Chiara, moeder van Joah (10 maanden) en redacteur bij Kek Mama, speurt samen met haar man Dan naar de perfecte balans tussen (zelf)liefde en luiers.
“‘Geen zorgen… Ik word écht niet zo’n moeder die alles laat vallen voor haar kind.’ Ik lach mijn oude zelf keihard uit. Echt, keihard.
Jong, vrij, genietend van het leven. Spontaan als mijn, inmiddels, man en ik waren, besloten we tijdens onze vakantie op de bonnefooi de bergen van Tenerife te verkennen. We bereikten het meest noordelijke punt om af te dalen naar een idyllisch kustplaatsje dat je normaal alleen in films ziet. We zwommen in de azuurblauwe zee, droogden op in het parelwitte zand en namen plaats bij het enige restaurantje. Hier smulden we van de verse vangst en elkaar.
Of het nu de sfeer of de vlinders waren, weet ik niet. De hele setting was in ieder geval voldoende voor mijn partner om een serieus onderwerp aan te snijden toen we deze onvergetelijke dag afsloten met een diner. De wijn vloeide rijkelijk en ging er met volle teugen in. Tot ik me verslikte omdat hij zei: ‘Ik denk dat ik een kind wil.’ Pardon? Dit nieuws moest ik even laten bezinken.
Lees ook – Chiara: ‘Ik wilde geen kinderen. Niet zonder de steun van mijn beste vriend.’ >
Met de nadruk op ‘even’, want in het vliegtuig terug naar Rotterdam Airport dagdroomde ik al over een klein kopietje van mijn man dat door ons huis banjerde. We waren nog maar net geland of ik pakte zijn hand. ‘Oké, we gaan ervoor, maar… eerst gaan we de wereld zien.’ Niet wetende dat we zojuist van onze laatste reis zonder (kind)zorgen hadden genoten.
Een maand later stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Tranen van geluk, tranen van ‘Dit was niet het plan!’ De angst om onze spontane levensstijl te verliezen, overheerste. Na tientallen gesprekken was er eindelijk ruimte voor de roze wolk. We beloofden elkaar dat we nog steeds dat spontane stel plus één zouden blijven. Gewoon met het kroost op pad, op reis, de wereld rond.
“Inmiddels is onze Joah tien maanden en kan ik me niet heugen wanneer ik voor het laatst iets spontaans heb gedaan.”
Dagje strand? Kind mee! Uitgebreid borrelen? Kind mee! Weekend weg? Kind mee! Little did I know. Inmiddels is onze Joah tien maanden en kan ik me niet heugen wanneer ik voor het laatst iets spontaans heb gedaan. Het is niet even snel inpakken en wegwezen. Het begint met plannen om de heilige slaapjes heen. Ritme verstoord? Plannen gecanceld! En als ik dan al in de auto stap, zit er inmiddels al een hele werkdag op.
Het kind moet in bad, een schoon pak, de tas moet worden ingepakt en ik moet er zelf ook nog degelijk bijlopen. Kind doet de was, zou je denken. Met een huilerig, hangerig of hongerig kind zijn er wel tig intervalmomenten tijdens het rennen, vliegen en haasten. Wanneer ik dan eindelijk als gepromoveerd pakezel de trap afloop, verdwijnt mijn energie bij elke trede.
Om nog maar te zwijgen over die ingebouwde radar bij onze kleine. Joah slaapt in de auto, kinderwagen en (toentertijd, meneer is inmiddels de 13 kilogram gepasseerd) draagzak, maar wanneer we niet rijden, is het raak. Zijn ogen schieten open en hij laat de wereld even weten dat er niets mis is met zijn longen. Vervolgens zijn we aan de lopende band bezig met Joah vermaken, voeden en voorkomen dat de tafelinhoud door de desbetreffende zaak ligt.
“Alsof ik bij elke pers, hijg en snik steeds een beetje meer afscheid nam van de vrouw die ik ooit was.”
Even rustig van mijn wijn nippen, een bitterballetje naar binnen werken of een goed gesprek voeren, zit er niet in. En dus kan ik me niet heugen wanneer ik voor het laatst iets spontaans heb gedaan. Is er al sprake van een ‘vrij moment’? Besteed ik deze liever aan de berg was, opgestapelde vuile vaat of een kop koffie die ik wel warm leegdrink.
Die wereldreis, weekendjes weg en zelfs daguitstapjes schuiven we dus even voor ons uit. Ergens heel jammer, tegelijkertijd geniet ik stiekem van de kneuterige momenten thuis. Alsof ik sinds de geboorte van Joah niet uit die babybubbel ben gekomen. Alsof ik bij elke pers, puf en snik steeds een beetje meer afscheid nam van de vrouw die ik ooit was.
Ik ben wél die moeder die (bijna) alles laat vallen voor haar kind. Als hij niet slaapt en overprikkeld raakt, heb ik een hangerig kind, een chagrijnige man en ben ik zelf ook niet te genieten. Dus blijf ik voorlopig nog even in die bubbel zitten. Er komt vast een tijd waarin we de Machu Picchu bewandelen of snorkelen op Koh Tao met z’n drietjes. We maken vast een comeback, en ik vertrouw erop dat dit ‘spontaan’ gebeurt.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”