Tessa
Veel mensen om mij heen willen bewust geen kinderen.
En daar schrik ik van. Als vrouwen van mijn leeftijd zeggen dat ze ‘niet weten of ze wel kinderen willen’, schiet ik direct in de verdediging. ‘Hoezo niet?’, vraag ik. ‘Omdat ik niet weet of ik er zin in heb om altijd maar in de speeltuin te zitten in mijn weekend. Ik vind de vrijheid die ik nu heb heerlijk. Ik kan werken wanneer ik wil werken, ik heb een sociaal leven en we zijn gelukkig met onze relatie. Ga ik dat opgeven?’. Mijn oren klapperen. ‘Ja maar dan krijg je later toch spijt? Je weet niet wat je mist. De liefde voor je kind is niet uit te leggen. Dit is toch waar het leven om draait?’. Ik vind het niet te bevatten dat mensen zoiets groots als het ouderschap niet mee willen maken. Maar eigenlijk kan ik in dit soort situaties beter een vraag aan mezelf stellen. Waarom kan ik niet normaal reageren op het feit dat sommige vrouwen gewoon geen kinderen willen? Het antwoord? Omdat ik me persoonlijk aangevallen voel: het is alsof zij neerkijken op het leven dat ik leid. Op het leven waar ik wél voor heb gekozen. Het is alsof ze zeggen: ‘Ik heb medelijden met jou’. Dat doen ze helemaal niet, maar het voelt zo. Alsof ik een verkeerde keuze heb gemaakt door wel moeder te worden. Daar zit de wrijving in dit taboeonderwerp voor mij: soms is het moederschap zwaarder dan ik zelf dacht dat het zou zijn en dan bevliegt het me. Dan begrijp ik opeens wat de bewust kinderloze vrouwen bedoelen. Soms kost het me rete-veel tijd, moeite en energie om een dag te vullen met peuterpret. Af en toe baal ik dat ik vrienden moet afzeggen omdat ik een tweeling niet aankan in elke sociale setting, zoals in een restaurant of op een terras. Ja, dat is pittig, om toe te geven. Het leven is niet meer zoals vroeger nu ik moeder ben. Ik kan inderdaad niet meer zo’n sociaal leven leiden als ik dat zou willen en ik zit zeer zeker op zondagochtend om tien uur in een draaimolen. De ene week gaat me dat beter af dan de andere. Op zware dagen vol stampende voeten en onuitputtelijke driftbuien denk ook ik wel eens: waarom wilde ik dit eigenlijk zo graag? Als ik eerlijk vertel dat het ware moederen naast al die pure liefde óók gaat over geen tijd voor jezelf hebben, jaren niet kunnen doorslapen, midden in de nacht kinderkots opruimen, huilende peuters meesleuren in de supermarkt… Dan voel ik me rot. Omdat ik klaag over de kinderen die ik wilde en ik de kinderlozen hoor denken: ‘Zie je, dat mot ik niet’. Het is mooi als we elkaar in onze waarde laten: wel of geen kinderen. Het zal namelijk in beide gevallen niet altijd even makkelijk zijn. Je hebt goede en je hebt mindere dagen. Laten we elkaars keuzes in ieder geval proberen te begrijpen en te accepteren. Ik twijfelde nooit een seconde aan of ik op een bepaald punt in mijn leven met de juiste man kinderen zou willen. Moeder zijn vind ik het zwaarste en het mooiste tegelijk. Bodi en Daaf zijn een deel van mij, dat kan ik niet uitleggen. Dat is zo’n andere vorm van diepgaande liefde, niet te vergelijken met de liefde die ik voel voor mijn man, ouders of vriendinnen. Mijn kinderen zijn mijn hart en mijn leven. En van al die speeltuinen en eeuwige moeheid? Daar krijg ik later geen spijt van. Dat is iets dat ik zeker weet. Tessa Heinhuis (32) is moeder van Bodi en Daaf (3). Ze is hoofdredacteur van Mama Magazine en woont met haar kinderen en man Billy in Bussum.
View this post on Instagram
Een gepensioneerde basisschoolleraar geeft op het TikTok-account van haar dochters (@elenanico22) een belangrijk advies aan ouders. Ze deelt de grootste fout die ze vaders en moeders in de opvoeding heeft zien maken tijdens haar decennialange carrière. En het is simpeler dan je denkt.
Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Ellen (31) geeft les aan groep drie.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Niets is zo ongemakkelijk als onbedoeld een gesprek horen dat niet voor jouw oren bedoeld is. Het overkwam Ava, die per ongeluk een telefoongesprek van haar schoonmoeder meeluisterde.