Beeld: Paulien van Beusekom
Chiara, moeder van Joah (1.5) en redacteur bij Kek Mama, speurt samen met haar man Dan naar de perfecte balans tussen (zelf)liefde en luiers.
“Kun je alsjeblieft deze kant opkomen?” vroeg een van mijn beste vriendinnen terwijl haar vader in het ziekenhuis lag, in Spanje. Natuurlijk wilde ik volmondig ja zeggen, maar in mijn hoofd was het chaos. Mijn mannen. Joah. Hoe kon ik ze zomaar achterlaten? Hebben moeders eigenlijk nog recht op vrijheid?
Gelukkig had ik Dan, de rationele tegenhanger van mijn emotionele ik. Hij zei precies wat ik nodig had: “Je gaat spijt krijgen als je dit niet doet. We fixen het wel.” En voor ik het wist, had ik vliegtickets geboekt en stond ik met alleen een rugzak bij de douane. Zonder kind, zonder luiertas vol ‘voor-het-geval-dat’ spullen. Maar wel met tranen in mijn ogen toen ik afscheid nam van mijn mannen.
Toen ik door de douane was, viel de stress weg. Ik kon zowaar op mijn gemak een broodje eten, zonder dat Joah de helft oppeuzelde. Muziek luisteren zonder dat ik overschakelde naar Kinderen voor Kinderen of nijntje. Hemels. En het toppunt van luxe? Ik las een heel hoofdstuk uit een boek dat al jaren op mijn verlanglijstje stond. Ja, echt! Het was alsof de oude versie van mezelf weer heel even tot leven kwam.
Op het vliegveld van Alicante stond mijn vriendin me op te wachten. We zien elkaar misschien nog maar één keer per jaar, maar als we elkaar zien, is het altijd alsof we nooit weggeweest zijn. We vielen elkaar in de armen en meteen was ik weer twintig. Die eerste avond dronken we wijn en vierden we onze verjaardagen op het balkon, met een Daim-taartje en twee vorkjes. We kletsten tot diep in de nacht. Alleen, dit keer geen gedoe met babyfoons of wekker. Het enige geluid was het zachte ruisen van de zee.
Natuurlijk was het bezoek om een verdrietige reden – haar vader lag tenslotte in het ziekenhuis. Maar je kunt niet de hele dag aan iemands bed gekluisterd zitten. Dus gingen we naar het strand. Dit keer geen hutkoffer vol babyspullen meeslepen, maar gewoon een bikini, slippers en zonnebrand. We sprongen als twee kleine kinderen over de golven van de zee. Geen dreumes op mijn heup, geen zorgen over slaapjes of luiers. Gewoon pure vrijheid. En ja, er was sangria, in overvloed. We kletsten uren over vroeger, over de vakanties die we samen hadden beleefd, de jongens die we ooit hadden gedatet en de feestjes waar we als twintigers in de vroege uurtjes uitrolden.
“Want hoewel je als moeder constant in dienst staat van je gezin, kun je pas echt de beste versie van jezelf geven als je soms even alleen aan jezelf denkt”
We gingen uitgebreid aan de tapas, goten nog meer sangria naar binnen, en slenterden over de boulevard waar we, in een moment van nostalgie, vriendschapsenkelsieraden kochten. We waren zelfs zo gek om naar de kermis te gaan, waar we in een draaiende attractie stapten. De kotsneigingen kreeg je er gratis bij. De gemiddelde leeftijd ging met ons erbij met een flinke sprong omhoog, maar who cares? We gierden van het lachen als een stel pubers.
’s Avonds eindigden we op de boulevard, ijsjes in de hand. Voor het eerst in tijden hoefde ik mijn hoorntje niet te delen of smeltende plakkerigheid van mijn shirt te vegen. Vrijheid op z’n best. Maar toen we een karaokebar binnenstapten en mijn vriendin me met een veelbetekenende blik aankeek, dacht ik alleen: Nee, bedankt. Pre-Joah-Chiara had zonder twijfel het podium beklommen om Whitney Houston naar een heel nieuw niveau (lees: Temu-waardig) te tillen, maar nu? Nah. Die wilde haren? Die ben ik ergens tussen de nachtvoedingen, luiers en snotneuzen verloren.
Na vier dagen waarin ik mezelf weer even vond – zonder Joah, zonder schema’s, zonder continu het moederbrein dat 24/7 aanstaat – was het tijd om naar huis te gaan. Zongebruind, volledig uitgeslapen, en met een uitgelezen boek (ja, een héél boek!) stapte ik op het vliegtuig naar Rotterdam. En wat me deze week vooral leerde? Soms móet je gewoon even weg. Even loskomen van die eeuwige mama-stand. Om je batterij op te laden. Want hoewel je als moeder constant in dienst staat van je gezin, kun je pas echt de beste versie van jezelf geven als je soms even alleen aan jezelf denkt. Je eigen ding doen, zonder schuldgevoel.
Het maakt je geen slechtere moeder, integendeel. Het maakt je uiteindelijk een leukere moeder. Want daar in het zonnige Spanje, genietend van pure vrijheid, miste ik mijn mannen meer dan ik had verwacht.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”