geen idee. Moet je aan haar vragen. Of, moet ik zeggen, aan jou.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).